17 november: een dag van de vrijheid

Vandaag is een dag van de vrijheid. Het was op deze dag, 22 jaar geleden, dat in Praag de Fluwelen Revolutie losbarstte, die een einde maakte aan het communistische regime. Een dergelijke gebeurtenis moet herdacht worden. Nooit moet vergeten worden dat er mensen waren die durfden op te komen voor hun vrijheid. Als we immers het belang daarvan vergeten, hoe makkelijk wordt het dan wel niet om ons de vrijheid opnieuw af te nemen?

Er zijn helaas nog steeds mensen die het communisme vergoelijken, die het zelfs bewonderen. Het is belangrijk dat dergelijke lui een geschiedenisles krijgen. De communistische heilstaat as namelijk een vreselijke dictatuur, en een collectivistisch land zal altijd een dictatuur worden. Wanneer mensen gereduceerd worden tot dienaren van de staat, wanneer hun vrijheid er niet meer toe doet, dan is onderdrukking onvermijdelijk.

En het is altijd een harde strijd om die onderdrukking dan weer af te werpen. Dat heeft men geweten, in Praag. De Fluwelen revolutie van 1989 was niet de eerste maal dat men zich verzette tegen de collectivistische dictatuur. In 1968 probeerde het volk ook in opstand te komen. De USSR viel het land binnen, en richtte een slachting aan. Dát is het ware gezicht van het communisme. Keiharde onderdrukking.

Maar onderdrukking werkt niet, en wat in 1968 nog met bruut geweld werd neergeslagen, is nooit geheel verdwenen. Het vuur van de menselijke vrijheid blijft branden, zelfs in de donkerste nachten.

In 1989 kwam het volk opnieuw in opstand, en het regime werd omvergeworpen. Het was een kwestie van weken voordat het regime ineenstortte. Op 17 november begon de opstand, op 10 december kwam er een nieuwe regering aan de macht. Zo snel kan het gaan, als de vrijheid lonkt.

Het communisme had al die jaren alleen door onderdrukking stand kunnen houden, en het verdween als sneeuw voor de zon. In Praag staat tegenwoordig een museum gewijd aan het communisme. Dat is het enige dat er nog van over is. Er worden daar onder meer enkele galgen tentoongesteld die het dictatoriale regime heeft gebruikt om zich te ontdoen van al te kritische onderdanen. Het is alle pleitbezorgers van het collectivisme aan te raden om er eens een kijkje te nemen.

Het communismemuseum laat heel mooi zien waarom de bevolking de dictatuur zo intens haatte, en de vrijheid zo graag omarmde. Waarom dat altijd zo zal zijn. En wie daarvan een definitieve bevestiging wil, hoeft alleen maar even voor de deur van het museum te gaan staan. Het communismemuseum staat vandaag de dag namelijk naast een casino, en tegenover een McDonald’s. Sterkere symboliek is haast niet denkbaar: vrije mensen en vrije markten winnen het uiteindelijk altijd van de onderdrukkende collectivisten.

Mensen willen immers vrij zijn, dat zit in onze natuur en het is niet met geweld te bedwingen. Al heb je alle kannonnen van de wereld aan je zijde, al staat op ieder plein een galg – de dictatuur zal altijd falen.

Zo lang er mensen bestaan, zullen ze naar vrijheid streven. Als je de vrijheid wil uitroeien, zal je ieder mens moeten vermoorden. Dan mag je jezelf de dictator van het kerkhof noemen. In alle andere gevallen zal er vroeger of later een succesvolle opstand zijn.

Zo verging het ook de dictatuur van de sovjetstaten. De vrijheid won, en het communisme is morsdood. Het is niets anders meer dan een gruwelijk museumstuk, een oude strop in een vitrine – als waarschuwing voor jongere generaties, die de meest monsterlijke gevolgen van de collectivistische terreur niet zelf hebben meegemaakt.

Vandaag is een dag om stil te staan bij de dappere mensen die hun kinderen en kleinkinderen hun vrijheid geschonken hebben. Vandaag is een dag om de helden van ’89 te eren, die de dictatuur versloegen met pure wilskracht. Vandaag is een dag van de vrijheid.