Nieuwe linkse beweging strijdt tegen regressief-links: ''Mensen zijn gelijkwaardig, culturen niet.''

Met name [Eddy] Terstall, de bekendste van de vier auteurs, verweerde zich in de media: het was juist de bedoeling om voor de vrijheid op te komen, ook die van de moslims, tegen het ‘patriarchaat’ van de conservatieve islam en de ‘betutteling’ door ‘regressief links’ aan de ene kant en de stemmingmakerij van populistisch rechts aan de andere, zoals in het manifest beschreven.

‘Ik ben opgevoed met het idee dat een dubbeltje nooit een kwartje zou worden. Maar toen ik acht was, hertrouwde mijn moeder met een Duitse hippie, die fel tegen de RAF was en communisten als rode nazi’s beschouwde. Hij was een sociaal-democraat van het goede soort. Van hem heb ik geleerd hoe belangrijk individuele vrijheid is: dat je nooit moet zwichten voor rechts, maar ook niet voor totalitair links.’

‘In de jaren tachtig werd mijn vader er steeds vaker door conservatieve vrienden op aangesproken dat hij mij en mijn zusje naar school liet gaan. Dat hoorde niet, vonden ze. De eerste generatie gastarbeiders en hun kinderen begonnen zich steeds meer te richten op de conservatieve cultuur van het land van herkomst, en de invloed van moskeeën groeide. De Nederlandse overheid behandelde de islamitische organisaties ook steeds meer als vertegenwoordigers van de héle Marokkaanse en Turkse gemeenschap. Intussen werden die organisaties in de loop van de jaren conservatiever, mede door de lange arm van de politieke islam, waardoor de vrijheid en de gelijkwaardigheid in de Turkse en Marokkaanse gemeenschap onder druk kwamen te staan. Daar heb ik me altijd tegen verzet.’

De politieke islam heeft nog nooit iets goeds gebracht. Het extreemst zie je dat in het Midden-Oosten. Maar via buitenlands gefinancierde religieuze organisaties dringt dat gedachtengoed ook in Nederland door. Als we daar niets aan doen, komt de individuele vrijheid steeds meer in het gedrang. Links moet niet wegduiken als de onderdrukking van conservatieve moslims komt. De seculiere waarden die we in Nederland zo vanzelfsprekend vinden, hebben voortdurend onderhoud nodig.’