Nogmaals, het onzalige energieakkoord

Vele liberalen voelen zich ontheemd nu de VVD verantwoordelijkheid heeft genomen voor de uitvoering van een beleid dat met de beste wil van de wereld niet liberaal genoemd kan worden. Het gemor en geknars van tanden is luid en wijdverbreid.

Het SER–energieakkoord is een grote steen des aanstoots. Dat akkoord laboreert aan fundamentele tekortkomingen.

Het is onderdeel van het klimaatbeleid, dat tracht een catastrofale opwarming van de aarde te voorkomen. Dat zou dan moeten gebeuren door het aandeel van duurzame energie (wind, zon en biomassa) te vergroten.

Welnu, er is zo'n zestien jaar geen opwarming meer. Geen enkele klimaatmodel heeft dat 'voorspeld'. De mainstream klimatologen zitten met hun handen in het haar om dat wat zij in Orwelliaanse newspeak een opwarmings'pauze' of 'hiatus' noemen, te verklaren. Daar zijn zij nog niet overtuigend in geslaagd. En naar mijn mening zal dat ook in de toekomst niet lukken. Maar in het laatste klimaatrapport van het VN-klimaatpanel wordt dat allemaal verdoezeld. En de Nederlandse media schrijven daar niet of nauwelijks over, zodat de gemiddelde burger (en politicus) daarvan niet op de hoogte is. Volgens de klimaatsceptici deugt het AGW–dogma niet (AGW = Anthropogenic Global Warming). Er zijn eenvoudigweg te veel contra-indicaties ('anomalieën' in het jargon van Thomas Kuhn in zijn opus magnum: 'The Structure of Scientific Revolution'). Zij verwachten in het algemeen afkoeling in de komende tientallen jaren.

Een tweede tekortkoming is het feit dat de betrokken maatregelen – zelfs volgens de berekeningen van de aanhangers van AGW – geen aantoonbaar effect op het klimaat/temperatuur zullen hebben - zelfs niet over honderd jaar. Dus: 'all pain and no gain.' Dit behoort tot de omerta van de klimatologen. Ik vraag me wel eens af of de politiek hiervan wel op de hoogte is. Zo ja, dan weet men dat het hier om louter getuigenisbeleid gaat. Zo nee, dan zou men zich wat breder moeten oriënteren. In beide gevallen blijft de politiek ernstig in gebreke.

Een derde tekortkoming is gelegen in de onderschatting van de kosten van het akkoord, door manipulatie van cijfers en het negeren van belangrijke kostenposten. Zie hier en hier.

Een vierde tekortkoming van het energieakkoord is dat de verkeerde partijen aan tafel zaten. Fred Udo schrijft:

Afwezig waren de ingenieurs en technici die er in de afgelopen eeuw voor hebben gezorgd, dat onze stroomvoorziening met een leverzekerheid van 99,99% een van de betrouwbaarste ter wereld is.

Afwezig waren de exploitanten van kolencentrales die zouden kunnen uitleggen, dat een moderne installatie weinig meer uitstoot dan CO2 en water.

Afwezig waren de operators van gascentrales die weten, dat een conversierendement van 60% fantastisch is, maar dat zo’n prestatie wel beperkingen oplegt aan het bedrijven van de installatie.

Niet welkom waren fysici die stellen, dat kernenenergie de enige betrouwbare en veilige manier is om zonder fossiele brandstoffen de wereld van energie te voorzien.

Bovendien waren ook degenen die het uiteindelijk moeten betalen niet uitgenodigd. Het akkoord wordt als een triomf van het poldermodel gepresenteerd, maar linksom of rechtsom betalen de energieverbruikers en belastingbetalers het gelag. De Amerikaanse vrijheidsstrijd begon met de leuze: 'No taxation without representation.' Maar daarvan is in het energieakkoord niets terug te vinden. Volgens berekeningen van de critici zal dit de energierekening van een gemiddeld huishouden in de periode tot 2020 met zo'n € 100 per maand doen toenemen. Dit leidt tot wat de Britten 'energy poverty' noemen. Zowel in Engeland als in Duitsland is dat momenteel een politiek explosief thema, waarover veel rumoer is in de media. Het zal niet alleen de koopkracht van de burgers aantasten, maar ook de concurrentiepositie van de industrie negatief beïnvloeden. In Nederland hoor je daar weinig over – wel indirect misschien, bijvoorbeeld door de sterke groei van het aantal mensen met achterstallige betalingen.

De vraag rijst of men in Nederland geen buitenlandse kranten meer leest, zodat men geen flauw benul heeft van de problemen die het energieakkoord ook in ons land zal veroorzaken.

Het is een tikkende tijdbom. Op een gegeven moment zal die ook in Nederland barsten, hetgeen tot grote maatschappelijke onrust zal leiden. Deze zal zich vooral richten op de politieke partijen die men als primair verantwoordelijk beschouwt: de VVD en de PvdA. Verwacht een verdere val in de peilingen van die partijen. Na eerst de energiesector te hebben ontwricht, zullen zij zich vermoedelijk ook zelf decimeren, met als gevolg politieke en bestuurlijke ontreddering.

Of dat nog ooit weer goed zal komen? De toekomst zal het leren.

En al deze ellende vloeit voort uit de klimaathysterie, waarvoor elke rationele wetenschappelijke onderbouwing ontbreekt.

Het door groene emoties gevoede obscurantisme heeft tot dusver gezegevierd.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.