Wat Marieke Stellinga ook had kunnen zeggen
Met 'wegen bouwen' lossen we onze economische problemen niet op.
Vorige week donderdag verscheen Adjunct-Hoofdredacteur en econoom van NRC Handelsblad Marieke Stellinga in de talkshow Pauw, om haar licht te laten schijnen over dalende beurskoersen en toenemende geluiden over een nieuwe recessie of zelfs depressie.
Het gesprek van de charmante en goedlachse Marieke met Jeroen Pauw verliep best goed. Ik kon haar niet op verkeerde uitspraken betrappen, haar analyse van de crisis was interessant, helaas zonder één woord over de kwalijke werking van de eenheidseuro, maar goed, die struisvogelhouding van journalisten en politici zijn we zo langzamerhand gewend. Het gesprek kabbelde dus aardig voort, tot het moment dat Jeroen Pauw de vraag stelde: Marieke, wat is volgens jou de oplossing voor de crisis? Wat zou jij doen als je de baas was van Nederland?.
Geloof het of niet, maar Marieke antwoordde hierop - na eerst een verzuchting dat het onderlinge gedebatteer maar eens moet stoppen - dat het hoog tijd is dat overheden meer gaan stimuleren (investeren in wegen). Daarna riep Marieke nog op om de belastingdruk op werken te verminderen, maar kon niet aangeven waar het geld daarvoor vandaan moet komen. Voor het betreffende fragment zie hier, vanaf de 8e minuut.
Hoe komt het dat veel Nederlandse economen zodra er het erop aankomt, niets beters weten te verzinnen dan allerlei sociaal-democratische onzin uit de vorige eeuw te debiteren? Heeft Yer Ramautarsing dan toch gelijk dat onze universiteiten dusdanig geïnfiltreerd zijn door marxistische docenten, dat het zelfstandig denkvermogen van een hele generatie is uitgeschakeld?
Het lijkt mij evident voor een ieder die de economische ontwikkelingen heeft gevolgd dat we in een balansrecessie zitten vanwege een mega schuldenprobleem, dat is ontstaan als gevolg van de (mede door de euro veroorzaakte) kredietorgie tussen 2002 en2007. In de eurozone zit een groot deel van het schuldenprobleem bij overheden. Ook weten we uit de economische leerboekjes dat een staatsschuld van meer dan 90% van het BBP een belemmering is voor economische groei.
Op dit moment zitten een groot aantal eurozone staten ver boven de 90% staatsschuld. Per medio 2014 staat de staatsschuldteller op 174,1% voor Griekenland, 135,6% voor Italië, 132,9% voor Portugal, 105,1% voor België en 95,1% voor Frankrijk. In deze column op DFT van Alex Sassen van Elsloo, wordt erop gewezen dat wereldwijd de schulden met 40% zijn toegenomen sinds de schuldencrisis begon, waar tegenover een groei van slechts 20% van het wereldwijde BBP staat. We hebben dus een schuldencrisis bestreden met meer schulden en wat is nu de oplossing van Marieke Stellinga: nog een beetje meer staatsschulden
Natuurlijk staat Duitsland met een staatsschuld van 77,3% van het BBP er iets beter voor dan notoire zondaars als Griekenland of Italië, maar het is onzin om te denken dat het aanleggen van wat wegen en spoorlijnen door de Duitsers een structurele oplossing is voor de euro- en schuldencrisis.
Marieke had kunnen verwijzen naar columns over de euro- en schuldencrisis in verschillende media van lucide denkers als Jean Wanningen, Harry Geels, Alex Sassen van Elsloo en andere verlichte geesten. Ze had aan Jeroen Pauw kunnen vertellen dat de monetaire rigiditeit van de eenheidseuro tot een ongekende koopkracht- en welvaartsvernietiging in de eurozone heeft geleid en dat we daar maar eens goed over moeten praten, zonder per se de euro meteen af te schaffen.
Marieke had kunnen verwijzen naar de geweldige toespraak vorige week in de Eerste Kamer bij de Algemene Beschouwingen van onafhankelijk senator Prof. Dr. Kees de Lange, met onze pensioenen en de eurocrisis als hoofdpunten. Het einde van zijn rede is té goed om het hier niet integraal te vermelden:
Hoe nu verder? Hollen we als de spreekwoordelijke lemmingen collectief richting euroravijn, of zijn er strategieën denkbaar die tot mogelijke oplossingen leiden? Het is in mijn ogen verbijsterend dat in Nederland er nauwelijks discussie is over de situatie waarin we nu verkeren. Dit in tegenstelling tot Duitsland waar een dergelijk debat met verve en deskundigheid gevoerd wordt. Dat de afzonderlijke landen in de eurozone in staat gesteld moeten worden zich los te maken van de one-size-fits-all euro is naar mijn mening en die van vele anderen onontkoombaar. Of dit moet door opsplitsing van de eurozone, het uittreden uit de euro van of wel de zwakke of wel de sterke landen, of misschien door een origineel concept van Nederlandse bodem, namelijk The Matheo Solution (TMS), daarover kan men twisten. Maar dat het debat over oplossingsrichtingen in Nederland al jaren over tijd is, daarover bestaat weinig twijfel. Of denkt de regering ondanks alles nog steeds dat we met de one-size-fits-all euro op het goede spoor zitten?
Tot slot had Marieke nog kunnen opmerken dat we een balansrecessie nu eenmaal moeten uitzitten, maar dat er wél manieren zijn om het vertrouwen van consumenten en bedrijven te versterken. Dat kan juist door duidelijk te maken dat de overheid binnen de perken wordt gehouden of zelfs kleiner wordt gemaakt, zodat burgers en bedrijven uitzicht krijgen op échte belastingverlaging, in plaats van het verleggen van belastingen. Dat het laatste enig effect zou hebben is een sprookje, dat tegenwoordig verkondigd wordt door Staatssecretaris van Financiën Eric Wiebes van de VVD.
Dit alles overwegende kwamen bij mij nostalgische herinneringen naar boven van sinds lang vervlogen tijden toen NRC Handelsblad nog een liberale krant was, en de VVD een liberale partij.
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten