De hofnarren van Brussel

Vandaag heeft de Kamer ingestemd met de eerste verhoging van de Nederlandse bijdrage aan het EFSF. Echter, zonder er over te stemmen keurt de Kamer vervolgens ook de overdracht van onze financiële soevereiniteit aan de Brusselse bureaucraten goed, onder het motto ‘wie zwijgt stemt toe’. Dit kabinet acht het bij monde van minister De Jager niet nodig, dat daar over gestemd wordt, zoals Isser vandaag ook al schreef. Is dat niet opmerkelijk ? Voor wie begrijpt wat er speelt is dit helemaal niet opmerkelijk. Niemand wil natuurlijk daarvoor later de zwarte piet in handen gespeeld krijgen. Iedereen was verantwoordelijk, dus niemand is verantwoordelijk!

Maar, waar blijft het staatsmanschap van Rutte?

Vandaag, 6 oktober 2011 is een zwarte bladzijde uit onze parlementaire geschiedenis. Zij zal worden herinnerd als de dag waarop Nederland de zeggenschap over haar financiën weggaf. Zoals ik al eerder schreef wordt Nederlands belastinggeld aangewend voor het redden van de Franse, Griekse en Spaanse banken en moeten we nog maar afwachten of de bedragen voldoende zullen zijn om onze pensioenreserves, op dit ogenblik nog € 800 miljard, te vrijwaren van de toekomstige geldstromen van Noord naar Zuid.. Dit VVD-CDA kabinet, gesteund door de oppositie partijen PvdA, GL en D66, maakt een historische fout. Rutte zal de geschiedenis niet ingaan als een staatsman á la Thorbecke, maar als de hofnar van Brussel.

Probeert u zich eens te verplaatsen in de persoon Rutte, u bent dus de premier ‘van alle Nederlanders’, de man die vóór de verkiezingen van juni 2010 beweerde dat er ‘geen cent’ naar Griekenland moest gaan en nu met droge ogen de financiële onafhankelijkheid van ons land uit handen geeft. Je vraagt je dan toch af: Wat zou de goede man bezielen ? Welke euro-duivel is er in hem gevaren ? Waarom zou hij dit willens en wetens doen ? Welke overwegingen spelen bij diens besluit een rol?

Het antwoord is: Angst. Bang om als ‘dwarsligger’ in de internationale politieke gemeenschap te worden beschouwd. Bang om de relatie met onze verreweg belangrijkste handelspartner, Duitsland, op het spel te zetten. Bang om het financiële stelsel op te blazen. Bang om de private sector (banken en beleggers) te schofferen. Bang om uit de pas te lopen met de rest van Europa. Bang dat de oliekraan wordt dichtgedraaid door de OPEC landen. Bang voor.. ja, voor wat eigenlijk ? Rutte toont hiermee geen staatsmanschap, maar lafheid. In plaats dat hij de belangen van Nederland dient, zijn voornaamste taak, verkwanselt hij deze door de macht over ons eigen belastinggeld over te hevelen naar het EFSF, met andere woorden naar de technocraten uit Brussel. Lees hier de tekst van het accoord.

Daarmee zet hij de deur open naar verregaande bailouts van failliete lidstaten , herkapitalisatie van buitenlandse banken, uitgifte van giftige eurobonds en een lagere en kostbare rating van ons land op de kapitaalmarkten. En dit alles zonder dat de Nederlandse regering er nog aan te pas komt. Maar angst is een slechte raadgever.

Wat had Rutte dan wèl moeten doen?

Hij had direct moeten inzetten op een uitgewerkt plan om de liquidatie van zwakke eurolanden voor te bereiden en uit te (laten) voeren.

Hij had bij het IMF en ECB erop aan moeten dringen om alle bestaande derivaten van de zwakke schulden landen voorlopig te bevriezen. Voor tenminste vijf jaren en niet zoals wijlen president Hoover deed in 1931 voor slechts één jaar.

In lijn met het voorgaande had hij vervolgens moeten pleiten in zowel EU als IMF verband om de Credit Default Swaps en de Collateralized Debt Obligations te verbieden aangezien deze instrumenten door speculanten worden gebruikt om de gewenste en noodzakelijke stabiliteit van de eurozone te ondermijnen.

Hij had meteen moeten beginnen aan uitgewerkte ‘sterfhuisconstructies’ voor in default verkerende landen in de eurozone, zoals Griekenland.

Hij had moeten pleiten voor een echt politiek onafhankelijke ECB en dat instituut ook daadwerkelijk de macht moeten geven om een pan-Europees monetair beleid te voeren voor de eurozone met ruime bevoegdheden ter stabilisering van de euro en het handhaven van de prijsstabiliteit. Nu is de ECB een speelbal in handen van Merkozy.

Hij had moeten pleiten voor een verstandige economische politiek. Om aan failliete lidstaten als Griekenland een extreem bezuinigingsprogramma op te leggen is het paard achter de wagen spannen. Hij had er, samen met zijn Europese collega’s voor moeten pleiten dat de zwakke Zuid-Europese regio in staat werd gesteld terug te keren naar hun eigen oorspronkelijke valuta, die te devalueren en te helpen aan een economisch investeringsprogramma. Wat nu voorgesteld is geworden, is simpelweg het onmogelijke vragen van een land. Extreem bezuinigen leidt tot een krimpende economie, die bovendien bij handhaving van de schulden slechts leidt tot het slechtste van twee werelden: een ernstige en langdurige stagflatie.

Hij had in Brussel moeten aandringen op het creëren van miljoenen banen. Niet in de overheidssector, maar in de private sector. In plaats van het geld te spenderen aan allerhande onzinnige windmolenprojecten had het geld in Brussel besteed moeten worden aan grootschalige infra-structurele projecten: een supersnel netwerk van snelwegen, spoorlijnen en waterwegen.

Helaas, niets van dat alles heeft Rutte gedaan. Wat hij wel deed was ongelukkige rekenfouten maken tijdens diens publieke optredens, daarmee op zijn minst de indruk wekkend dit ongelooflijk belangrijke dossier niet serieus te nemen. Nu zal dat wel niet zo zijn, maar de uiterst knullige wijze waarop hij dit dossier heeft behandeld en nóg behandelt geeft alle reden tot grote zorg. Géén duidelijkheid, géén transparantie, géén rekensommen voor diverse scenario’s anders dan aan de Kamercommissies Financiën (zogenaamd omdat het koersgevoelige informatie betreft). En nu dus, als klap op de vuurpijl: géén formele stemming over het weggeven van onze financiële soevereiniteit.

Rutte, de eerste na-oorlogse liberale premier, heeft hier een kans laten liggen zich een waar staatsman te betonen. In plaats daarvan is hij de puppet-on-a-string van Brussel gebleken.

Inmiddels wordt duidelijk dat de Griekse crisis ook de Lage Landen heeft bereikt. De Belgisch-Franse bank Dexia, geleid door de gewezen premier van België, de christen democraat Dehaene, dient maar liefst € 3,5 miljard af te boeken. Inmiddels hebben spaarders naar verluidt alleen al in de maand september € 1 miljard aan spaargelden van de bank gehaald en is ingrijpen van de Belgische overheid onvermijdelijk geworden om de bank te redden van een déconfiture. En dat is al de tweede keer, want drie jaar geleden moest dat ook al gebeuren na de kredietcrisis van 2008. Nog afgelopen zomer slaagde Dexia ‘met vlag en wimpel’ voor de zogenaamde ‘stresstest’ voor banken. Een wassen neus die test derhalve.

En alweer blijft de private sector buiten schot en betaalt de belastingbetaler het gelag. De hofnarren van Brussel ontspringen de dans en het klootjesvolk kan de rekening betalen. De hofnarren in Brussel onder leiding van Koning Barroso en prins Van Rompuy presenteren zich als de nieuwe keizers van Europa. Maar wie wat beter kijkt ziet slechts naakte keizers, want de echte zitten in Wall Street en de City of London.

Maar in plaats dat Rutte c.s. lering trekken uit deze gebeurtenissen kiezen zij ervoor om ons land verder te laten verstrikken in het Europese bankenweb, daarbij aan een parlementaire meerderheid geholpen door de ‘other peoples money spenders’ van de PvdA. Het is om gekmakend kwaad van te worden.