Halsema geïrriteerd? Ach gut, Amsterdam is natuurlijk van háár

Zichtbaar geërgerd.

En daar stond ze dan, als een soort Halsema de Eerste. Niet als burgemeester. Nee. Als belichaming van de hoofdstad zelve. Alsof ze elk grachtenpand persoonlijk heeft aangelegd, elke bakfiets zelf heeft gesmeed, en elke vegan bitterbal eigenhandig heeft goedgekeurd.

Want zeg nou eerlijk: je hoorde het tussen de regels door.

Het is bijna aandoenlijk, die gekrenkte trots. Alsof het een belediging is om te suggereren dat ze misschien weer landelijk iets wil betekenen. Alsof een overstap naar Den Haag een stap terug zou zijn van haar huidige status als almachtig hoedster van alles wat deugend is tussen de Prinsengracht en de Ring A10.

Femke is Amsterdam. En Amsterdam is van Femke. Punt.

Want stel je voor dat ze terug zou keren naar de Tweede Kamer. Naar die benauwde bankjes. Naar al dat gezeur met Kamerleden die vervelende vragen stellen en interrupties maken. Nee, nee. In Amsterdam regeert ze tenminste nog ongestoord.

Daar kan ze zones instellen, auto’s wegpesten, feestjes verbieden (behalve op 4 en 5 mei, natuurlijk), woke-agenda’s subsidiëren en toeristen heropvoeden.

Waarom zou je dát opgeven voor een plekje op de lijst bij GL-PvdA, waar Frans Timmermans je waarschijnlijk nog koffie zou laten halen?

Het mooiste zinnetje uit het hele fragment? Deze parel:

Pardon? Alsof het Binnenhof in een permanente Halsema-crisis verkeert. Alsof de ministerraad opent met: “Wat gaan we vandaag doen met Femke?”

Misschien denkt ze werkelijk dat de val van het kabinet-Schoof een strategisch plan was om haar uit balans te brengen. Of dat Geert Wilders zich ’s avonds afvraagt of hij wel goed genoeg is voor háár goedkeuring.

Nee Femke, het spijt ons. Maar Den Haag is niet druk met jou. Jij bent vooral druk met jezelf.

En eerlijk: laten we hopen dat ze geen lijsttrekker wordt. Niet omdat we bang zijn dat ze veel stemmen zou halen, maar omdat we Den Haag al genoeg theater hebben. Een Halsema in de Kamer zou een permanente dramashow opleveren, met moralistische preken, geagiteerde verontwaardiging en eindeloze tirades over “structuren”, “inclusiviteit” en “systemisch dit of dat.”

Laat haar maar in Amsterdam blijven. Laat haar daar haar koninkrijkje runnen. Met de fietsburgemeesters, woke-debatten, en feestverboden op straat.

Dan kunnen wij tenminste blijven genieten van haar uitglijders — op veilige afstand.

Femke Halsema hoeft niet naar Den Haag. Ze is veel te druk met belangrijkere zaken. Zoals zichzelf. Zoals Amsterdam. Zoals de illusie dat ze boven alle partijen staat, terwijl ze ondertussen elke vorm van kritiek wegwuift als ongepast.

Ze is geen bestuurder. Ze is een merk. En ze draagt het met trots: Femke Halsema. De vrouw die Amsterdam is.

C’est moi? Nee hoor Femke. C’est ridicule.