Nederlandse Koerd Yusuf sterft heldendood

Generaal-majoor van de peshmerga - het Koerdische leger in Noord-Irak - Yusuf Kocer aarzelde geen moment toen een door de kou gegrepen gezin hem vroeg om hun woning in Zumar te controleren nadat ISIS het frontplaatsje had veroverd en vervolgens weer had verloren. Natuurlijk, geen probleem, hij zou er wel even naar kijken. Hij riep enkele van zijn mannen bij zich, ging naar het huis, opende de deur en... liep rustig naar binnen. Er leek niets aan de hand te zijn, alles ging naar wens.

Binnen zag Kocer een deur die naar een ander deel in het huis leidde. Hij pakte de deurknop vast en... een enorme explosie. Een honderd kilo zware bom die er geplaatst was als boobytrap ontplofte. Kocer en twee van zijn mannen stierven ter plekke.

In De Telegraaf van vandaag doet Yusufs zoon, Habin, zijn verhaal. Hij vertelt dat zijn vader in de jaren tachtig van de vorige eeuw de wapens had opgenomen tegen de massamoordenaar Saddam Hoessein en in weinig tot geen tijd een echte Koerdische held werd. Saddams leger maakte bewust jacht op hem, maar Kocer ontsnapte steeds weer. Hij begon er schik in te krijgen en geloofde dat het niet lang zou duren voordat de Koerden hun eigen onafhankelijke staat zouden opzetten in Noordoost Irak.

Helaas ging dat net even anders. Saddam had zijn buik vol van de Koerdische rebellen en besloot om massavernietingswapens in te zetten. Zijn neef Ali Chemicali kreeg opdracht om het Koerdische plaatjes Halabja aan te vallen met gifgas. 5.000 burgers kwamen om het leven.

Op dat moment besloot Kocer dat het te gevaarlijk was; hij maakte zich niet druk om zijn eigen leven, maar wel om dat van zijn vrouw. Het stel wilde graag kinderen hebben en, vond hij, die kon je niet opvoeden in Noord-Irak; niet zolang een psychopatische massamoordenaar het daar voor het zeggen had.

Daarom pakten Kocer en zijn vrouw hun boel bij elkaar en staken ze de grens over naar Turkije. De oud-peshmerga officier had het er behoorlijk naar zijn zin, zeker toen zijn vrouw niet eenmaal, maar tweemaal zwanger werd en hem een zoon en een dochter gaf. Hoewel het in Turkije beter was dan in Noord-Irak was het daar ook niet bepaald vredig. Wat te doen? Nou, besloot hij, laten we naar Nederland gaan! Het is daar altijd rustig, immigranten die goed integreren hoeven zich nergens zorgen om te maken... ja, als we ergens vrede en democratie kunnen vinden is het daar.

Eenmaal in Nederland had het jonge gezin 't onmiddelijk naar zijn zin. Kocer werd nog twee keer vader van twee zonen. Hij hield van Nederland, leerde de taal, en was trots op de Nederlandse vlag.

Met alle onrust maar ook mogelijkheden in Noord-Irak begon het een paar jaar geleden toch weer te kriebelen. Konden de Koerden dan eindelijk hun Koerdistan opbouwen in die regio? Kocer dacht van wel en wilde erbij zijn. Hij vertelde zijn vrouw en kinderen dat hij terug zou gaan: als de kinderen klaar waren met hun studie konden ze zich bij hem voegen. Ja, het moment was eindelijk daar: een vrij, democratisch Koerdistan hing in de lucht.

Helaas was dat ook het moment dat ISIS grote schoonmaak begon te houden in Syrië én Irak, en hele volksstammen op brute wijze vermoordde. Yusuf zag het aan en twijfelde geen moment: als generaal-majoor was het aan hém om in actie komen. Onder zijn leiding werd de Mosuldam heroverd, die strategisch van bijzonder grote waarde is. Het was een belangrijke overwinning voor de Koerden... maar helaas ook één van de laatste wapenfeiten van de dappere Yusuf. Niet lang daarna kwam hij dus om het leven door een slim geplaatste (maar laffe) boobytrap.

Yusufs familie zal hem ongetwijfeld missen en zijn dood is natuurlijk een behoorlijke klap voor de peshmerga, maar de kans is groot dat hij op zijn beurt zoveel mensen heeft geïnspireerd dat er na verloop van tijd een heel legertje Yusuf Kocers is. Op dat moment zal een vrij Koerdistan in Noord-Irak onomkoombaar zijn... en heeft de oude generaal zijn doel dus toch nog bereikt.

Volg Michael op Twitter: @MichaelvdGalien.