De spectaculaire comeback van Jodenhaat

Wat is het verschil tussen voetbalclub Vitesse en de Nationaal-Socialistische Duitse Arbeiderspartij? De nazi’s kregen hun stadions wel vol.

Het was niet het nieuws dat de Israëlische Vitessespeler Dan Mori de Verenigde Arabische Emiraten niet in mocht, dat mij gisteren schokte, want het islamitisch geïnspireerde antisemitisme in het Midden-Oosten kun je anno 2014 echt geen persstopper noemen. Het was zelfs niet het bericht dat de Arnhemse club – indachtig het oude Nederlandse principe “liever blo Jan dan do Jan” – onmiddellijk toegaf en Mori dus maar thuisliet, want dat dit clubje poenige parvenu’s alles doet voor een paar centen, kun je zien aan de huidige en vorige eigenaar.

Wat mij wel degelijk schokte in deze affaire (hoewel ik inmiddels wel beter zou moeten weten), was de totale onverschilligheid bij de professionele racismebestrijders. Geen enkele reactie van Quinsy Gario, Egbert Martina en Anousha Nzume, laat staan bij hun autochtone meelopers. Antisemitisme is vandaag de dag geen racisme meer voor race hustlers, alleen voor (vermeende) discriminatie van zwarten en moslims komen ze hun bed nog uit. De joden zoeken het maar lekker zelf uit. Het Arnhemse kandidaat-raadslid Natasha Elferink (PvdA) maakte maar liefst vier woorden vuil aan de actie van de voetbalclub uit haar stad: “Dit is geen Jodenhaat.” Bedankt, Natasha, maar accepteer jij het voortaan ook als beschuldigingen van “islamofobie” met diezelfde woorden afgedaan worden?

En dat terwijl Jodenhaat juist zo’n spectaculaire comeback aan het maken is. Helaas is dat vooral onder invloed van het toegenomen aantal moslims in ons land, maar als je dat aanstipt heb je een probleem. Ik heb dit zelf mogen ervaren toen ik vorig jaar in de Volkskrant schreef over het fundamentele en diepgewortelde antisemitisme onder islamitische jongeren in België (en dus logischerwijze ook in Nederland). Onmiddellijk werden de pijlen gericht op mij persoonlijk (als islamcriticus had ik geen recht van spreken) en het onderzoek waarop het was gebaseerd (al worden de conclusies keer op keer ondersteund vanuit de wetenschap). Dit gebeurde nota bene door commentatoren die zich erop laten voorstaan te strijden tegen racisme.

Conclusie: in bepaalde kringen wordt antisemitisme niet meer als racisme beschouwd. Dat men zich in deze kringen graag omschrijft als “progressief”, “links” of zelfs “antifascistisch” zal voor de oplettende lezer geen verrassing meer zijn. De “kk joden” vliegen je op Twitter dagelijks om de oren, op Youtube leggen jonge Nedermarokkanen uit waarom ze zo graag joden willen “prikken” (neersteken) en op Facebook komt je dit soort smeerlapperij tegen. Zonder dat de daders een strobreed in de weg wordt gelegd door de usual suspects, die vervolgens wel Geert Wilders aanvallen vanwege zijn banden met het antisemitische Front National. Wilders en Le Pen zijn blank, dus fair game, maar als de lichtgetinte salafistische schurkensjeik Haitham al-Haddad in Nederland zijn Jodenhaat komt spuien, blijft de policorbigade muisstil. Het gaat de “racismejagers” allang niet meer om het slachtoffer, maar of de huidskleur of het geloof van de dader in hun politieke discours past.

Ook toen voetballer Nicolas Anelka vorige week aan de hele wereld zijn Jodenhaat etaleerde door op het veld van zijn werkgever West Bromwich Albion een verkapte Hitlergroet te brengen, bleef het akelig stil op websites als Wijbijvenhier en Republiek Allochtonië.  Want ja, Anelka is zwart en moslim, dus dan sta je per definitie boven iedere verdenking. Maar deze week gingen sommigen opeens nog veel verder dan stilzwijgende goedkeuring. Op de website Closer van “wetenschapper” en salafistenvriend Martijn de Koning verdedigt Ellen van de Bovenkamp de quenelle te vuur en te kromzwaard.

De quenelle (een variant op de Hitlergroet maar met de arm gestrekt naar beneden) is helemaal niet antisemitisch, weet Van de Bovenkamp, maar antiautoritair. Hetzelfde geldt voor de bedenker, komiek Dieudonné M’bala M’bala. Deze arme knul wordt juist zelf vervolgd vanwege zijn huidskleur en van de Bovenkamp weet ook waarom: “ omdat joodse intellectuelen in Frankrijk een grote vinger in de pap hebben.” Het staat er echt: de Franse joden zweren samen om moslims uit te sluiten. (En ik neem aan dat zij tijdens de sabbat het bloed van maagden drinken.)

Nu heb ik toevallig van 2010 tot 2013 in Parijs gewoond en laat mij u verzekeren: in Frankrijk twijfelt niemand eraan waar de quenelle voor staat. Dat geldt zowel voor de antisemieten die zich met naar beneden gestrekte arm laten fotograferen voor synagogen, joodse scholen (en zelfs voor de ingang van concentratiekamp Auschwitz) als voor de joden die er het mikpunt van zijn. Maar Van de Bovenkamp weet het beter: “De quenelle gaat niet over antisemitisme, maar over gehoord worden.”

Waar komt dit inzicht vandaan? Ellen van de Bovenkamp heeft zes jaar in Marokko geleefd en dat maakt haar blijkbaar expert op het gebied van antisemitisme en uitsluiting in Frankrijk. Dat wonen in Marokko doet iets met je, ik heb het zelf twee jaar gedaan en mijn ogen zijn er geopend voor de zwarte, fundamentalistische zijde van de islam. Van de Bovenkamp daarentegen lijkt er als een blok te zijn gevallen voor precies dat obscurantisme, blijkend uit haar voorliefde voor nedersalafistische websites en Tariq Ramadan, over wie zij een proefschrift schrijft (ik wil niet eens weten aan welke hoaxfaculteit van welke nepuniversiteit je “op Ramadan” kunt promoveren).

Wat ik wel weet is dat Mevrouw van de Bovenkamp in haar artikel “vergeet” te melden dat M’bala M’bala achtmaal is veroordeeld (onder andere wegens antisemitisme en rassenhaat), innige banden onderhoudt met het Front National en de familie Le Pen en zelfs leider was van de ‘Parti antisioniste’. “Antizionisme” is het politiek correcte etiket dat antisemieten tegenwoordig gebruiken om hun haat salonfähig te maken. Dieudonne M’bala M’bala opereert op het levensgevaarlijk snijvlak van islamisme en extreemrechts, een combinatie die in Frankrijk op een zekere populariteit mag rekenen, maar in Nederland al-hamdulillah nauwelijks voorkomt.

Er is een punt waar wegkijken, negeren, ontkennen, bagatelliseren en goedpraten de grens van antisemitisme zelf overschrijdt. Voor salafisten is het al te laat, zij zijn per definitie en zonder uitzondering Jodenhaters. Maar voor niet-fundamentalistische moslims en zelfverklaarde racismebestrijders is het misschien nog niet te laat. Ik hoop dit wellicht tegen beter weten in, maar we zullen iedere gematigde stem in ons land hard nodig hebben om de spectaculaire comeback van het antisemitisme het hoofd te kunnen bieden.