Familievakantie ontaardt in geweld: migrantengezin slaat op tilt in Spanje

Op straat, vlakbij de haven van Tarifa, ging de jongen volledig door het lint. Omstanders moesten ingrijpen om de moeder en haar dochter te beschermen tegen de razende tiener. Agenten troffen hem ter plekke aan, nog altijd in een gewelddadige trance. Hij werd gearresteerd en overgedragen aan de autoriteiten. De slachtoffers moesten worden behandeld, maar zijn gelukkig niet in levensgevaar.

Een tragisch incident? Zeker. Maar het roept ook bittere vragen op over onze samenleving.

Hoe vaak hebben we het de afgelopen jaren niet gehoord? Jongeren uit migrantengezinnen die “zoekende zijn”, “behoefte hebben aan identiteit” of “door maatschappelijke achterstand ontsporen.” De gebruikelijke riedel waarmee politiek correcte media elk ernstig incident proberen te verklaren of te verzachten.

Maar dit keer hebben we het over een jongen die zó ontspoort, dat hij zijn eigen moeder en zus aanvalt… terwijl ze nota bene samen op vakantie zijn. Hoeveel meer tekenen heb je nodig dat er iets fundamenteel mis is?

We hebben in Nederland een generatie gecreëerd die opgroeit met rechten zonder plichten. En dat geldt helaas met name voor een deel van de migrantengemeenschappen, waar eer, dominantie en geweld nog altijd vaak zwaarder wegen dan fatsoen, wederzijds respect en zelfbeheersing.

Want laten we eerlijk zijn: dit soort excessen zie je zelden in traditionele Nederlandse gezinnen. En dat mag gezegd worden. Het is géén toeval dat dit gezin op weg was naar Marokko – en dat het geweld plaatsvond in het bijzijn van familie. Het is een uitwas van wat jarenlang onder de oppervlakte is gehouden door beleidsmakers die bang zijn de waarheid te benoemen.

Dit is wat je krijgt als je integratie vervangt door importeren en subsidiëren.

Als een Nederlandse jongen dit had gedaan – midden op straat, in het buitenland – dan zou het hele land op z’n kop staan. “Hoe is het mogelijk?”, “Wat zegt dit over ons schoolsysteem?” Maar nu? Doodse stilte. Want het past niet in het narratief van “diversiteit is verrijking.”

Maar ondertussen kijken duizenden mensen naar dit soort incidenten en denken: dát is dus het resultaat van het beleid van D66, GroenLinks en PvdA.

Een land dat zijn grenzen opengooit, zonder eisen te stellen. Een land dat ouders niet aanspreekt op opvoeding. Een land dat zijn eigen normen en waarden verloochent, en zich dan verbaast dat jongeren volledig ontsporen.

Het wordt tijd dat we de roze bril afzetten. Niet elk “kansenkind” is een verrijking. Niet elk migrantengezin leeft in harmonie. En niet elke moeder kan haar zoon opvoeden tot een fatsoenlijk mens – zeker niet als de maatschappij alle kaders heeft weggenomen.

De Spaanse politie heeft gelukkig wél ingegrepen. En dat zouden wij hier ook vaker moeten doen: grenzen stellen. Letterlijk én figuurlijk.