Werkloosheid stijgt naar hoogste punt in vier jaar - kabinet kijkt weg terwijl AI en immigratie banen opslokken

De werkelijkheid keert zich nu tegen die praatjes. De banen verdwijnen. Niet alleen in de industrie en commerciële dienstverlening, maar ook onder ict’ers en starters - groepen die jarenlang “de toekomst” zouden zijn. Zelfs in een tijd van personeelstekorten verliezen Nederlanders hun baan.

De Telegraaf noemt het “zorgelijk”. Maar het is méér dan dat. Het is het directe gevolg van jarenlang wanbeleid, massa-immigratie en blind geloof in technologische utopieën.

De opkomst van kunstmatige intelligentie (AI) wordt in Den Haag gepresenteerd als een kans. “Een nieuwe revolutie,” zeggen ze. Maar voor duizenden gewone werknemers betekent het iets anders: baanverlies.

Het begint in de ICT-sector, waar zelfs goedopgeleide specialisten hun baan kwijtraken aan algoritmes die goedkoper en sneller werken. Daarna volgt de commerciële dienstverlening, waar AI klantenservice, administratie en analyse overneemt.

En ondertussen applaudisseren de ministers. Ze hebben geen idee wat deze omslag betekent voor de gewone Nederlander die zijn hypotheek, energierekening en boodschappen niet meer kan betalen. Het kartel in Den Haag leeft in een digitale droom, terwijl steeds meer gezinnen wakker liggen van de realiteit.

En alsof dat nog niet genoeg is, heeft Nederland een immigratiebeleid dat het tekort aan banen juist verergert. Jaar na jaar komen er tienduizenden nieuwe arbeidsmigranten bij - vaak voor laagbetaalde banen in de bouw, logistiek en techniek. Dat drukt de lonen, vergroot de concurrentie, en duwt Nederlanders met lagere of middelbare opleiding nog verder de markt uit.

De overheid roept dan dat er “een tekort aan handjes” is, maar de waarheid is dat het tekort vooral ontstaat doordat Nederlanders structureel worden ontmoedigd. Te veel regels, te hoge lasten, te weinig perspectief.

Een loodgieter heeft misschien nog werk, zegt De Telegraaf, maar hoe lang nog, als Brussel besluit dat ook zijn vak vervangen kan worden door buitenlandse inhuur of digitale platforms die geen belasting betalen? En wordt dat werk straks niet gewoon gedaan door Polen en Oekraïners?

De cijfers van het CBS - van 3,9% naar 4% werkloosheid - lijken klein. Maar ze vertellen een verhaal van structurele erosie. Een land dat ooit stond voor arbeidsethos, zekerheid en groei, verandert in een economie van onzekerheid en afhankelijkheid.

De overheid gebruikt die cijfers om te relativeren: “4% is nog steeds laag.” Maar voor de mensen die nú zonder werk zitten, zijn dat loze woorden. Voor de starter die geen woning kan vinden, de vader die zijn baan kwijtraakt door AI, of de ondernemer die verdrinkt in regels en lasten - is dit systeem failliet.

Wat we zien is geen tijdelijke dip, maar het resultaat van beleid dat de gewone Nederlander structureel achterstelt.

Laten we het beest bij de naam noemen. D66, VVD, CDA en GL-PvdA hebben jarenlang beleid gevoerd dat de Nederlandse economie kapotreguleert. Ze investeerden miljarden in klimaatprojecten en genderquota, maar niet in banenzekerheid of vakmanschap.

Ze importeerden goedkope arbeid om de statistieken mooi te houden, maar vergaten dat échte welvaart niet komt van cijfers, maar van mensen.

En nu, nu de werkloosheid stijgt, durven ze niet te zeggen wat er écht aan de hand is. Ze verbergen zich achter “AI” en “globalisering” - alsof dat natuurwetten zijn, geen politieke keuzes.

De cijfers van het CBS zijn een waarschuwing. Nederland verliest de controle over zijn arbeidsmarkt. We bouwen een samenleving waarin werk geen zekerheid meer biedt, waarin technologie en immigratie de mens verdringen, en waarin Den Haag liever praat dan luistert.

Als zelfs hoogopgeleide ict’ers en starters hun baan verliezen, wat blijft er dan over voor de rest?