Syrische bendes veroorzaken bloedbad in Amersfoort: wat doen deze mensen hier nog?

Een paar celstraffen. Wat taakstraffen. Één verdachte gaat vrijuit wegens ‘gebrek aan bewijs’. De rest? Die lachen zich kapot.

Wat gebeurt er met een samenleving die haar grenzen openzet voor mensen uit oorlogsgebieden, en vervolgens weigert te erkennen dat een deel van die mensen dat geweld gewoon meebrengt? Amersfoort is geen uitzondering. Dit soort explosies zien we steeds vaker in Nederlandse steden. Syriërs die onderling afrekeningen uitvechten alsof ze nog steeds in Aleppo of Homs rondlopen. Of Eritreërs die dat doet. Alleen is het nu niet het Midden-Oosten – het is een Nederlandse woonwijk.

En de belastingbetaler? Die draait op voor het politieonderzoek, de ziekenhuiskosten, de rechtszaak, het gevangenisverblijf en de sociale begeleiding erna. Absurd.

De rechter sprak zijn “afschuw” uit. Hoe aandoenlijk. Maar ondertussen gaan de betrokkenen gewoon weer terug de samenleving in, alsof er niets aan de hand is. 360 dagen, waarvan de helft al is uitgezeten. Vier maanden cel. Écht, wat een afschrikwekkende straf voor iemand die met een mes richting iemands nek zwaait.

En daar komt nog iets bij: in de berichtgeving wordt benadrukt dat het “onduidelijk” is wat er precies is afgesproken. Alsof dat uitmaakt. Feit is: deze lieden komen bewapend een woonwijk binnen en steken mensen neer. Dat moet reden genoeg zijn om hier niets meer te zoeken te hebben.

Laten we ophouden met wegkijken. Deze mensen zijn hier te gast – althans, dat zouden ze moeten zijn. Maar wie het recht in eigen hand neemt, op straat met wapens zwaait, levens verwoest en de openbare orde ernstig verstoort, hoort hier gewoon niet meer thuis.

Er is maar één logische reactie: zet ze eruit. Direct. Geen pardon. Geen heropvoedingstraject. Geen cultuurtraining. Gewoon: wegwezen. Nederland is geen opvangcentrum voor gewelddadige conflicten uit het buitenland.

En voor wie dan nog roept “dat mag niet van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens” – het wordt tijd dat we ook dát verdrag gaan herzien. De veiligheid van onze eigen burgers weegt zwaarder dan het comfort van migranten die hun kans op een nieuw leven verraden door geweld te gebruiken.

Als dit geen wake-upcall is, wat dan wel? Messen op klaarlichte dag, oorlogsspelletjes op Nederlands grondgebied, zwaargewonden in een woonwijk. We zijn het volkomen kwijt als we dit blijven behandelen als ‘incidenten’.

Nederland moet zichzelf weer serieus gaan nemen. Wie onze gastvrijheid misbruikt om geweld te plegen, verliest dat verblijfrecht. Zo simpel is het.