Tanken langs de snelweg? Dom! Prijsverschillen lopen op tot schandalige niveaus - kabinet kijkt weg

Cijfers van ING tonen aan dat het prijsverschil tussen een dorpspomp en een snelwegstation inmiddels hoger is dan de accijnskorting die het kabinet zogenaamd ‘verlengt om de burger te helpen’. Een schijntje dus, vergeleken met wat automobilisten in de praktijk kwijt zijn.

De grote oliemaatschappijen - Shell, BP, Total - rekenen bij snelwegstations structureel 20 tot 30 cent per liter meer dan onbemande pompen. Dat is geen marktwerking, dat is georganiseerde winstmaximalisatie met zegen van Den Haag.

Want laten we eerlijk zijn: als het kabinet écht de koopkracht van werkende Nederlanders wilde beschermen, dan zouden we nu een structurele accijnsverlaging zien. In plaats daarvan wordt de accijnskorting ieder jaar als een “cadeautje” gepresenteerd - terwijl het in werkelijkheid slechts een tijdelijk verbandje is op een structurele wond.

Rico Luman van ING zegt het netjes: het prijsverschil is groter dan de accijnskorting. Maar de echte vraag is: waarom accepteert de overheid dat zulke verschillen kunnen bestaan?

Het is een bekend patroon. Terwijl de elite in elektrische leaseauto’s rijdt - grotendeels gesubsidieerd door de belastingbetaler - wordt de werkende Nederlander met een benzine- of dieselauto keihard aangepakt.

Iedere rit naar het werk, iedere tankbeurt, ieder uitje met de kinderen kost meer. En dat terwijl het kabinet vrolijk miljarden blijft pompen in klimaatfondsen, elektrische infrastructuur en Europese energieplannen.

Het resultaat? De pompprijs als symbool van de kloof. Tussen stad en platteland. Tussen beleidsmakers en belastingbetalers.

Het kabinet laat het gebeuren. Brussel bemoeit zich er niet mee - tenzij het om CO₂-heffingen gaat. En de grote oliebedrijven lachen zich suf.

Iedere euro die jij aan de pomp betaalt, gaat deels naar accijnzen, btw en subsidies voor klimaatprojecten. Dat betekent dat je niet alleen betaalt voor je eigen tank, maar ook voor de windmolens, zonnepanelen en elektrische bussen van anderen.

Het is een politiek systeem dat de werkende Nederlander steeds verder uitknijpt, en dat allemaal onder het mom van ‘duurzaamheid’.

Nederland is een land geworden dat zijn hardwerkende automobilisten als melkkoeien behandelt. Je betaalt belasting bij aankoop, bij bezit (wegenbelasting), bij gebruik (accijnzen) én zelfs bij parkeren. En nu komt daar nog eens bij dat de prijzen per liter afhankelijk zijn van de postcode waar je tankt.

Dat is niet alleen onrechtvaardig, het is ook sociaal explosief. Want in het buitengebied, waar mensen afhankelijk zijn van hun auto, is die paar euro per tankbeurt het verschil tussen nét rondkomen of rood staan.

Het wordt tijd dat Nederland stopt met doen alsof dit een kwestie van “vrije markt” is. De overheid reguleert alles wat los en vastzit, behalve het beschermen van haar eigen burgers tegen woekerprijzen.

Een land dat zichzelf respecteert, zorgt dat brandstof betaalbaar blijft voor wie werkt, rijdt en bijdraagt aan de economie.

Want laten we niet vergeten: zonder die automobilist - zonder die vrachtwagenchauffeur, die vertegenwoordiger, die zorgmedewerker die kilometers maakt - staat Nederland letterlijk stil.