Mogen we even vangen?
In een uitgebreid interview met het NRC Handelsblad, gisteren, beklaagde de bekende curator Mr. Louis Deterink zich erover dat de banken tegenwoordig niets doen om een faillissement te voorkomen. Daar waar zij vroeger nog wel bereid waren tot meedenken om een oplossing te vinden, en doorgaans met succes, laten de banken het tegenwoordig volledig afweten. Deterink betreurt deze ontwikkeling en maakt zich grote zorgen. Wat is er aan de hand?
Onder ondernemers gaat een bekende zegswijze: als de zon schijnt krijg je van de bank een paraplu, maar als het begint te regenen halen ze die weg. Helemaal nieuw is de door Deterink geschetste problematiek dus niet. Maar tegenwoordig schijnt het bar en boos te zijn. De bedrijfstak, die moet leven van de rente op verleend krediet, lijkt zichzelf dus in de vingers te snijden met hun eigen gevoerde beleid. Dat banken geen filantropen zijn weten we allemaal, maar waarom zouden ze zichzelf benadelen door bedrijven te snel in een faillissement te storten?
Het NRC opent het interview met de weinig vleiende kop: 'Ik heb alles bij elkaar 40.000 man ontslagen', alsof Deterink daar trots op is. Ik heb Deterink nog meegemaakt, 19 jaar geleden, bij de afwikkeling van het faillissement van DAF. Niet als benadeelde, maar als mede kandidaat koper van de boedel, namens een groot investeringsfonds. Daar heb ik Deterink leren kennen als een buitengewoon kundig curator, met een scherp oog voor de belangen van alle stakeholders.
Niet voor niets is Deterink 's lands bekendste curator: hij wikkelde, naast DAF, onder meer de faillissementen van Fokker, UPC, Versatel, Tulip en de Lichtgroep van Philips op succesvolle wijze af en weet dus waar hij over spreekt. Niet toevallig voorspelde hij al drie jaar geleden de huidige faillissementsgolf in Nederland. Deterink wijt de tegenwoordige opstelling van de banken aan gebrek aan kwaliteit bij de afdelingen 'Bijzonder Beheer', die belast zijn met het management van in moeilijkheden verkerende bedrijven.
Daar waar voorheen nog getracht werd de schade te beperken en een succesvolle (door-)start mogelijk te maken, stellen de banken zich steeds onverschilliger op, mede door gebrek aan deskundig personeel. Er worden onervaren jonge broekjes, die de taal van de ondernemer niet spreken en louter naar cijfermatige ratio's kijken op zware dossiers gezet. Vóór de crisis probeerden de banken nog in alle stilte een faillissement te vermijden en dat lukte volgens Deterink in 70 procent van de gevallen. Nu doen banken dat nauwelijks nog, waardoor de betrokken bedrijven steeds verder in de problemen raken. Deterink:
"De crisis is hardnekkig en duurt heel lang. Ik zie van dichtbij gebeuren, dat de financiële weerbaarheid van bedrijven nu echt in een kritieke fase terechtkomt. Bij bedrijven die zich drie jaar lang staande hebben kunnen houden met kunst- en vliegwerk zie je langzamerhand een einde komen aan de financiële weerbaarheid."
Het laat zich natuurlijk raden wat dit betekent voor de werkgelegenheid, nog los van het persoonlijk drama van de ondernemer en diens werknemers. En bij het bedrijfsfaillissement houdt het vaak niet op, aangezien veel van de werkloos geworden werknemers vervolgens hun hypotheek niet meer kunnen betalen. Gevolg is een kettingreactie aan waardevermindering en sociale ellende. Na de bouw en het vastgoed komen nu de winkels en de zakelijke dienstverleners aan de beurt. Deterink:
"Retail -de winkels- komt nu aan de beurt, mede door dat gebrek aan consumentenvertrouwen en de opkomst van webwinkels. In transport en logistiek komen ook steeds minder opdrachten en ook in de zakelijke dienstverlening zijn er steeds meer bedrijven die het moeilijk hebben."
En de houding van de banken is natuurlijk helemaal hypocriet wanneer men bedenkt dat als een bank zelf in de problemen komt, zij van een faillissement moet worden gered door de belastingbetaler. Maar de eigen bonuscultuur aanpakken ho maar. Wat is dit voor dubbele moraal? Deterink weer:
"Hou nou op met te zeggen dat de banken de wijsheid in pacht hebben, want als er één sector is, die het fout heeft gedaan de afgelopen jaren, dan is het deze wel."
Daar waar de banken het dus laten afweten, heeft Deterink zijn hoop gevestigd op een nieuw fenomeen: 'de stille bewindvoerder'. Deze heeft tot taak om zoveel mogelijk kapitaalvernietiging te voorkomen en een eventuele doorstart in goede banen te leiden.
Naast genoemd gebrek aan kwalitatief personeel is er nog een andere oorzaak van de opstelling van de banken. Dat heeft te maken met, ja daar komt het weer, de eisen uit Brussel. In het kader van Basel III dienen banken hogere kapitaalbuffers aan te houden en de risico's op hun kredietportefeuilles te verminderen. Maar het tekent de 'kwaliteit' van de beroepsgroep, dat men als een kip-zonder-kop te werk gaat bij de afwikkeling van dubieuze debiteuren, waardoor hun stroppenpot alleen maar groter wordt en hun vermogen dienovereenkomstig daalt. Het is bijna niet te geloven.
En het aantal faillissementen blijft maar stijgen, niet in de laatste plaats in ons eigen land. Vorig jaar werden er maar liefst 7.400 faillissementen uitgesproken, dat zijn er ruim twintig (!) per dag en bijna dertig per werkdag. Morgen komt het CBS met de jongste cijfers, maar geen hond die gelooft dat die gunstig zullen uitpakken.
Donkere wolken pakken zich samen boven het Nederlandse midden en kleinbedrijf. Tijd om de paraplu uit de kast te halen. Ow, wacht...
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten