Het politiek correcte Frankrijk….

Geen categoriemrt 21 2014, 15:08
« Ik heb lang geaarzeld
alvorens het woord te nemen ». Met deze zin begint het verhaal van oud-président
Nicolas Sarkozy, van Frankrijk, vroegere leider van de “Union pour un Movement
Populaire” (UMP). Verslagen in de tweede ronde van de Franse
presidentsverkiezingen in 2012 door zijn rivaal François Hollande, leider van
de “Partie Socialiste” (PS).
De huidige Franse
president heeft met Nicolas Sarkozy nog een appeltje te schillen. Ook nu nog is
hij de persoon, die de Franse president via justitie op alle mogelijke manieren
moet aanpakken. En Hollande doet er alles aan om Sarkozy steeds weer te verslaan.
Ook binnen zijn regering staan alle seinen op rood als het om Nicolas Sarkozy
gaat. Spil in deze strijd zijn de Minister van justitie, Christiane Taubira,
een donkere vrouw uit Cayenne (Frans Guyana) en Minister van binnenlandse zaken
en tevens Manuel Valls, een onder de Franse bevolking geliefde minister, die in
het socialistische kamp vaak verweten wordt té rechts te zijn voor een
socialist. Ook de Franse justitie heeft een appeltje te schillen met Sarkozy.
De oud-president heeft steeds zware kjritiek geuit op het functioneren van
justitie, verving rechters en was bezig met grootschalige hervormingen. De
Franse justitie waar magistraten zich in vakbonden van linkse signatuur
verenigen het is allemaal mogelijk en toch onpartijdig te zijn. Of toch niet? Ten
slotte, het land dat een grote mond opzet als in Nederland een politicus gewoon
vragen stelt, en verwijst naar het verderfelijke karakter van de vragen. Een
land ook dat het audium op zich laadt Oostduitse Stasi praktijken te hanteren
ten opzichte van voormalige politici.
Sarkozy heeft
zich nu met een brief tot het Franse volk gericht. “Ik heb lang geaarzeld omdat
ik weet dat er belangrijker onderwerpen zijn voor onze landgenoten. Te beginnen
met de explosieve stijging van de werkloosheid. Vervolgens, omdat ik besloten heb mij gedurende
twee jaar stil en afzijdig te houden, zoals ik heb aangekondigd. In
tegenstelling tot wat men beweert, heb ik geen enkele wens getoond om mij te
mengen in het politieke leven van ons land.  Ik wordt door geen enkel escalerend revanche
gevoel geleid en ik koester geen enkele bitterheid ten opzichte van de Fransen,
die mij de immense eer hebben betoond om gedurende vijf jaar de ziel van ons
land toe te vertrouwen. En toch, geloof ik dat het nu mijn plicht is de stilte
te verbreken. Als ik dat doe, is het omdat de heilige principes van onze
Republiek worden vertrapt met ongekend geweld en ongekende gewetenloosheid. Sarkozy
wil gedachtes opwekken, geen emoties. Hij vraagt zich af wie zich, in het
Frankrijk van 2014, had kunnen voorstellen dat het recht op het respecteren van
het privéleven zou worden vertrapt door onbeschaamd telefoons af te luisteren. Ook
de schending van het recht op geheimhouding van de gesprekken tussen de
advocaat en zijn client. Dan de schending van de proportionaliteit van het
strafrechtelijk antwoord op de veronderstelde feiten. De presumptie van
onschuldigheid ontheiligd. Laster ingebouwd in werkwijze van de overheid.  Justitie van de Republiek, uitgebuit door opportuun
gemanipuleerd lekken. Iedereen moet bedenken dat hij morgen, op zijn beurt zelf
betrokken kan zijn. Vandaag betreft het mij. “Ik ben geen slachtoffer, ik kan
me verdedigen. Ik kan een beroep doen op het gezonde verstand van de Fransen,
van links tot rechts”, zegt Sarkozy, ”Niet iedereen kan dat in zijn situatie!”
In twintig
maanden tijd heb ik vier gerechtelijke onderzoeken ondergaan, die drie rechters
en veertien politieagenten hebben gemobiliseerd. Ik ben gedurende drieëntwintig
uur verhoord, omdat men dacht dat ik had geprofiteerd van de zwakheid van een
oude mevrouw (Sarkozy wijst op de procedure inzake mevrouw Betancourt, een
steenrijke maar enigszins zieke vrouw, die gelden had gedoneerd aan de
verkiezingskas van de UMP. Justitie beschuldigde hem ervan de vrouw in momenten
van zwakheid het geld te hebben afgetroggeld). Maar Sarkozy won de procedure
glansrijk. Miljoenen wetsartikelen werden hem ten laste gelegd en gepubliceerd.
Over al deze beschuldigingen, wat blijft er over van de modder die men heeft gegooid?
Niets, behalve een sepot en dat na alle mogelijke onderzoeken die werden gestart.
Ik wilde schreeuwen: "Hebben jullie alles daarvoor uit de kast gehaald?” Maar
ik heb u niets gezegd vanwege de plicht en de verantwoordelijkheden die op mij
rusten. Ik heb alles geaccepteerd, vertrouwend op gerechtigheid en vooral in de
waarheid. En hoe zit het met dat
vermeende Karachi geval? Sarkozy zou van Khadaffi grote sommen gelds hebben
ontvangen voor de verkiezingskas van de UMP. Na jaren van onderzoek, zijn de magistraten
gestopt om uiteindelijk te ontdekken dat ik op het einde geen enkele schuld
droeg.  Ook in die zaak zijn mij
honderden artikelen ten laste gelegd.
Voor de
verkiezingen staan de kandidaten publieke gelden ter beschikking. De regering
Hollande bemerkte dat ik de enige presidentiële kandidaat in de geschiedenis was
die gedurende de campagne (van 2012) de uitgaven heb overschreden. Ik was schuldig
aan een budgetoverschrijding van 2,1%. De sanctie was niet mis: voor de eerste
keer in de Franse geschiedenis vond de intrekking van alle publieke gelden
plaats. Op 9 juli 2013 moesten we 11,3 miljoen euros terugbetalen, een bedrag
waarvoor ik persoonlijk garant stond. Dankzij 137 000 Fransen en de
mobilisatie van mijn politieke familie werd de terugbetaling gerealiseerd in
twee maanden. Ook deze keer heb ik niets gezegd en alles geaccepteerd. Zonder ook
maar een spoor van bewijs en tegen alle bestaande bewijzen in, beschuldigde men
mij hier mijn campagne van 2007 te hebben gefinancierd door een gift van
Khadaffi. Het zou gaan om een overdracht van € 50.000.000! Een kleinigheid ...
Na maanden van onderzoek, tientallen rogatoire commissies, heeft justitie geen
enkel bewijs van de bijschrijving gevonden, niet bij de stortende bank, noch
bij de ontvangende bank. Alle beschuldigingen berusten uiteraard op
“geloofwaardige” getuigenissen, bijvoorbeeld van de zoon van Khadhaffi en zijn
entourage, zonder twijfel een betrouwbare referentie en de getuigenis van de
heer Takieddine, waarvan we nu de juridische implicaties kennen.
Ik diende een
klacht in tegen Mediapart wegens valsheid in geschrifte en vervalsing na de
publicatie van een enorme fout. Mijn klacht leek geloofwaardig genoeg om haar
leiders door justitie ter verantwoording te roepen als getuige.
Volgens ons gezonde
verstand duurde de oorlog die we voerden in Libië tien maanden. Tijdens deze
periode, zou Khaddaffi, indien hij ook maar het minste document in handen had,
dit document tegen mij gebruiken. Waarom heeft hij dat niet gedaan en dan was
ik bovendien nog de leider van de coalitie tegen hem?
Iedereen die mij
belt moet bedenken dat hij wordt afgeluisterd. U leest het goed. Het is geen
samenvatting van de prachtige film “Das Leben von Anderen” over Oost-Duitsland
en de activiteiten van de Stasi. Het gaat om Frankrijk! Nu verneem ik hier uit
de pers dat al mijn telefoons de afgelopen acht maanden werden afgeluisterd.
Dus de politie weet alles over mijn prive-gesprekken met mijn vrouw, mijn
kinderen, mijn familie. Rechters horen de gesprekken, die ik heb gevoerd met
Franse en buitenlandse politici. Gesprekken met mijn advocaat werden opgenomen
zonder enige gêne. Van de grote hoeveelheid aan schriftelijke transcripten kan ik
mij gemakkelijk voorstellen wie de geadresseerden zijn. Het opstapelen van
illegaliteit op illegaliteit, men aarzelt dan niet om te publiceren uit
ingekorte en misleidende verslagleggingen . Wie heeft deze documenten, zelfs
geen advocaat heeft toegang tot de procedure? De enkele rechthebbenden zijn
rechters of politie ... Zijn ze boven de wet geplaatst en behoeven ze zich niet
te houden aan de geheimhoudingsplicht van het onderzoek ? Men luistert me af in
september 2013 wegens vermeende corruptie, die ik in 2007 zou hebben begaan !
Dit wordt niet gedaan omdat er aanwijzingen beschikbaar zijn, maar omdat ze
hopen ze te vinden. Vandaag de dag, moet iedereen die me vraagt het horen dat
ik word afgeluisterd. Je leest het goed. Dit is geen fragment uit de prachtige
film “Das Leben der Anderen” over Oost- Duitsland en de activiteiten van de
Stasi. Het zijn niet de daden van een dictator in de wereld van zijn
tegenstanders. Dit is Frankrijk . Heb ik het recht om te vragen wat er wordt
gedaan met de transcripties van mijn gesprekken ? Ik weet dat de minister van
Justitie er niet van op de hoogte was, ondanks alle opgevraagde en ontvangen
rapporten. De minister van Binnenlandse Zaken was ook niet op de hoogte,
ondanks de tientallen politieagenten die aan mijn zaak werkten. Wie neemt men eigenlijk
in de maling?! Men zou erom kunnen lachen als het niet om zulke republikeinse
en fundamentele beginselen ging. Beslist, het Frankrijk van de rechten van de
mens is erg veranderd ..
Gelukkig hebben
duizenden advocaten, wat hun gevoelens ook moge zijn, besloten genoeg is
genoeg. Met de Deken van de Advocaten voorop willen ze deze waarheid doen verkondigen
dat een advocaat in de uitoefening van zijn functies beschermd moet worden op
de dezelfde manier als de journalisten. In onze Republiek luistert men
journalisten niet af, voor de advocaten in de uitoefening van hun functies is
het niet anders!
Maar dat is nog niet
alles. Mijn eigen advocaat wordt beschuldigd van misbruik van zijn invloed bij
ons hoge gerechtshof. Deze keer verstomt het gelach, want het is eerder huilen van
verontwaardiging. Zijn
"misdaad" bestaat eruit dat hij een vriend, die dertig jaar advocaat-generaal
bij het Hof van Cassatie is en een van de bekendste advocaten van Frankrijk, om
advies te vragen over de beste verdedigingsstrategie voor zijn cliënt. Het
probleem is alleen dat ik de klant ben. Dan veronderstelt het woord
"raad" ineens "machtsmisbruik".  Het is niet van belang dat de magistraat geen
enkele invloed kan uitoefenen op de strafkamer, waarin hij immers niet is
opgenomen. Belachelijk, het feit dat in de positie, die de magistraat had
aangevraagd na zijn pensionering, ineens werd voorzien en wel een maand voordat
hij daaraan zelfs had gedacht en het bestaan ??daarvan aan mijn advocaat had
gesignaleerd.Het ging om een hoge vertegenwoordiging te Monaco. Een detail,
maar toch, de regering van Monaco heeft plechtig verklaard dat zij nooit  ten aanzien van deze magistraat een bemiddelende
rol heeft gespeeld. Dit alles weerlegt het bewijsmateriaal . Welnu, dat belet drie
rechters en twintig politieagenten niet te stoppen met het uitvoeren van huiszoekingen
en kantoorzoekingen van mijn advocaat gedurende veertien uur! Na de wasmachine te
hebben gestopt, werd op het moment dat hij een douche nam, om 6:30 uur geëist
dat hij de deur open deed. De rechter belast met het onderzoek  is vertrokken met al zijn telefoons . Moet ik het
alleen als een anecdote zien dat de betrokken magistraat lid is van de Unie van
Magistraten? Deze inmiddels beroemde Unie, die op haar terrein de helaas
beroemde "Muur met klootzakken " heeft geplaatst, op welke muur ik
een speciale plaats inneem ! Moet ik dit als een serene en onpartijdige
rechtsbedeling zien? De ernst van mijn zaak neemt nog toe doordat ik u vertel
dat een van de rechters het onderzoek naar de vermeende financiering door Khaddaffi
dezelfde is als in juni 2012. Rechters, die het beroep van tweeëntachtig
rechters van instructie hebben ondertekend tegen mijn persoon en tegen mijn transparante
beleid? Of moet ik op zijn minst worden gerustgesteld over de helderheid van de
politieke opvattingen van een rechter, wiens taak het echter is om te
onderzoeken of er belastende en ontlastende feiten zijn. Voor belastende
feiten, geloof ik dat we gerust moeten zijn, maar voor de ontlastende feiten Welke
rechtzoekende zou een soortgelijke situatie kennen? En toch, wat betreft en
tegen alles in, behoud ik vertrouwen in het justitiële instituut, in de
onpartijdigheid van de immense meerderheid van de rechters, in de capaciteit
van justitie die zich niet laat beinvloeden. Mijn bedoeling is niet me te
beklagen. Ik vraag niemand medelijden te hebben met mij. Deze brief is een
beroep op het verstand, op overtuigingen, op principes van allen die geloven in
de Republiek.
Aan de Fransen
die niet op mij hebben gestemd vraag ik mijn persoonlijke zaak te vergeten en
te denken aan de Republiek en aan Frankrijk. Uit mijn eigen overtuiging vraag
ik, kunnen zij de herhaalde schendingen van onze meest kostbare pricipes
accepteren? Aan hen die mij dierbaar zijn wil ik zeggen dat ik nooit hun
vertrouwen heb beschaamd. Ik aanvaard alle strijd op voorwaarde dat ze loyaal zijn.
Ik weiger te aanvaarden dat in de Franse politiek plaats is voor smerige trucs
en voor grove manipulaties. Ik bevestig dat ik nooit gevraagd heb mij boven de
wet te stellen, maar ik kan niet accepteren mij daar wel onder te bevinden.
Tenslotte, aan
allen die twijfelen aan mijn terugkeer, ze moeten ervan verzekerd zijn dat de
beste manier om dat te voorkomen is, dat ik eenvoudigweg mijn leven kan
voortzetten, rustig en in de grond als een “normale” burger.
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten