Asielwetdebat verandert in politieke vechtpartij – wetten dreigen tandeloos te worden

De twee wetten, onder meer bedoeld om gezinshereniging in te perken en permanente verblijfsvergunningen af te schaffen, zouden het begin moeten zijn van het strengste asielbeleid ooit. Maar zoals het nu gaat, dreigt er van die ambitie nauwelijks iets over te blijven.

De PVV, die deze wetten oorspronkelijk op tafel legde via oud-minister Marjolein Faber, ziet met lede ogen aan hoe het CDA de boel vertraagt. Henri Bontenbal wil dat de wetten pas ingaan zodra het Europese migratiepact is ingevoerd. Wilders noemt hem terecht “een slappeling” en waarschuwt dat de wetten zo “tandeloos” dreigen te worden.

Ook de VVD heeft weer eens moeite met kiezen. Kamerlid Rajkowski wil aanscherping – bijvoorbeeld door tijdelijke verblijfsvergunningen te beperken tot één jaar – maar houdt de deur ook open voor “compromissen”.

Een VVD die streng begint en slap eindigt? Waar hebben we dat eerder gezien?

Wat vandaag vooral pijnlijk duidelijk wordt: de Kamer speelt campagne, geen crisisoplossing. Partijen denken aan beeldvorming, aan hun positie voor de verkiezingen, aan wie straks het succes mag claimen.

In plaats van doorpakken op beleid dat Nederland al veel te lang nodig heeft, wordt er gepingpongd met amendementen, uitstelverzoeken en vage bezwaren van de Raad van State. Intussen groeit de instroom, loopt de opvang over, en wordt het draagvlak onder de bevolking tot op het bot uitgehold.

In de wandelgangen wordt al gegrapt dat Kamerleden “slaapzakken mee” moeten nemen – zo lang zal het debat duren. Maar het echte probleem is niet de duur, maar de inhoud. Er is geen visie, geen ruggengraat. Alleen fractiebelang, bestuurlijk gemarchandeer en lafheid.

Nederland snakt naar duidelijkheid. Naar een Kamer die geen spelletjes speelt, maar daadkracht toont. Maar als zelfs de PVV twijfelt of ze haar eigen wet nog steunt, en het CDA de rem erop zet, dan weet je dat het weer gaat eindigen in uitstel en verwatering.

De wetten die vandaag besproken worden, zijn hard nodig. Maar als ze alleen door het parlement komen in een afgezwakte, onuitvoerbare of symbolische vorm, dan zijn we weer terug bij af.

Wat Nederland nodig heeft is niet nóg meer overleg, nóg meer commissies, nóg meer amendementen. We hebben grenzen nodig. Regie. Duidelijkheid. En vooral: politieke moed.

Wie die vandaag durft te tonen, zal het land achter zich vinden. Wie kiest voor tactisch gedraai, zal het keihard terugkrijgen in het stemhokje.