Minister Moes eist aangifte tegen haatdocent: “Oproep tot geweld tegen Israël is over de grens”

In zijn berichten schreef Pettit dat het “tijd is om af te maken waar de Palestijnen op 7 oktober mee begonnen zijn.” Met andere woorden: het afslachten van onschuldige Israëli’s tijdens de terreuraanval van Hamas.

Daarbovenop verklaarde hij dat hij “niet zal stoppen tot Israël verdwenen is.” Laat dat even op je inwerken.

De reactie van Moes is kraakhelder:

En hij heeft groot gelijk. Want dit is niet zomaar een anonieme idioot op sociale media. Nee, dit is een universitair docent - een man met invloed op studenten, een man met een onderwijspositie aan een Nederlandse instelling die wordt betaald door de belastingbetaler.

Moes wijst erop dat er duidelijke afspraken zijn met universiteiten: als er sprake is van een vermoeden van strafbare feiten, dan moeten zij aangifte doen. Punt. Of iets juridisch strafbaar is, is aan justitie - maar het signaal moet gegeven worden.

“Ik ga ervan uit dat de Radboud zich aan die afspraak houdt,” aldus de minister.

Het is werkelijk onvoorstelbaar dat iemand zoals Pettit überhaupt nog voor een klas mag staan. In plaats van te onderwijzen, zaait hij haat. In plaats van te nuanceren, radicaliseert hij. En zoals zovelen aan de universiteiten verbergt hij zijn ideologische extremisme achter het masker van “kritiek op Israël”.

Maar dit is geen kritiek. Dit is oproepen tot uitroeiing van een land. Van een volk. Dit is antisemitisme in zijn rauwste, modernste vorm - verhuld in politiek jargon.

En laten we niet vergeten: de terreuraanval van 7 oktober, waar Pettit zo bewonderend naar verwijst, betekende de grootste slachtpartij van Joden sinds de Holocaust. Vrouwen werden verkracht, baby’s werden vermoord, families uitgemoord.

Dat “wil hij afmaken”?

Walgelijk is nog een zacht woord.

Wat nu telt, is wat de Radboud Universiteit doet. Blijft het bij een slap persbericht? Een “interne evaluatie”? Of wordt er nu eindelijk eens helder en krachtig opgetreden?

Want dit is waar de hele universitaire wereld al jaren aan lijdt: een cultuur waarin radicalen alle ruimte krijgen, en waar kritiek op die extremen meteen wordt weggezet als “racisme”, “islamofobie” of “onveilig”.

Moes doorbreekt die angstcultuur. Hij zegt wat heel Nederland denkt: dit is niet normaal. Dit tolereren we niet. Dit heeft niets met vrijheid van meningsuiting te maken.

En het wordt hoog tijd dat meer politici zijn voorbeeld volgen.