De regie van Rutte en Timmermans

De Volkskrant haalt het rapport aan: "De doelstellingen waren volgens Zannoni helder door de slachtoffers voorop te stellen en het terughalen van de doden en het onderzoek naar de ramp tot prioriteiten te maken. Nederland heeft volgens hem dat streven ook waargemaakt. 'Nederland wilde de leiding en kreeg de leiding. Het beloofde lichamen terug te halen, en dat is ook zoveel als mogelijk gebeurd."

Kennelijk heeft het COT een andere ramp onderzocht. Nederland heeft tot twee weken na de ramp niet één expert ter plekke gehad. Het bergen van de stoffelijke overschotten is niet gebeurd op Nederlands initiatief, laat staan onder Nederlandse leiding, maar is volledig door lokale bewoners, vrijwilligers en militieleden uitgevoerd. Rutte en Timmermans hebben zelfs niet één expert gestuurd om deze (goedwillende) amateurs bij te staan, te adviseren of van het juiste materiaal te voorzien. Helemaal niets. Het wemelde op de rampplek van journalisten, souvenirjagers, plunderaars, bewoners en zelfs van nabestaanden. Nederland had geen enkele regie, geen enkele leiding en heeft ook niets bijgedragen aan het bergen en het vervoer van deze stoffelijke overschotten naar Charkov. Het enige dat wél goed (en waardig) was georganiseerd was de opvang in Charkov en vervolgens vervoer naar en de procedure in Nederland, maar daar hadden Rutte en Timmermans dan ook niets mee te maken.

Timmermans is de verkeerde kant op gevlogen vanwege de drieduizendste VN-resolutie, die aan de laars wordt gelapt. Rutte heeft vooral gebeld met Poetin, van wie hij Nederland dankzij een politiek hachelijk, economisch zinloos en commercieel mislukt Gazprom-avontuur afhankelijk heeft gemaakt in plaats van met bijvoorbeeld Noorwegen te gaan samenwerken. Zeg maar het kerngezonde KLM dat zich spotgoedkoop uitlevert aan het doodzieke Air France, een kerngezonde gulden die aan een doodzieke politieke euro wordt geofferd of een relatief goed functionerende representatieve parlementaire democratie die wordt verkwanseld voor een corrupte, niet integere, niet transparante megalomane Europese nachtmerrie.

Wat is er terechtgekomen van de prioriteiten die het COT meldt? Nederland heeft de leiding over een project dat is stopgezet. Slechts één stoffelijk overschot is door directe Nederlandse inbreng gerepatrieerd, slecht 6% van het rampgebied is door Nederlandse experts onderzocht en onderzoek op locatie heeft slechts twee dagen plaatsgevonden. Nederland heeft nergens meer de leiding over en heeft dat maar gedurende twee dagen, twee weken na de ramp, gehad.

Het gaat in deze bijdrage echter niet primair om het onderzoek in deze trieste kwestie. Aan de orde is het ontbreken van integriteit, onafhankelijkheid en kritische massa in Nederland wat betreft de toetsing van het centrale bestuur en de regering over Europees en internationaal beleid. Instituten zoals Clingendael of de ‘onafhankelijke’ Adviesraad Internationale Vraagstukken (AIV) adviseren de regering op het gebied van de Europese integratie en internationale veiligheidsvraagstukken. Deze instituten hebben gemeen, dat ze niet onafhankelijk en al helemaal niet onpartijdig zijn. Het zijn zonder uitzondering door de Rijksoverheid betaalde organisaties, waar voormalige politici en ambtenaren posities bekleden. Dezelfde namen duiken telkens weer op. Zo is Ben Bot bijvoorbeeld lobbyist bij de EU met onder andere Gazprom als cliënt, maar ook voorzitter van het bestuur van Instituut Clingendael, dat de regering adviseert over de EU , Rusland en Gazprom.

Ben Bot heeft, zoals veel andere ‘grote Europeanen’, een wat minder glorieus CV als het gaat om de EU. Te noemen zijn onder andere het Balkan wanbeleid in de jaren negentig, zwarte september in 1991, het moddergevecht over de halve benoeming van Duisenberg tot eerste ECB-president, de krakkemikkige verdragen van Maastricht, Nice, Lissabon en Amsterdam, de roekeloze, onverantwoordelijke en slecht geregelde invoering van de euro, de (aanstaande) EU-uitbreiding met Roemenie, Bulgarije, Kroatië, Turkije, de hele Balkan en het wijd opengooien van de binnengrenzen met tot op het bot lekke buitengrenzen.         

De woorden ongewenste belangenverstrengeling, nepotisme, de hoogste mate van onzorgvuldigheid of corruptie mogen in Nederland echter niet worden gebruikt, zoals (te) veel incidenten met politici, ambtenaren, rechters en de Hoge Raad duidelijk maken. De conclusie van het COT is een gotspe als deze aan de feiten wordt getoetst. Ze is een symptoom van het ontbreken van een kritische massa in de Nederlandse politieke, ambtelijke en journalistieke cultuur. Als er iets is dat bijvoorbeeld het genegeerde referendum in 2005 duidelijk heeft gemaakt, dan is het wel de ivoren toren  van de ambtelijke, politieke en bestuurlijke elite. Deze historie is wellicht te herleiden tot het provincialisme van de republiek en de almacht van de kooplieden en dominees tot de negentiende eeuw en de verzuiling in de twee eeuwen daarna. Slechts het (financieel) eigenbelang, de handel en de baantjes waren doorslaggevend voor de bestuurders in de provinciale (hoofd) steden van de republiek. Het belang van de republiek was daaraan ondergeschikt, laat staan dat er een concept was voor internationale politiek. Degenen die daarboven uitstegen, zoals Willem III, stadhouder vanaf 1672 en Koning van Engeland vanaf 1688 en dé Europese tegenspeler van de Franse Zonnekoning en diens agressieve expansiepolitiek, werden verguisd door deze handelaren, kooplieden en regenten, uiteraard met een beroep op de republikeinse idealen.

Na de afwijzing van de Europese grondwet in 2005 door onder andere Nederland  werd gewerkt aan het Verdrag van Lissabon, dat inhoudelijk hetzelfde was. In 2008 stemden de Ieren in een referendum tegen dit verdrag. Naar goed Europees gebruik werd echter net zo lang gestemd tot er ‘ja’ was, bij een ‘ja’ komt echter nooit een tweede referendum . Een ‘nee’ is immers geen ‘nee’, omdat het volk zich heeft vergist, aldus de nieuwe EU-commissiepresident Juncker. In Nederland is de burgers echter zelfs dit tweede referendum onthouden, hoewel een grote meerderheid ook tégen het verdrag van Lissabon gestemd zou hebben, zoals een overgrote meerderheid ook tégen de catastrofale euro zou hebben gestemd, die het economische, monetaire en democratische evenwicht in Europa heeft vernietigd en in de eurozone tot een grote welvaartsvermindering en democratische ‘Verelendung’zal leiden, de nieuwe Europese Orde van Rutte, Merkel, Verhofstadt, Juncker en Van Rompuy.

In Nederland was óók de Raad van State in diens adviserende rol onvoorwaardelijk positief over dit verdrag. Het Duitse Constitutionele Hof kwam echter op 30 juni 2009 tot een andere conclusie en stelde dat de democratie wél werd ondergraven door dit verdrag. De reactie van de toenmalige directeur van Clingendael is veelzeggend: het Duitse Constitutionele Hof is nationalistisch. Een soortgelijke reactie was er ook naar aanleiding van het recente oordeel van dit Hof over het illegale handelen van de ECB. Dit Hof is een xenofoob, reactionair en nostalgisch instituut, dat de grote Europese sprong voorwaarts tegenhoudt, meldde het Financieele Dagblad, de teneur van ambtelijk, politiek en journalistiek Nederland verwoordend. Het wanbeleid van Rutte inzake de EU en de euro in het bijzonder of Timmermans op internationaal terrein (onlangs het vrijlaten van een drugscrimineel of de bizarre verklaring dat christenen door de grondwet van Irak worden beschermd) is niets anders dan een weerspiegeling van de politieke, bestuurlijke en ambtelijke elite in Nederland.