Kent u de mop van de politicus die z'n eigen macht inperkte?

Als er één land is waar de politieke klasse volledig uit de klauwen gegroeid is, dan is het Italië wel. Het land heeft een parlement dat uit twee verschillende kamers bestaat. Nu is dat niet ongewoon in de moderne Westerse democratie, maar wél wanneer je kijkt naar het kostenplaatje (€1,8 miljard) en naar de bevoegdheden van de Italiaanse senatoren: ze kunnen en mogen exact hetzelfde als hun collega's in de Italiaanse 'Tweede Kamer' en gebruiken die macht ook veelvuldig om de boel vooral heerlijk op slot te zetten. Reden voor premier Renzi om paal en perk te stellen aan deze praktijken en probeert daarom de onhandelbare en peperdure senaat terug te brengen tot normale proporties:

Een ambitieus vergaderschema en minder dan één minuut behandeltijd per amendement moeten ervoor zorgen dat nog vóór het ingaan van het Italiaanse parlementaire zomerroces alles behandeld is en de hervorming van de Senaat een feit is. Of dat allemaal gaat lukken is, zoals altijd in de Italiaanse politiek, maar zéér de vraag.

Tja. Nu zitten de Italianen met de gebakken peren en moeten ze de hoofdprijs betalen voor een Senaat die eerder vertraagt en verdaagt dan daadwerkelijk de belangen van de burgers behartigt.

Anderszijds is het natuurlijk lastig om iemand te overtuigen zichzelf in de portemonnee te raken. Want eerlijk is eerlijk: als je eenmaal parlementslid bent, zit je gebakken. Dat is een positie die je niet zomaar opgeeft of vrijwillig afstaat. Maar ja, er zal toch iets moeten gebeuren als Renzi de slagkracht terugwil in de Italiaanse democratie. Vandaar dat ik hem vanaf deze plek toch veel succes wil wensen met deze lastige onderneming, ondanks dat het er niet naar uitziet dat hij de Senatoren kan overtuigen hun eigen macht, geld en functies bij het grofvuil te zetten. Het is het proberen waard.