Wilders kiest blind partij voor Netanyahu – geen woord over burgerdoden in Gaza

Daarin verzekerde hij Netanyahu dat “miljoenen en miljoenen mensen in Europa” diens “moedige acties” steunen om zowel Israël als Gaza te “bevrijden” van Hamas. Zijn strijd is onze strijd, aldus Wilders.

Het grote probleem: Wilders’ boodschap is éénzijdig en kritiekloos. Geen enkele nuance, geen enkel voorbehoud over het geweld in Gaza dat duizenden burgerslachtoffers heeft geëist. Geen erkenning van het feit dat militaire operaties, hoe gerechtvaardigd het doel ook mag zijn, moreel en strategisch ontsporen als onschuldige levens stelselmatig in de vuurlinie komen.

In de wereld van Wilders is er geen plaats voor deze kanttekeningen – wie kritiek heeft, is “zwak” of “bevooroordeeld”. Daarmee zet hij zich in dezelfde loopgraaf als Netanyahu, waar elke vorm van zelfreflectie wordt gezien als verraad.

Wilders’ uitspraak “zijn strijd is onze strijd” is gevaarlijk in zijn vaagheid. Betekent dit dat Nederland zich volledig achter het beleid van de huidige Israëlische regering moet scharen, ongeacht de consequenties? Moeten wij ons laten meeslepen in een conflict waar Europa, met zijn eigen spanningen en migratieproblemen, al meer dan genoeg risico loopt?

Buitenlandse politiek vraagt om meer dan loyaliteit aan een bevriende leider. Het vraagt om een afweging van belangen, waarden én gevolgen. Wilders doet alsof het simpel is: Netanyahu is goed, Hamas is slecht, dus volledige steun is vanzelfsprekend. Maar geopolitiek is nooit zo zwart-wit – en wie dat wel zo presenteert, doet de waarheid geweld aan.

Onvoorwaardelijke steun is geen kracht, maar een zwaktebod. Het betekent dat je je politieke oordeel uit handen geeft. Dat je geen ruimte meer hebt om kritisch te zijn als je bondgenoot fouten maakt. En dat je je, in het geval van Israël, laat meeslepen in een beleid dat internationaal steeds meer geïsoleerd raakt.

Wilders mag dan denken dat hij met zijn telefoontje zijn reputatie als vastberaden leider versterkt, maar in werkelijkheid laat hij zien dat hij op dit dossier eerder een volger is dan een denker.

Het is de taak van een Nederlandse politicus om altijd de belangen van Nederland en de Nederlanders voorop te stellen. Dat betekent dat je kritisch kijkt naar bondgenoten, hoe sympathiek je hun strijd ook vindt. Door zonder voorbehoud in de lijn van Netanyahu te gaan staan, verliest Wilders dat uit het oog.

De vraag is niet of je Israël mag steunen in zijn recht op zelfverdediging – die steun is vanzelfsprekend. De vraag is of je dat moet doen zonder enige voorwaarde, zonder enige nuance, zonder oog voor de lange termijn. Wilders’ telefoontje laat zien dat hij daar het antwoord al op heeft. En dat antwoord is zorgwekkend.