Waarom bemoeit VVD zich eigenlijk met alimentatie?

De VVD kwam vandaag - met PvdA en D66 no less - met harde woorden over de inhalige exvrouw (of man). Weg met die alimentatie; werken zul je!

En terecht, natuurlijk. Het huwelijk is niet bedoeld als een soort verzekering voor als de relatie stuk loopt. Op het eerste gezicht lijkt het dan ook allemaal erg bewonderenswaardig. Maar schijn bedriegt toch wel. Als men wat beter kijkt, dan blijft van het voorstel namelijk niet veel meer over dan een handboek voor de inhalige vrouw (of man). "Wat te doen als je toch nog geld wil van je vent," was een mooie titel geweest.

De voorstellen zijn als volgt. Minder dan drie jaar huwelijk? Geen geld. Tussen de drie en de vijftien jaar huwelijk? Maximaal vijf jaar geld. Langer dan vijftien jaar huwelijk? Maximaal tien jaar geld. Heb je kids? Dan betaal je alimentatie tot de jongste twaalf jaar oud is.

Ik neem aan dat u het probleem al ziet, maar ik zal het voor de indieners van het voorstel maar even opschrijven; Dus als het na tweeenenhalf jaar zat ben, dan wacht ik gewoon nog een paar maandjes en krijg ik alsnog mijn geld? Of wat als je na dertien jaar verliefd wordt op je buurman? Wat weerhoudt je er dan van om nog twee jaar met alle schijnheiligheid van dien samen te blijven, om zo de potentiele geldkraan met vijf extra jaren te verlengen? Absurd idee, zegt u misschien, maar het is in deze crisistijden praktijk geworden voor getrouwde stelletjes die de financiele strop van een scheiding niet aankunnen om een soort zolder-slaapbank-constructie aan te gaan. Tot het economisch klimaat weer aantrekt. Strategisch over je huwelijk nadenken is dus - helaas - allang geen absurd idee meer.

Mijn grootste probleem is nog wel dat dit voorstel juist van de VVD afkomstig is. De partij van de kleine overheid doet met dit rare handboekje voor de scheidlustige en inhalige vrouw (of man) wel heel duidelijk een greep naar de overheidscontrole op het huwelijk. Het lijkt misschien logisch om dit te willen regelen, aangezien het een nogal veelvoorkomend probleem is. Maar wat is er toch mis met dat andere principe van de VVD, good old eigen verantwoordelijkheid? Ik snap en steun uiteraard het streven van de VVD om ontvangers van alimentatie te verplichten aan het werk te gaan, maar waarom moet de overheid in vredesnaam regelen wanneer iemand wel of geen alimentatie krijgt? Daar heeft zij toch helemaal niks mee te maken? 

En dan als laatste punt, waar komt in vredesnaam die leeftijd van twaalf jaar vandaan? Kan een kind dan voor zichzelf zorgen? Waarom wordt een man (of vrouw) niet gewoon verplicht om voor al zijn kinderen te zorgen, tot ze volwassen zijn, mits hij die bij geboorte heeft erkent? Het lijkt hier alsof de VVD de basisregel is vergeten: een kleine overheid begint bij korte en heldere regels, met maximale eigen verantwoordeiljkheid.