De (PR)oorlog is verloren

Op 12 november 2001 verloor de Taliban de hoofdstad van Afghanistan, ze trokken zich terug in de bergen van de regio om hun bestaan verder te zetten als religieuze guerrillabeweging. Als een herpesvirus trekken ze zich terug in de krochten van het Afghaanse lichaam om af en toe op te leven en het land te teisteren met zelfmoordaanslagen of belegeringen van openbare ruimtes.

De Taliban, evenals andere Islamistische extremisten worden gezien als het tegenbeeld van onze Westerse beschaving. Een beschaving die zich na een lange worsteling richt op het individu, de bescherming van dit individu als kleinste minderheid, en opkomt voor andere denkwijzen, zij het liberaal, socialistisch of elk mogelijk tussenstation. Daarnaast, beschouwen we elke theologische of humanistische levensvisie als beschermd. Het is not done om bagatelliserend over religieuze overtuigingen te spreken in onze samenlevingen, hoe vervreemd ze ook mogen zijn van de “onze”.

Waar wij vol afschuw keken naar de mensonterende regelgeving van de Taliban, en het gekkenwerk van ISIS in het Midden-Oosten, zo echter kijken wij in onze reguliere media niet naar het Palestijnse Hamas wat opkomt voor de rechten van één groep, enkel de meerderheid beschermd en andere denkwijzen de kop indrukt.

Sinds het uitbreken van het laatste conflict tussen Israël en de Gazastrook, lees ik opiniestukken in kranten als De Morgen, De Standaard, De Volkskrand en zelfs het NRC, waarbij Israël als het ‘Grote Kwaad’ wordt neergezet. Als agressor en als misdadige staat. Over Hamas spreekt men terwijl de schouders worden opgehaald. “Wat zou jij dan doen?” en andere simplificaties worden aangehaald. “Kindermoord is altijd erg, welke partij er ook voor verantwoordelijk is” is ook een kreet die het goed doet.

Hamas, een net zo hysterisch religieuze beweging als ISIS en de Taliban wordt door ons gezien als een noodzakelijk kwaad om de Palestijnen op de been te houden.

Toen zij in 2006 met alle mogelijke geweld de seculiere Fatah-beweging verdreven uit de Gazastrook, keken we schouderophalend toe. ‘Interne keuken’ , daar houden wij ons niet mee bezig, ze waren immers ‘democratisch’ verkozen.

Datzelfde Hamas zou later een resem aan Islamitische wetgeving door de strotten van Palestijnen duwen, noemt de ‘sharia’ als inspiratie, heeft het vrije woord in Gaza om zeep geholpen, en heeft er een hobby van gemaakt om vrouwen met behulp van de wet te onderdrukken. Oh, en alsof dat nog niet erg genoeg is stelt Hamas ook nog eens duidelijk dat Israëlische en Westerse waarden moeten worden vernietigd en worden vervangen door een islamitische staat zoals ISIS eerder al creëerde in delen van Syrië en Irak.

Onlangs heeft deze terroristische organisatie aangekondigd dat alle Christenen zich zullen moeten bekeren tot de islam. Anders wacht hen enkel de dood. Zo een lot wacht Egypte en Israël wanneer zij de gekken van Hamas vrijspel geven.

En toch scharen Belgische vrouwen, Belgische journalisten, en zelfs Belgische minderheidsgroepen zoals homoseksuele jongens of meisjes zich aan de Hamas-kant van het verhaal; dit zijn dezelfde groepen mensen die onder het bewind van Hamas in weinig tot geen tijd afgeslacht zouden worden.

Dezelfde mensen die verafschuwend over Taliban en ISIS-regimes spreken, staan nu hand in hand met Hamas om de Gazabevolking de vernieling in te helpen, terwijl Hamas geen haar beter is dan die andere twee extreem-islamitische groeperingen.

Waarom? Vraag ik mij telkens af. Israël is de enige functionerende democratische staat in het Midden-Oosten. Het land met de voormalige vrouwelijke president Golda Meïr, met een jaarlijkse gay pride in Tel Aviv en waar openlijke kritiek in de media op de eigen staat heel normaal is. Juist dat land, wordt geviseerd door vrijwel alle reguliere media in België en Nederland.

De PR-oorlog is verloren, een democratisch vrij land kan immers nooit de PR-oorlog winnen van een fascistische staat. Die laatste hoeft zich namelijk helemaal niet bezig te houden met waarheidstoetsing of interne kritiek en kan dus een eensgezinde boodschap verkondigen.

En toch is het juist Israël dat de oorlog voert voor ons op afstand. Tegen de gekte van Hamas. Te midden van alle vijandige staten die Islamitische wetgeving en fascistische doctrines handhaven, daar is een kleine glimp van vrije democratische beschaving terug te vinden. Een glimp omdat er nog zo verschrikkelijk veel werk te doen is. En het is juist diezelfde glimp die we de kiem in willen smoren met boycots en demonstraties. Demonstraties die uitmonden in rellen en waar elke 5 minuten ‘Allahu Akbar’ ofwel ‘Allah is de grootste’ wordt omgeroepen. Daar staan de Belgische en Nederlandse burgers de ‘menselijkheid’ en ‘vrijheid’ te verdedigen.

Dezelfde demonstraties en boycots, die in Hamas-land verboden zouden zijn wegens ‘niet in lijn met staatsvisie’. We zijn gek geworden.

Zoals de Taliban de grootste vijand was voor het Afghaanse volk, en ISIS dit nog steeds is voor Irak en Syrië. Zo is Hamas de grootste vijand voor het Palestijnse volk. We zouden zij aan zij met Israël alles in het werk moeten stellen om deze extremistische fractie de kop in te duwen. Echter, Hamas krijgt zijn zin. We kiezen de kant van de ‘underdog’ hier in Europa, los van goed of kwaad. Hoe meer Hamas zijn bevolking kan laten lijden onder dit conflict, hoe meer zij op sympathie van ons Europeanen kunnen rekenen. En zo komt met elk Palestijns slachtoffer hun doel dichterbij, de totale vernietiging van Israël en de stichting van een Islamitisch Emiraat. Zonder Joden.

Ja, we zijn echt totaal gek geworden.

De auteur is een Nederlander woonachtig in België.