Burgerlijke ongehoorzaamheid

De huidige schuldencrisis is een zegen voor de Europese bureaucraten.

Het is duidelijk dat de Zuid Europese schuldencrisis door de Europese Unie misbruikt wordt om hun politieke einddoel versneld door te drukken: de schepping van een Europese eenheidsstaat. De leugens ter legitimatie van dat doel zijn grijsgedraaid maar worden nog steeds gepredikt: vrede en welvaart.

Het deel van de middenklasse dat deze agressieve propaganda niet meer slikte heeft mede gezorgd voor de opkomst van nieuwe politieke bewegingen door heel Noord Europa. Noemenswaardig in Nederland zijn die van Pim Fortuyn, Rita Verdonk en Geert Wilders.

Die stem van de werkende, mondige middenklasse kon door de oude politieke partijen niet meer voldoende gekanaliseerd worden via de traditionele zuilen en vakbonden.

De inmiddels goed op gang gekomen immigratie bood evenwel uitkomst. Het voeren van een actief immigratiebeleid van kansarmen uit achterlijke landen bleek een effectief instrument om de conservatieve middenklasse verder te marginaliseren.

De PvdA is hier het ultieme voorbeeld van. De klassieke arbeider had zichzelf inmiddels ‘verheven’ tot de middenklasse. Door het importeren van islamitisch stemvee, zoals Wilders het beeldend verwoordde, (en het vergroten van het ambtenarenbestand) probeert zij nog steeds haar bestaansrecht veilig te stellen. De leugens ter promotie van dit beleid zijn: vergrijzing en (wederom) welvaart.

Een gezonde middenklasse is de ruggengraat van een vrije en welvarende samenleving. ‘Hou jij ze dom, dan houd ik ze arm’, sprak de koning tot de paus. Het is van alle tijden: de heersende klasse heeft geen belang bij kritische onderdanen. Dat maakt het lastiger om ‘het uit te leggen’ aan die opgeleide burgers.

Desondanks gaat het uitknijpen door: de (bureaucratische) bovenklasse bestendigd haar macht en bezit en financiert tevens de nieuwe (allochtone) onderklasse. Hun dank aan u: minachting voor die conservatieve burgers die de voordelen van de totalitaire multiculti heilstaat Europa maar niet wil inzien. En ze lachen ‘all the way to the bank’ om de slaafse progressieve volgers die nog wel in hun sprookjes geloven.

Bindende referenda zullen er na het wegstemmen van de Europese grondwet niet meer georganiseerd worden. Voorts is er buiten de PVV en de (neo-maoïstische) SP geen partij in Nederland die de eenwording en immigratie op zijn minst wil betwisten.

Vandaar de vraag: is er nog een andere uitweg?

Het begrip ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’ is in deze een gevaarlijk begrip. Meer dan eens is het de vonk geweest die de revolutie deed ontvlammen. Daarom is het ten strengste bij wet verboden, wordt het consequent gecontroleerd en bij de minste neiging de kop ingedrukt.

Zo nodig met geweld.

In een vrije democratische samenleving, waar inspraak, waardering en een gedeelde moraliteit hoog in het vaandel staan, is de kans op burgerlijke ongehoorzaamheid klein.

In de maatschappij waar wij nu leven zijn begrippen als democratie en inspraak echter verkracht en gesmoord onder een politiekcorrecte deken. De democratische machine is vastgelopen en wordt stap voor stap ontmanteld. Een kleine groep mensen die vooral handelt uit eigenbelang probeert voor de bevolking nog de schijn van een democratie op te houden.

Politici zijn verworden tot voetbalcoaches, passanten en baantjesjagers die zich na een korte periode aanbieden aan de hoogste bieder. (Zie o.m. Bos, Weijers, Balkenende, Eurlings, Zalm) Niet voor niets ligt er alleen rond politici van de SP en PVV een bestuurlijk ‘cordon sanitaire’; zij krijgen geen (bij)baantjes toegeschoven van bedrijfsleven en overheid tijdens of na hun politieke loopbaan, omdat zij niet of nauwelijks bereidt zijn de belangen van de heersennde klasse te bedienen.

Wie dit cliëntèle-systeem wil bestrijden kan derhalve weinig anders dan burgerlijk ongehoorzaam zijn en wetten schenden. De verleiding om burgerlijk ongehoorzaam te zijn wordt groter naarmate de burger meer genegeerd, geminacht en uitgemolken wordt.

De burger wordt geacht de wet te kennen en wordt gestraft bij overtreding.

Wetten, regels en gerechtelijke uitspraken die het eigenbelang van de uitvoerende macht (de regering) niet dienen worden echter zonder scrupules genegeerd (referendum Europese grondwet) of aangepast (gratis verstrekking identiteitskaart). De burger mag betalen en voor de rest zijn mond houden.
Zolang die burger weinig tot niets te kort komt, zal het hem/haar grotendeels worst wezen. Laissez faire, laissez passer.

Maar wanneer de crisis toeslaat, de banen sneuvelen, de pensioenen krimpen en de belastingen stijgen, voelt die burger een drang tot actie.

Het overheidsregime heeft ook daar een prima oplossing voor bedacht: het laat de vakbonden en gesubsidieerde organisaties die actie en ontevredenheid van de burger organiseren en kanaliseren. Vergaderingen, toespraken, demonstraties, loze beloften en onhaalbare voorstellen, georkestreerd door de overheid!

Deze poppenkast haalt even de druk van de ketel en op zijn minst heeft de burger even het gevoel van: ‘er zal weinig veranderen, maar we hebben het toch eens goed gezegd’!

Maar de achterban van vakbonden kalft al jaren af. Het is een club van grijze babyboomers geworden die voordat de pleuris uitbreekt nog even hun riante pensioen en cao veilig willen stellen ten koste van de volgende generatie.

Zolang de ontevredenen in overheidsgedirigeerde groepen reageren, dreigt er geen gevaar voor het establishment. Kogels worden niet afgevuurd door vakbondsleden maar door één of enkele geradicaliseerde individuen. Anders Breivik is het afschrikwekkende voorbeeld van een individu uit de autochtone middenklasse die geconcludeerd zal hebben dat de bestaande instituties niet voorzien in het wegnemen van zijn frustratie en daar de uiterste consequentie uit heeft getrokken.

Maar net zo min als de politieke moord op Theo van Gogh door Mohammed Bouyeri het gewenste effect van de dader zal sorteren, geldt dat evenzeer voor de politieke aanslag van Breivik. Substantiële navolging door groeperingen danwel een koerswijziging van regeringen zullen niet volgen.

Maatschappelijk acceptabeler en effectiever is burgerlijke ongehoorzaamheid, mits en masse uitgevoerd. Het opzettelijk negeren van wetten of regels van de regering met een politiek doel. Burgerlijke ongehoorzaamheid is per definitie geweldloos en vindt bovendien niet plaats uit louter eigenbelang. De meest aansprekende èn succesvolle helden van deze vorm van protest zijn ongetwijfeld Mahatma Gandhi en Martin Luther King.

Volstaat het morele gelijk van de geweldloze actie als hiermee een wet word gebroken?

Juridisch gezien niet; dan dient elke wet gerespecteerd te worden, ook als die onrechtvaardig of zelfs verwerpelijk is.

Filosofisch benaderd wel; anders zou de democratie het grootste gevaar zijn voor zichzelf. Een democratisch verkozen partij met een absolute meerderheid kan dan immers beslissen de democratie af te schaffen. Nu is voor juristen als Donner zelfs dat geen principieel bezwaar zoals hij in een interview in Vrij Nederland in 2006 aangaf: 'Als tweederde van alle Nederlanders morgen de sharia zou willen invoeren, dan moet die mogelijkheid bestaan.'

Voor de hardwerkende individuele burger is het erg moeilijk en riskant om ongehoorzaam te zijn aan de voor de overheid misschien meest vitale wetgeving: die van de belastingheffing. Ze blind volgen, betekent onderhand dat je jezelf tekort doet. Ze verwerpen, betekent dat je jezelf blootstelt aan strafvervolging.

Voor de duidelijkheid: dit is geen oproep tot burgerlijke ongehoorzaamheid; dat is tenslotte verboden.

Belastingontduiking is verboden en raakt een overheid (breed uitgevoerd) in het hart; belastingontwijking via de mazen van de wet is overigens niet verboden. Ironisch genoeg zijn ontwijkingmogelijkheden prijzig en complex dus vooral weggelegd voor de vermogende elite. Voorbeelden te over, tot en met het koningshuis aan toe.