In Detroit ligt de linkse droom in duigen

Detroit kampt met een schuldenberg van maar liefst 19 miljard dollar. Vorige week gaf de stad toe dat het die schulden niet kan terugbetalen. Vooral gepensioneerden zijn de klos. Bijna 20.000 inwoners van de stad die een pensioen trekken, zullen het met minder moeten stellen. Hoeveel minder? Dat is nog afwachten.

Het aantal gepensioneerden op de beroepsbevolking is de afgelopen jaren drastisch toegenomen, omdat de laatste groep veel kleiner is geworden. Alleen de afgelopen tien jaar al is de bevolking van Detroit met zo'n 200.000 inwoners gekrompen. Sinds 1950 zijn een miljoen inwoners uit de strad vertrokken! Hele buurten liggen er verlaten bij. Als gevolg zijn de belastinginkomsten sinds de eeuwwisseling met zo'n 20 procent afgenomen, ook al is in bijna geen Amerikaanse stad de belastingdruk zo hoog als in Detroit. Bijna een op de vijf inwoners zit zonder werk.

De deprimerende cijfers stapelen zich op. Zo'n 80.000 gebouwen staan in Detroit leeg. Bijna de helft van de nog 107 parken worden gesloten. 40 procent van de straatverlichting werkt niet. Bijna 50 procent van de bevolking is analfabeet. De politie doet er gemiddeld een uur over om op de plaats van een misdrijf te arriveren.

In plaats van de belastingen te verlagen, de stad fors in te krimpen en het makkelijker te maken om zaken te doen in Detroit, schiet de federale overheid te hulp met miljoenen om... een tramlijn aan te leggen! Waarom ook niet?

De federale overheid subsidieert de stad al jaren. Miljarden dollars werden in de "renewal" van de stad gepompt. Zonder resultaat. Miljarden werden ook vrijgemaakt om de grote autofabrikanten overeind te houden. De Amerikanen weigerden in te zien dat Chrysler en GM vooral hadden te leiden onder de onredelijke eisen van de vakbonden. De lonen moesten jaar op jaar stijgen en de arbeidsvoorwaarden waren bijzonder genereus, terwijl buitenlandse bedrijven veel goedkoper auto's maakten.

Een gemiddelde werknemer van Chrysler of GM verdiende voor de bailout zo'n 20 dollar meer dan de gemiddelde werknemer van Honda of Toyota en 30 dollar meer dan de werknemers van Volkswagen, maar dat was natuurlijk niet het probleem. Dat dezelfde Amerikaanse autobouwers tien jaar eerder met pensioen gingen, had er natuurlijk ook niets mee te maken.

De Democratische Partij, die decennialang de dienst in Detroit heeft uitgemaakt, blijft zich, net als de vakbonden, verzetten tegen initiatieven die de stad wel een kans op herstel zouden kunnen geven. Zij houden liever hun hand op in Washington dan zelf de handen uit de mouwen te steken.

Zo kreeg de stad in 2003 nog een aanbod van een rijke Amerikaan die 200 miljoen dollar wilde steken in het onderwijsstelsel. Zijn eis: het geld moest gaan naar zogenoemde charter schools. Dat zijn privé-scholen die wel geld krijgen van de staat, maar meer vrijheid hebben om hun onderwijsprogramma in te richten. Zo onttrekken zij zich van alle regeltjes en vooral loonafspraken die de vakbonden met de staat hebben gemaakt. De lerarenvakbond van Detroit verzetten zich dan ook tegen het aanbod en de Democratische regering wees het van de hand.

Nu heeft de emergency manager van de stad, de man die is aangesteld om de boel op orde te krijgen, het voorstel gedaan alle openbare scholen in Detroit om te dopen tot charter schools. Maar ook al staat de stad op de rand van de afgrond, de vakbonden blijven tegen.

De linkse politici in Detroit konden lang teren op de auto-industrie. Zolang daar geld werd verdiend, kon flink belasting worden geïnd om in allerlei, ongetwijfeld goedbedoelde, sociale projecteren te 'investeren'. Alle eisen van de vakbonden konden worden ingewilligd. Er was immers geld zat. Maar naarmate het geld op begon te raken, weigerden dezelfde politici en vakbonden in te zien dat er iets moest veranderen. De politici gingen geld lenen. De vakbonden veranderden niets.

Sterker, dat weigeren zo nog steeds. Het water staat Detroit aan de lippen, maar de Democraten en hun bondgenoten vragen om meer geld. Dan kunnen ze rustig verdergaan met het aanleggen van mooie tramlijnen en krijgen ze geen last van concurrentie.

Het schip zinkt, maar de band speelt vrolijk door.