Kallas roept op tot ‘kernwapendialoog’ – getuigt van totale naïviteit

Klinkt nobel? Misschien. Maar het is totaal losgezongen van de realiteit. Van machtsverhoudingen. Van geopolitiek. Kallas en haar mede-dromers denken dat je kernwapens bespreekt zoals je kinderboeken censureert: met morele argumenten en wat historische herinneringen. Maar zo werkt de wereld niet. Niet in 2025. Niet in 1945. Nooit.

De realiteit is Machiavellistisch. Je hebt macht of je hebt het niet. En in de internationale arena is macht hard, tastbaar en strategisch. Kernwapens zijn daarin het ultieme wapen. Ze garanderen geen overwinning, maar wel afschrikking. Ze voorkomen dat een vijand je platbombardeert, je regime omverwerpt of je bevolking uitroeit.

Kijk naar de geschiedenis van de afgelopen decennia. Landen die géén kernwapens hadden en Amerika of Israël in de weg stonden, zijn hard aangepakt. Libië gaf in 2003 vrijwillig zijn nucleaire programma op – acht jaar later werd het land volledig vernietigd en eindigde Gaddafi dood op straat. Irak had géén kernwapens – Saddam eindigde aan een touw. Syrië? Gebombardeerd, gesanctioneerd, uitgehold. En zie wat er dit jaar met Iran is gebeurd.

Vergelijk dat eens met Noord-Korea. Bizar, totalitair, maar onaantastbaar. Waarom? Omdat ze de bom wél hebben. Omdat ze begrepen hebben waar het echt om draait: overleven door afschrikking.

Kallas spreekt alsof ze voor een vredesconferentie uit 1962 staat. Alsof kernwapens slechts morele kwesties zijn. Ze zegt letterlijk: “De wereld mag deze tragedies nooit herhalen.” Alsof het gooien van een atoombom puur voortkomt uit kwaadaardigheid. Alsof militaire dreiging, geopolitieke belangen en afschrikking geen enkele rol spelen.

Maar de wereld is geen sprookjesboek. Rusland dreigt met kernwapens omdat het weet dat dat wérkt. Amerika reageert met onderzeeërs om te laten zien dat het niet bang is. Dát is de taal van macht. Niet wikken en wegen over verdragen die straks niet meer gelden. De realiteit is: iedereen herbewapent zich. Niet uit haat, maar uit zelfbehoud.

De EU speelt allang geen serieuze rol meer op het wereldtoneel. Waarom? Omdat ze weigert macht te begrijpen. Omdat ze haar veiligheid volledig uitbesteedt aan de VS. Omdat ze blijft denken dat internationale betrekkingen draaien om dialogen, conferenties en verdragen – terwijl Rusland, China, Iran en Noord-Korea hun arsenaal uitbreiden.

In plaats van zich strategisch te herpositioneren, blijft de EU morele statements afgeven die in de praktijk niets voorstellen. Kallas had een krachtig signaal kunnen afgeven: Europese defensie opbouwen, kernparaplu herzien, NAVO-verplichtingen aanscherpen. In plaats daarvan krijgen we een holle speech over Hiroshima.

Kallas denkt dat ze indruk maakt op Moskou of Beijing met haar “ernstige zorgen.” In werkelijkheid lachen Poetin en Xi haar uit. Ze luisteren alleen naar wie macht heeft. En wie bereid is die macht te gebruiken.

Een dialoog over kernwapens zonder geopolitiek besef is als onderhandelen over voedselverdeling tijdens een belegering – zonder wapens, zonder leger, zonder positie. De uitkomst ligt al vast. De machtige neemt, de zwakke vraagt beleefd.

De oproep van Kallas toont pijnlijk aan hoe diep de EU is weggezakt in idealisme zonder ruggengraat. Kernwapens zijn géén moreel debat in de geopolitiek. Het zijn instrumenten van macht, van afschrikking, van strategisch evenwicht. Ze zijn vreselijk, ja. Maar noodzakelijk, zolang er roofdieren zijn in de wereldorde.

Zolang de EU zich blijft blindstaren op ‘dialoog’ in plaats van strategische slagkracht, blijft het slechts een voetnoot in de wereldpolitiek. De grote spelers weten: wie geen macht heeft, telt niet mee.