Onze toekomst is veiliggesteld. Eindelijk.

Weliswaar zijn niet alle lidstaten van de EU erin opgegaan, want sommige waren er nog niet aan toe. Er bestaan nu de Eurozone Staat en de Perifere Structuurstaten die er om heen zijn gegroepeerd. Verhofstadt is aan de ene kant bedroefd, maar aan de andere kant toch blij, want eindelijk hebben we nu een Eurozone Staat die de vergelijking met de USA kan doorstaan.

Er zijn natuurlijk nog wat kleine verschillen. Binnen de Eurozone Staat bestaan nog de verschillende onderwijssystemen waardoor de uitwisseling van arbeidskrachten -door de verschillende diploma's tussen de regio's- nog niet perfect verloopt, maar dat is een detail waar we niet teveel aandacht aan moeten besteden. Een ander aspect, dat voor wat 'aanloopprobleempjes' zorgt, is de taal. Het valt natuurlijk niet mee om alle regio's op één spoor te krijgen, zodat het aanwijzen van een van de regiotalen als nieuwe moedertaal op wat traditioneel gebaseerde vooroordelen stuit. De Duitssprekende regio bijvoorbeeld wil geen Frans als voertaal, de Franse regio moet er niet aan denken Duits te moeten gaan spreken. De Nederlandse regio stelde het Engels voor, dat zou handig zijn, omdat Engeland er niet bijhoort, dus dat kan geen regio's tegen elkaar opzetten, maar daar waren alle andere regio's tegen. Dat Engeland lag toch al altijd dwars, daarmee gaan we -al is het de wereldhandelstaal en computertaal- ons niet mee voor schut zetten. De Franse regio had overigens, in de kleine lettertjes van het Concept Staatscontract al opgenomen dat het Frans de taal zou worden, maar dat werd door de Grieken ontdekt en met algemene stemmen, nou ja, alleen Frankrijk was tegen, gewist. Het is nu de opzet dat de regiotalen langzamerhand zullen samensmelten tot één taal. Tenslotte is dat na Willem de Veroveraar ook in Engeland gebeurd na 1066. Door grotere arbeidsmobiliteit zou trouwens zo'n mengtaal ook gestimuleerd worden, zo was de mening van de Belgische regio.

Onderhandelingen over sociale wetgeving vlotten wel snel. Er zijn twee stromingen, een de éne kant de zuidelijken en Frankrijk, die hun bureaucratische model als voorbeeld willen stellen; en aan de andere kant de noordelijken, die minder wetgeving willen hebben en een meer flexibele arbeidsmarkt. De zuidelijken willen in ieder geval vasthouden aan hun gildesystemen met het erbuiten houden van nieuwe instromers; de noordelijken willen juist de afschaffing daarvan: geen protectionisme en beschermde beroepen. Er wordt nu -met algemene instemming- een commissie gevormd, die zich over dat onderwerp zal buigen. Pensioenleeftijd met een centraal staatspensioenfonds, wekelijkse werkuren, vakantieduur, loonstructuren zullen erin meegenomen worden. De Franse regio heeft als enige eis, dat er niet getornd gaat worden aan de macht van de Franse syndicaten, noch aan de vele jours de fête. Dat is dus een onderwerp waar 'voortgang' in zit. Er wordt overigens wel nog steeds onderhandeld over de samenstelling van deze commissie.

De begrotingscommissie bestond eigenlijk al, het waren de ministers van financiën van de oude lidstaten. Daar is gelukkig geen probleem. Er komt een gezamenlijke staatsbegroting met een verdeelsleutel voor de budgets van de diverse regio's, zoals in de USA tussen de staten. Dat maakt tenminste een einde aan dat gekibbel over het ESM en ECB-leningen enzo. De geldstromen worden nu centraal vastgelegd en dynamisch uitgevoerd. De Duitse regio lag natuurlijk eerst nog wat dwars, maar na intern overleg daar tussen SPD en de CDU werd toch het positieve SPD standpunt overgenomen. Men is het er ook over eens, dat er ook één centraal belastingsysteem moet worden ingevoerd, maar de Griekse regio stond er op dat dit regiogewijs wordt beheerd. Vanzelfsprekend vormde deze Griekse wens geen breekpunt.

Het is duidelijk dat de nieuwe staat op het juiste spoor staat en, dat binnen niet al te lange tijd de Perifere Structuurtaten zullen staan te dringen om tot de Eurostaat toegelaten te worden. Daarvoor worden echter zeer strenge criteria aangelegd. Het erin gefrommeld worden, zoals in het verleden, kan en mag nooit meer worden toegestaan.

De ECB, met haar kersverse nieuwe Griekse voorzitter, heeft zeer gunstige prognoses kunnen opstellen over de toekomst van de Eurozone Staat. Een heel positief punt daarbij was het samenvoegen van de staatsschulden en herverdelen ervan op basis van het aantal inwoners per regio zodat nu de gehele staat per inwoner dezelfde schuld heeft. Dat geeft een robuuste basis voor de economische ontwikkeling, zeker nu de lonen in alle regio's ook hetzelfde zijn. De beginsituatie is nu zoveel gunstiger dan bij de invoering van de euro, dat een doorslaand succes vaststaat. Al die kleine nuanceverschillen zoals hierboven geschetst kunnen daar niets aan afdoen.

Wij gaan een nieuwe gouden eeuw tegemoet.