Voor Oekraïne is er altijd geld – voor onze gehandicapten niet

Mensen die dag in, dag uit afhankelijk zijn van zorg, begeleiding, structuur en menselijke aandacht, worden aan hun lot overgelaten omdat “het financieel noodzakelijk is.” Dat zegt staatssecretaris Vicky Maeijer, PVV’er nota bene – de partij die ooit claimde op te komen voor de gewone Nederlander. Maar als puntje bij paaltje komt, draait ze doodleuk een bezuiniging door die het vorige kabinet al in gang had gezet. Het kartel leeft gewoon verder – met of zonder verkiezingen.

Let op de hypocrisie. We hebben géén geld om mensen met een beperking fatsoenlijk te helpen. Géén geld voor ouders die hun kind met autisme niet eens meer kunnen onderbrengen in een geschikte instelling. Géén geld voor dagbesteding, logeeropvang of aangepaste therapieën.

Maar zodra Zelensky roept dat hij nieuwe tanks, granaten of straaljagers nodig heeft? Ja hoor, dan zit het potje ineens weer barstensvol. Wopke Hoekstra en consorten wuiven met tientallen miljarden richting Kiev, terwijl ze hun rug toekeren naar de Nederlandse gehandicaptenzorg.

Dit is een klap in het gezicht van duizenden families. Van mensen die zelf nauwelijks kunnen praten, lopen of zelfstandig functioneren – maar blijkbaar geen prioriteit meer zijn voor Den Haag. Waar is het geweten gebleven? Waar is het fatsoen?

Wat is er gebeurd met de beloften van de PVV? De partij van Wilders zit nu aan de knoppen. Een PVV-staatssecretaris voert deze bezuiniging door, ondanks alle grootspraak tijdens de campagne over zorg en sociale voorzieningen. Dit is verraad. Punt.

Natuurlijk, het gaat om een erfenis van het vorige kabinet – van Rutte, van Kaag, van D66 en VVD. Maar een nieuwe regering heeft de plicht om koers te wijzigen. Om keuzes te maken. En dit kabinet kiest niet voor de gehandicapte medemens. Het kiest voor militarisering, voor internationale prestigeprojecten en voor het tevreden houden van Washington en Brussel.

Wie daar wél voor betaalt? De ouders die nu al overbelast zijn. De verzorgers die structureel onderbetaald worden. De instellingen die elke maand met tekorten worstelen. Zij worden opgeofferd – voor een oorlog waar Nederland niets te zoeken heeft.

Dit gaat niet alleen om geld. Dit gaat om prioriteiten. Om moraal. Wat zegt het over een land dat liever investeert in oorlog dan in zorg? Dat liever een straaljager boven Charkov laat vliegen dan een rolstoelgebruiker in Groningen helpt aan een aangepaste woning?

Onze leiders zouden zich diep moeten schamen. Maar in plaats daarvan praten ze het goed, verstoppen ze zich achter ‘noodzakelijke hervormingen’ en knikken ze naar elkaar in gladde bestuurskamers. Ze leven in een bubbel van macht, ver weg van de realiteit van gezinnen die niet meer weten hoe ze hun kind moeten helpen.

88 miljoen euro minder voor gehandicaptenzorg. Zoveel zegt dit kabinet dus over mensenlevens. Als je een tank bent, krijg je steun. Als je een beperking hebt? Dan ben je overbodig. Schandalig.