Lomborg versus Arnell op Channel 4

Zoals mijn trouwe lezers bekend is, staat twijfel aan de menselijke broeikashypothese voor de staats-BBC gelijk aan blasfemie. De particuliere zender Channel Four, die destijds ook de documentaire 'The Great Global Warming Swindle' van Martin Durkin heeft uitgezonden, heeft minder last vooringenomenheid.

Martin Durkin heeft na vertoning van de documentaire het gehele Britse klimaatestablishment over zich heen gekregen. De Engelsen staan bekend om hun 'fair play'. Maar in dit geval even niet. Zijn bedrijf kreeg geen opdrachten meer. Hij is door een hel gegaan, zoals hij later verklaarde.

Onlangs schonk Channel 4 echter opnieuw kritische aandacht aan de opwarming van de aarde, in het licht van de uitzonderlijk lange en koude winter die de Britten hadden te verduren. In deze uitzending kwamen onder meer de Britse klimatologen Myles Allen en Nigel Arnell aan het woord. Hun opponent was Bjørn Lomborg.

De titel van het programma was voor Engelse begrippen de doorbreking van een taboe.

In de vele jaren dat ik in het diplomatieke verkeer met de Engelsen aan de onderhandelingstafel heb gezeten, heb ik grote bewondering gekregen voor hun vermogen om met een stalen gezicht onhoudbare stellingen te poneren en deze stug te blijven verdedigen (in gewoon Nederlands: glashard te liegen), ondanks het feit dat zij wisten, of zouden hebben moeten weten, dat zij onzin verkondigden. Een recent voorbeeld daarvan was het optreden van prof. Nigel Arnell in deze uitzending, wiens lichaamstaal verraadde dat hij wel eens prettiger momenten had gekend.

De presentatrice stelde dat de mainstream klimatologen het publieke debat aan het verliezen waren. Dat werd door Arnell ontkend. Hij hield vol dat de klimaatprojecties rekening hielden met langere perioden van afwezigheid van temperatuurstijging.

Maar dit is in strijd met de uitspraken van prominente klimaatalarmisten, die in het verleden hebben betoogd dat als zo'n periode langer dan 10 – 15 jaar zou duren, zij met een groot probleem zaten.

Lomborg stelde dat het Britse klimaatbeleid jaarlijks £ 22 miljard kostte en dat het temperatuureffect daarvan 1/200 graad Celsius zou zijn aan het eind van deze eeuw. Arnell bestreed dat het huidige Britse klimaatbeleid geen effect had. Hij repliceerde dat Engeland niet alleen staat, maar dat ook andere landen meedoen. Daarop stelde Lomborg dat de jaarlijkse kosten voor die groep landen gezamenlijk £ 200 miljard bedraagt en dat het temperatuureffect daarvan aan het einde van deze eeuw 1/20 graad Celsius is.

Lomborg beweert dit overigens al vele jaren. Zijn stelling is altijd genegeerd, maar nooit weerlegd ... en zelfs niet weersproken.

In feite komt het klimaatbeleid thans neer op de subsidiëring van rijke mensen, aldus Lomborg. Bij de huidige niveau van efficiency en prijs kunnen we ons wind– en zonne–energie niet veroorloven. Hij bepleitte derhalve een extra inspanning op het gebied van onderzoek en ontwikkeling.

M.i. is dit een zwaktebod. Voor zover mij bekend zijn er geen doorbraken te verwachten wat betreft de technologische ontwikkeling van wind– en zonne–energie. En het feit dat zij intermitterende energiebronnen zijn, betekent dat er altijd een conventionele 'backup' zal moeten zijn. De kosten van de efficiencyverliezen die dit in het totale elektriciteitsnet veroorzaakt, doen de winst van 'gratis' wind en zon weer teniet. Het netto-resultaat is nihil. Investeringen en operationale kosten in wind en zon leveren dus geen enkel rendement op en dienen dus als zuiver verlies te worden beschouwd. 'All pain and no gain.'

De uitzending is hier te zien.

Voor mijn eerdere DDS-bijdragen, zie hier.