Zij is toch een hij

Komedies over de seksuele moraal zeggen veel over de stand van tolerantie in een land. De 85 minuten van Les Garçons et Guillaume, à Table! zijn niet te pruimen – excusez le mot. Guillaume Gallienne is een zelfingenomen lid van de Comédie Française die de relatie met zijn dominante moeder, na eerst een theatervoorstelling en een boek, nu in zijn eerste filmregie van zich afspeelt.

Het selfkicken, vol Franse oh-la-là en banale dubbelzinnigheden, is tot daar aan toe, maar de clichématige opbouw krijgt een regelrecht misselijkmakende draai op driekwart van de rolprent. Als een coup de foudre wordt duidelijk hoe hypocriet de Franse maatschappij aankijkt tegen de liberté van, en de fraternité met seksuele minderheden.

Regisseur, schrijver en dubbele hoofdrolspeler Guillaume Gallienne maakt eerst al een lachertje van travestie en transgender-last, al betreft het hemzelf: hij heeft altijd gedacht dat hij in werkelijkheid een meisje was. Op het eerste gezicht lijkt het dapper dat hij zichzelf durft op te voeren als een verwijfd mietje dat de aandacht trekt van de stoerste jongens op de internaten waar hij naar toe wordt gestuurd.

Wanneer puntje echter bij paaltje dreigt te komen, geeft Gallienne voeding aan de rabiaat intolerante protestdemonstraties in de grote Franse steden tegen het homohuwelijk, door plompverloren te komen met de oplossing voor al die geaberreerde deviaties van de familienorm: homoseksualiteit blijkt slechts een dwaling te zijn, hem opgelegd door zijn moeder (die graag een dochter zoals zichzelf had gewild), en is te genezen zodra hij verliefd wordt op een bloedmooie vrouw.

Tot die tijd heeft Guillaume, ondanks zijn verschijning als nichterige kopie van zijn moeder, alle kans gehad om in te gaan op de avances van de meest grootgeschapen en bronstige klasgenoten dan wel discogangers – as if! In welk sprookjesbos denkt regisseur Gallienne – kippetje – dat homo’s leven? Kennelijk zijn de mannen in zijn leven louter geïnteresseerd in het kontneuken van zijn moeder.

Het enige wat Gallienne goed doet, is zijn moeder spelen. Met zijn eigen stem, maar voorzien van veel ingehoudener feminiene gebaren dan in de rol van haar zoon, is hij de geborneerde Vrouw des Huizes die haar entourage bestiert zonder het woord pédé uit haar strot te kunnen krijgen. Zal dit dubbelspel Gallienne de César voor Beste Acteur van 2013 hebben opgeleverd?

De Franse voorkeur voor Comédie des Erreurs – vrij naar Shakespeare – zal aan deze bekroning niet vreemd zijn. Dat ze ook hun hoogste filmprijs hebben gegeven aan deze slappe versie van La Cage aux Folles (plus nòg twee Césars, waaronder die voor scénario), is een regelrechte belediging. Het oprechte, niets ontziende La Vie d’Adèle, nota bene over een echte lesbische liefde, werd daarmee gepasseerd als Beste Film van het Jaar.

Galliennes film daarentegen werd een succès d’estime en een publiekssucces: na twee prijzen in de sectie Quinzaine des Réalisateurs van het Festival in Cannes, werd de film met de onmogelijk titel ook nog een van de best bezochte in de Franse bioscopen.

Er is een boek verschenen van de theatershow waarop al deze farce is gebaseerd. Ook bij ons in vertaling beschikbaar, voor alle provinciale ouders die moeite hebben met Arie Boomsma’s nieuwe seizoen van Uit de Kast. Moge het een steun zijn voor alles wat ze in hun opvoeding fout hebben gedaan om hun kind zó te maken. De ondertitel van Galiennes boek is, godbetert, “feelgoodroman over een hetero coming-out”.

De grootste belediging aan onze homoseksuele medemens is nog wel, dat de comédien(ne) Gallienne (bekend van Astérix et Obélix) zijn drang als kind om in de huid van vrouwen te kruipen – hij verkleedde zich het liefst als keizerin Sissi – verantwoordt door hierin de oorsprong te zien van zijn liefde voor acteren. Dankzij deze travestie heeft hij later dus zo’n bekendheid gekregen op de planken. Elke vorm van ‘trans’ is daarmee gedegradeerd tot Freudiaans toneelspel.

Aan het slot van de film met de lange naam ‘acteert’ Guillaume als bij toverslag ‘mannelijk’. Allez transseksueeltjes, jullie aangekweekte aandrang gaat wel voorbij! Zie het als een technische leerschool voor het theatervak, om net zo goed te worden – zo wordt in de persmap trots de filmkritiek geciteerd – als Peter Sellers of Pedro Almodovar.

En mocht Guilaume Gallienne in realiteit toch homo zijn, dan is deze film helemaal een schandalige regressie, precies in de tijd dat het Indiase parlement transseksuelen heeft erkend als derde sekse omdat het aangeboren is.