Angelsaksische media maken hun draai ten aanzien van klimaatverandering
Berichtgeving wordt kritischer.
Eerder heb ik de aandacht gevestigd op opmerkelijke verschuivingen in de berichtgeving over klimaatverandering in verschillende internationale kwaliteitsmedia een ontwikkeling die nog niet in de Nederlandse MSM werd gesignaleerd, laat staan is doorgedrongen.
De opwarmingshysterie werd in het verleden vooral vanuit de Angelsaksische wereld gevoed. Nu loopt deze weer voorop bij de bekritisering van het klimaatalarmisme.
Onder de titel, 'Rebels Turn On IPCC Over Climate Sensitivity', schrijft Graham Llloyd daarover in 'The Australian':
It is clear that some IPCC scientists think the projected rise in CO2 levels might not have such a big warming effect as was once thought.
As the worlds climate scientists prepare to deliver their much-awaited updated Intergovernmental Panel on Climate Change report on climate change next month, they face an unwelcome barrage of former friendly fire posing a fundamental and uncomfortable question did they get it wrong on what increased CO2 emissions mean for global temperatures?
Complaints have been made about a noticeable change in attitude by news organisations to climate change reporting, including Germanys Der Spiegel, the New York Times, which closed its environment bureau, and Reuters news agency.
The Economist magazine has infuriated many with a report questioning climate sensitivity, the measure used by researchers for how much they expect temperatures to increase in response to particular increases in levels of carbon dioxide in the atmosphere. There were several caveats in The Economist article, based on a leaked table from a draft report of the upcoming IPCC text. The table was put together by the IPCC working group on mitigating climate change, rather than the group looking at the physical science. It derives from a relatively simple model. Its publication illustrates an increasingly questioning mainstream media.
The Economist broke ranks with a report earlier this year that explored the now accepted view that average global temperatures had remained relatively steady for more than a decade despite a sharp rise in carbon dioxide levels. After years of denial by the climate change community, even Australias Climate Commission in its recent Critical Decade update acknowledged a plateau in the global temperature rise between 1979 and 2012 was clearly visible in the temperature record.
The Climate Commission, like IPCC chairman Rajendra Pachauri, said the average surface temperature standstill could be explained by natural variations.
There is also robust debate about the extent to which the deep oceans are taking up the additional heat and the role played by particulate emissions from volcanos and more coal burning. But for many people, the lingering question remains: is the earths climate less sensitive to carbon dioxide than originally thought.
According to the Economist, the table, not yet published by the IPCC, shows that at CO2 concentrations of between 425 parts per million and 485ppm, temperatures in 2100 would be 1.3C to 1.7C above their pre-industrial levels. That seems lower than the IPCCs previous assessment made in 2007, The Economist said. Then, it thought concentrations of 445 to 490 ppm were likely to result in a rise in temperature of 2 to 2.4 degrees C. The Economist acknowledges the two findings were not strictly comparable. The 2007 report talks about equilibrium temperatures in the long term (over centuries); the forthcoming one talks about them in 2100. But the practical distinction wound not be great so long as concentrations of CO2 and other greenhouse gas emissions were stable or falling by 2100, The Economist said.
Lees verder hier.
Ik wil de lezers in dit verband niet het uiterst doorwrochte commentaar onthouden van H.N. Geraedts, dat verscheen in reactie op een 'posting' van Paul Luttikhuis op zijn NRC/Klimaatblog onder de titel 'Wensdenken':
Beste Paul,
Het wensdenken ligt m.i. eerder in een vrome hoop dat de Economist het mis heeft, of dat hun over stag gaan inzake CAGW/CACC geen gevolgen zal hebben op hoe het klimaatvraagstuk wordt gezien op hoger sociaal/economisch/politiek niveau rond de wereld. Het over stag gaan kwam na dat de 'editorial board' de klimaatfile weghaalde bij 'Science Editor' Geoff Carr, een journalist die diep verbonden is met het klimaatestablishment. Sindsdien hoort bij de Economist de klimaatfile samen met de energiefile, waar hij thuis hoort.
Dat dit overstag gaan op de een of andere manier geen gevolgen zal hebben op hoe andere kwaliteitsmedia het CAGW/CACC-verhaal zullen gaan volgen, is gezien de make up van de lezerskring van de Economist, echt wensdenken. De Economist heeft elke week 1,5 miljoen lezers, die voor het overgrote deel een 'graduate' of 'post graduate' opleiding hebben, en die als regel in hun werk in posities of van invloed of van 'outright decision making authority' zitten. Zou iemand het bovenstaande in twijfel willen trekken, kan ik toevoegen dat men bij Reuters ook overstag is gegaan op dit onderwerp, met als gevolg de 're-assigment' van twee 'editors' en een journalist, en het ontslag van een tweede. En het zou mij niets verbazen indien men bij de FT binnenkort ook scherper aan de wind gaat varen. Het schrijven van Pilita Clark hoort bij de Guardian thuis, niet bij de FT.
In een andere reactie aan Jasper Faber schrijft H.N. Geraedts:
Jasper Faber.
Het was de afgelopen 10 jaar onmogelijk om de Economist wekelijks open te maken en er in artikelen over van alles en nog wat dogmatisch of 'man-made global warming' of 'man-made climate change' in verwerkt te vinden, of het nu wel of niet met het onderwerp van het artikel te maken had, deed er niet toe. Systematisch alarmistisch knip en plak werk. En groot aantal [van de meestal hoog-geschoolde] lezers hebben zich daar jarenlang aan geërgerd, en velen hebben de 'editorial board' daarover aangeschreven. De sleutels tot het overstag gaan bij de Economist zijn a) dat er [tenzij men echt goed gelovig is] niet meer om de harde data heen te komen is of dit nu de bijna 17 jarige 'flatlining' van de globale temperaturen betreft of de empirische data die steeds duidelijker toont dat de klimaatgevoeligheid maar zon 50% bedraagt van de waarden in de IPCC-klimaatmodellen, doet er niet toe. En b) de sleutelrol van Science Editor Geoff Carr [die ik toevallig ken], want Carr is een 'textbook'-voorbeeld van de 'power of the editor' [iets wat onze gastheer zeker zal begrijpen]. Carr is namelijk een door en door 'IPCC/climate science establishment alarmist', hetgeen betekende dat daardoor een ook maar enigzins skeptisch kijk op het CAGW/CACC verhaal bij de Economist jarenlang gewoon nooit aan bod kwam.
Zie ter vergelijking de 'power of the editor' in de vorm van [Green Party lid/activist] William Connolley ['Stoat'] die al jarenlang als 'gatekeeper' Wikipedia schoon houdt van skeptische invloed. [Probeert u maar eens een stukje over Lindzen of McIntyre op Wikipedia te zetten, en dan kijken hoe lang het er blijft staan voordat het pardoes verdwijnt ...].
Het effect en de invloed 'all around' van de metamorfose van de Economist [en Reuters] van dogmatisch en expliciet alarmistisch naar voorzichtig skeptisch, is enorm en verrijkend, en kan niet onderschat worden. Want wanneer de Economist schrijft dat indien de bevindingen in de draft van het IPCC-rapport ook in het eindrapport komen te staan, dit overkoepelend grote gevolgen zal gaan hebben voor besluitvorming qua energie/economie, enz, dan weten lezers aldaar dat zoals Bob Dylan schreef - '... you dont need the weatherman to know which way the wind blows'.
Vroom blijven hopen dat de nieuw klimaat/energie redacteur bij de Economist [en Reuters] 'somehow got it ass-backwards', en t.z.t wel weer over de alarmistische boeg zal/zullen gaan varen, dat is wensdenken van groot formaat. Wij zullen m.i. eerder bv. de FT, Handelsblatt, Spiegel, Frankfurter Allgemeine, en zelfs WAPO en NYT, enz, scherper aan de [skeptische] wind gaan zien varen [bv. de Times, Telegraph, Globe en Mail en de Australian doen dit al] totdat zij ook bakzeil halen en overstag gaan.
'Men, , think in herds, and it will be seen that they go mad in herds, while they only recover their senses slowly, and one by one.' [Charles Mackay, Schotse journalist, in zijn boek 'Extraordinary Popular Delusions and the Madness of Crowds', 1841].
Met dank aan H.N. Geraedts!
Voor mijn eerdere DDS-bijdragen, zie hier.
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten