Gedane zaken

Dát de leiders van de eurolanden alles eraan zullen doen het europroject te proberen te redden, kun je, bezien vanuit hun vertrekpunt, logisch noemen. Of je het ermee eens bent of niet, dat is subjectief.

Wat rammelt, is het vaak gebruikte argument om noodleningen te blijven verstrekken. Iets dat nergens op slaat. Een eerstejaarsstudent economie die hetzelfde argument zou gebruiken, zou zakken voor zijn examen.

Het gaat om het argument, dat er al zo veel geld gestopt is in het redden van Griekenland, Portugal, Ierland en andere zwakke eurolanden. Stop nu, en al dat geld is weg, is de redenering.

Sunk costs, ofwel gezonken kosten in het Nederlands, zijn kosten die iemand al heeft gemaakt. Bij volgende beslissingen zouden die kosten geen rol meer mogen spelen. Hoewel dit ogenschijnlijk vreemd is, is er in de praktijk heel wat voor te zeggen. Vergelijk het met een belegger die aandelen koopt in een bedrijf waarvan bekend wordt dat er lijken in de kast zitten. Zó veel dat het voortbestaan van het bedrijf onzeker is. Wat is dan logischer: dat de belegger blijft vastklampen aan zijn aandelen omdat hij er al voor betaald heeft (of, nog erger, aandelen bijkoopt om de gemiddelde aankoopprijs te drukken), óf dat hij ze verkoopt gezien de vooruitzichten voor het bedrijf?

Dat we in de eurozone sinds het begin van de eurocrisis honderden miljarden besteed hebben aan het redden van de euro mag dan ook eigenlijk geen rol spelen in beslissingen over de vraag wat nu verder te doen. Ook dit lijkt vreemd, maar is het niet. Stel, Griekenland is niet te redden (dit hoef je eigenlijk niet eens te stellen, is zo goed als een feit). Het domste wat je dan kunt doen, is geld blijven overmaken aan Athene.

Kortom, wie de eurocrisis probeert op te lossen, moet daar argumenten voor geven. Maar dan graag argumenten die op zijn minst plausibel zijn. Dat we al veel geld in het redden van de munt gestoken hebben, is dat zeker niet. Bij elke hoogleraar economie zouden de eurolanden met dat argument onmiddellijk zakken.