Het dilemma dat niet was

Bij de aanvang van de Arabische revoluties had de gehele westerse wereld zich met een verschrikkelijk dilemma geconfronteerd moeten zien.  Het westen was namelijk genoodzaakt te kiezen tussen twee kwaden. Het ene kwaad betrof het vrij spel geven van gewelddadige dictators in het onderdrukken, verminken en vermoorden van hun bevolking. Een te weinig genoemde, maar zeer significante kanttekening is hier echter dat de tot nu toe gevallen dictators, Ben Ali en Mubarak niet verwikkeld waren in een culturele dan wel terroristische strijd tegen de westerse beschaving.

Khadaffi was een ander verhaal. Hij was een voormalig sponsor van terrorisme en heeft het nodige westerse bloed aan zijn handen, denk hierbij aan Berlijnse discotheek aanslag in 1986 en de ´Lockerbie bombing´ van 1988. Echter, in 2003 besloot Khadaffi zijn manieren jegens het Westen te beteren, en zocht hij toenadering tot de internationale gemeenschap. Khadaffi zwoer het ontwikkelen van massavernietigingswapens af en betaalde schadevergoedingen aan de nabestaanden van de Lockerbie bombing. In 2003 viel de V.S. Irak binnen en dit heeft een grote impact op Khadaffi gehad. De invasie deed hem beseffen dat dictators en sponsoren van terrorisme niet veilig zijn, ook niet binnen hun eigen grenzen.. Ondanks dat zijn terroristische campagne tegen het westen gestaakt was, had hij nog steeds de wil en overtuiging om het Westen op vreedzame wijze te islamiseren.

Het andere kwaad zou zich voltrekken als het westen zich tegen de dictators zou keren. Dit kwaad lag gelegen in het feit dat het verwijderen van de dictators de weg zou banen voor een politieke entiteit die wél verwikkeld is in een culturele dan wel terroristische strijd tegen de westerse beschaving. Het betreft hier de ´politieke islam´.

Het is echter dit laatst genoemde kwaad dat tijdens het begin van de Arabische revoluties nimmer is uitgesproken door relevante politici. Het werd niet alleen niet als zodanig uitgesproken, het dilemma werd niet eens ervaren.

Hoe kwam dit? Het is een pertinente onwaarheid dat de signalen van de op handen zijnde overwinning van islamisten, niet zichtbaar waren voor het ongetrainde oog. Een oppervlakkige beschouwing van de politieke ontwikkeling in Egypte vanaf de jaren 30’ maakt duidelijk dat de Moslimbroederschap inmiddels was doorgedrongen tot bijna elk domein van de Egyptische ‘social fabric’. Sinds de jaren 30 heeft de Moslimbroederschap aan niet anders gewerkt dan het islamiseren van de samenleving en het pogen omver te werpen dan wel te destabiliseren van niet- theocratische regeringen. Een altijd sprekend voorbeeld van dit zeer succesvolle islamiseringsprogramma, zijn de vergelijkende foto’s van afgestudeerden meisjes van Egyptische universiteiten. Waar in de jaren 50’ vrijwel geen enkel meisje een hoofddoek droeg, droegen vanaf de millenniumwisseling vrijwel alle studentes een hoofddoek.

Dit islamitisch activisme heeft geresulteerd in een hoge organisatiegraad en een zeer wijdverbreid netwerk. Dit resulteerde in het feit dat geen enkele politieke stroming in de islamitische wereld kan tippen aan de organisatiegraad en financiële mogelijkheden van islamisten. Het is dan ook precies dit gegeven dat kenners van de regio in de zekerheid stelden van een islamistische overwinning, in een post dictatoriale periode.

Maar, er waren politici, met progressieven als PvdA´er Frans Timmersmans voorop, die weigerden in te zien dat islamisten zouden triomferen, alsmede de implicaties hiervan te onderkennen. Nog steeds insisteert Timmermans erop dat er zich momenteel een ´Arabisch ontwaken´ voltrekt. Er voltrekt zich inderdaad een ontwaken, maar tolerantie en democratie zijn hier helaas geen onderdeel van.

Er was ook een politieke trend, die de overwinning wel zag hangen, maar insisteerde op het feit dat met name de Moslimbroederschap gematigd ´islamistisch´ was. Dit zou in hun ogen impliceren dat het een gewone democratische partij was, met wat religieuze trekken. Net zoals Nederlandse confessionele partijen. Dit is het gedachtegoed dat de Obama administratie handhaaft. Maar is een stroming werkelijk gematigd als zij een democratie niet middels een gewapende strijd, maar langs de democratische weg ongedaan willen maken? Sinds wanneer ligt gematigdheid besloten in de middelen? De moslimbroederschap streeft onomwonden naar een islamitische staat, gebaseerd op de sharia. In een dergelijke theocratie is geen plek voor democratie. Het enige werkelijke verschil dat zich zal manifesteren na de revoluties, is dat een seculiere politie staat transformeert in een theocratische politie staat. De liberale Egyptenaren verkeren in een weinig benijdbare situatie. Liberale moslims bevinden zich sowieso, ook in het westen, in een lastige positie. De conservatieve schriftgeleerden hebben de islamitische bronnen aan hun zijde, en de progressieve westerlingen die insisteren dat de islam een religie van vrede en tolerantie is, hebben zogenaamd de morele superioriteit aan hun zijde. Een waarlijk ongemakkelijke dynamiek.

Maar waar kwam de onwetendheid aan de zijde van politici vandaan? Op een paar uitzonderingen na, is politiek een functie van de publieke opinie. En het is precies deze publieke opinie geweest, die door de Publieke Omroep overgeleverd werd aan de genade van nuttige idioten als Bertus Hendriks en de zijnen. De oud voorzitter van het Nederlands Palestine Komitee, is de ware overlord van recht praten wat krom is. Het was dan ook de heer Hendriks die, al ware hij Yusuf al- Qaradawi zelf, de Broederschaps´ boodschap van vrede en tolerantie over het publieke debat heen ejaculeerde. Hoe moest argeloos Nederland nu weten dat de Moslimbroederschap een antidemocratische fundamentalistische organisatie was, wanneer ´experts´ als Hendriks op prime time televisie het tegenovergestelde beweren? Ook hebben dansende goedmeisjes als de Christelijk Egyptische Monique Samuel weinig bijgedragen aan een correcte realiteitsduiding.

De Arabische revoluties had het westen moeten confronteren met een haast onmogelijke vraag: moeten wij afzien van het bevorderen van democratie in Noord -Afrika, als wij weten dat dit een vijandige entiteit oplevert in onze achtertuin? Er zal geen politicus zijn die deze vraagt durft te beantwoorden. Wellicht is dat ook een reden dat het dilemma niet (openlijk) ervaren werd. Men heeft zich niet beseft dat er in het Midden-Oosten aan de top helaas maar twee smaken zijn: seculiere dictators en theocratische dictators. Had het Westen zich echt moeten verontschuldigen als het dan maar kiest voor de minste van de twee kwaden, namelijk het kwaad dat niet verwikkeld is in een strijd tegen de westerse beschaving?

Het wordt vaak gezegd dat Israel in een nog slechtere positie zal verkeren als islamisten de macht grijpen in de regio. Er heerste een koude vrede tussen Egypte en Israel, maar als de Moslimbroederschap aan de macht komt zal het ook met deze koude vrede gedaan zijn. Wellicht is dit waarom Bertus Hendriks zo van ze houdt. Maar hoe zal een Egyptische dreiging jegens Israel zich manifesteren? Het is nog steeds hoogst onwaarschijnlijk dat er zich een hernieuwd conventioneel conflict tussen Egypte en Israel zal voltrekken. De Egyptische economie verkeert in een afschuwelijke staat, en het conventionele leger van Egypte heeft met 1,3 miljard dollar per jaar nog steeds de Verenigde Staten als hoofdsponsor.

Maar er zijn andere manieren om Israel militaire schade te berokkenen. Egypte kan ervoor kiezen om Hamas tegemoet te komen als zij Israel aanvallen, door de grenzen tussen de Gaza strook en Egypte open te zetten voor personeel en materiaal. Het is belangrijk te beseffen dat Hamas een tak van de Moslimbroederschap is, de connecties tussen de Egyptische Moslimbroederschap en Hamas zijn dan ook significant. Een teken aan de wand is het staatsbezoek dat Hamas leider, Ismail Haniyeh, onlangs bracht aan de leider van de Egyptische Moslimbroederschap, Mohammed Badie.

Voor sommige misleide zielen staan Hamas te boek als vrijheidsstrijders. In werkelijkheid zijn het mensen die hun kinderen liedjes leren over Jodenvlees in zwarte zakken, en filmen hoe zij hun eigen Palestijnse politieke tegenstanders met handen geboeid van daken gooien. Het is een genocidale organisatie met het uitroeien van alle Joden als doel. Niet alle Israeli's, nee, Joden.

De Arabische revoluties lijken dan ook niets dan slecht nieuws voor Israel, maar gloort er misschien een beetje licht in deze duisternis? Wellicht. De confronterende intolerantie en totalitaire aard van de islamitische stromingen beginnen zich al te manifesteren. Egyptische Kopten zijn hun bestaan niet langer zeker. Het is deze intolerantie waar uiteindelijk zelfs de grootste apologeten niet meer omheen zullen kunnen. Daar de Moslimbroederschap er zelf ook geen geheim meer van maakt, zal het in de nabije toekomst ook erg moeilijk worden de ware essentie van het Arabisch- Israëlisch conflict te ontkennen. Dit conflict draait niet om territorium of grenzen, het draait om de existentie van de Joodse staat an sich. Islamisten zullen nooit accepteren dat er een Joodse nationale aanwezigheid is, te midden van het islamitische heartland. Het is dan ook dit gegeven, waar binnenkort niemand meer omheen kan.

Wellicht dat deze open kaart van islamisten, de ogen zullen openen van mensen die nog steeds geloven in het land voor vrede paradigma. Zowel die van Joden (lees bijv. CIDI, CiJO en Een Ander Joods Geluid- maybe not) als linksmensen of combinaties daarvan. Want: land voor vrede, is dat niet. Het wordt mensen vaak verweten dat zij Israel steunen, uit louter sentimentele redenen. De nasleep van de Arabische revoluties zal uitwijzen dat de rede volstaat.

De Arabische revoluties hebben tot nu toe misschien één winnaar, en dat is alweer even geleden: Gilad Shalit. Veel mensen vermoedden dat er achter de deal geheime overeenkomsten schuilgingen, dat het een poging was van Netanyahu om Fatah in diskrediet te brengen, of dat het electorale noodzaak was. Het komt zelden voor dat men Netanyahu op zijn woorden gelooft, maar zoals Freud zei: soms is een sigaar, slechts een sigaar.

Netanyahu was duidelijk, het was toen of nooit. Voorheen was Egypte een grote onderhandelingspartner in de zaak Shalit. Maar, Egypte is als partner hoogst onbetrouwbaar en incapabel gebleken sinds de val van Mubarak. Nu de tijdsgeest in de regio zich volledig tegen Israel keert, heeft Israel correct ingezien dat een 'acceptabele' deal in de toekomst onmogelijk had geweest. Zo werden ironisch genoeg de Arabische revoluties, waar veel anti-joodse sentimenten zich manifesteerden, de reden Shalits vrijlating. Een goede deal was het echter niet. Hamas was ondubbelzinnig in hun intentie vanaf nu meer Israëlische soldaten te willen kidnappen, en geef ze eens ongelijk. Ondanks de potentieel desastreuze effecten van de deal, pleitte het enorm voor Israel. Zouden Israëls vijanden ooit 1027 Israëlische soldaten tegen één van hen ruilen? Het antwoord luidt ondubbelzinnig nee. Met name binnen de doodscultus die Hamas gecreëerd heeft is dit ondenkbaar. Maar vroeger was het met bijvoorbeeld Egypte al niet anders. In een interview met Oriana Fallaci zegt oud Israëlisch minister- president Golda Meir: 'Na de oorlog boden we de Egyptenaren een uitwisseling van gevangenen aan. Zestig van hen tegen tien van ons. Ze antwoordden:''Maar jullie gevangenen zijn officieren, de onze fellahin! Onmogelijk.'' Fellahin, boeren.'

Vanuit een humanistisch oogpunt is onmogelijk Israel niet superieur te achten aan zijn vijanden. De rede volstaat.