Houten in opstand tegen azc: protest groeit en inwoners laten zich niet wegzetten

Dat de spandoeken regelmatig verdwijnen - vermoedelijk weggehaald door voorstanders van opvang - doet niets af aan de boodschap. Steeds opnieuw worden nieuwe doeken teruggehangen. Het signaal van een deel van de Houtense bevolking is glashelder: dit azc is niet welkom.

De protesten beperken zich niet tot wat leuzen op muren en doeken aan gevels. Enkele weken geleden verzamelden zich honderden inwoners bij het gemeentehuis aan het Onderdoor. Daar lieten zij luid en duidelijk hun onvrede horen.

Vooral zorgen over veiligheid op straat speelden een grote rol. Bewoners vrezen dat een instroom van asielzoekers zal leiden tot meer overlast, criminaliteit en onveiligheid in hun wijken. Het is een geluid dat we inmiddels in talloze andere gemeenten horen: inwoners zien hoe eerdere azc’s problemen hebben veroorzaakt, en willen niet dat hun eigen buurt hetzelfde lot treft.

Ondanks het groeiende verzet lijken de plannen van de gemeente en het COA (Centraal Orgaan opvang asielzoekers) onverminderd door te gaan. De roep om draagvlak onder bewoners wordt genegeerd, terwijl miljoenen euro’s worden uitgegeven aan tijdelijke opvanglocaties in hotels of nieuwe centra.

De kloof tussen bestuur en burger wordt hiermee opnieuw zichtbaar. Terwijl bewoners waarschuwen voor problemen, houden bestuurders de deur wagenwijd open.

Wat in Houten gebeurt, is geen incident. In tal van gemeenten zien we identieke protesten, van kleine dorpen tot middelgrote steden. Het patroon is telkens hetzelfde: de landelijke politiek legt een azc op, burgers komen in verzet, en bestuurders schuiven de zorgen aan de kant.

Het leidt niet alleen tot spanningen in buurten, maar ook tot toenemende woede richting de Haagse elite. Politici roepen over “solidariteit,” maar de rekening komt terecht bij gewone Nederlanders die dagelijks met de gevolgen moeten leven.

De protesten in Houten zijn een duidelijk signaal: inwoners laten zich niet meer het zwijgen opleggen. Ze weten dat de gevolgen van een azc groot zijn en weigeren te buigen voor bestuurders die ver weg beslissen over hun leefomgeving.

Het is de hoogste tijd dat de politiek ophoudt burgers weg te zetten als “xenofoob” of “onverdraagzaam.” Het gaat hier om reële zorgen over veiligheid, leefbaarheid en toekomst van de buurt.