Vrede in Syrië

Het relatief liberale alawitische regime moet om te overleven hard optreden tegen soenitische tegenstanders. Eind jaren 70 en begin jaren 80 was er een Islamitische opstand door de Moslim Broederschap. Dit kwam tot een hoogtepunt in 1982, met de massamoord in de Hama, waarbij het leger 10 duizend tot 40 duizend mensen vermoordde.
Het regime van Assad is ook nu wreed tegen de rebellen, maar dat is geen reden om de rebellen te steunen; die zijn namelijk zo mogelijk nog wreder. De strijd tussen de rebellen en het regime van Assad is verschrikkelijk bloedig. Sinds het begin van de rebellie is er veel meer narigheid over Syrië gekomen dan Assad het land in tientallen jaren zou aandoen. De bevolking zou beter af zijn geweest zonder rebellie, en ook nu nog zou het stoppen van de rebellie goed zijn voor de bevolking.
Assad en zijn medestanders hebben alles te verliezen wanneer de rebellen zouden winnen; hoe meer het regime in gevaar komt hoe bloediger de strijd daarom wordt.Her regime van Assad heeft een kans om de rebellie het hoofd te bieden, al kan dat lang duren. Als de rebellen toch het regime verslaan dan komt er waarschijnlijk een nog veel ergere burgeroorlog, en dreigt er een dodelijke vervolging van de alawieten.

Syrië is een speelbal van internationale belangen. Daarbij komt dat er veel onderlinge haat tussen de bevolkingsgroepen is. Aan de andere kant zijn veel mensen de strijd beu. Blijvende steun aan de rebellen door Arabische en westerse regimes zorgt voor aanhoudende ellende.Vrede is mogelijk wanneer die steun ophoudt; Arabische en westerse regimes zullen dat alleen doen wanneer hun doel, beperking van de Iraanse invloed, bereikt wordt.

Het regime van Assad zou wellicht het bondgenootschap met Iran en Hezbollah willen verbreken wanneer die niet meer nodig is voor haar overleven, en wanneer tegelijk ook de rebellie vastloopt door gebrek aan steun uit het buitenland. Dit is mogelijk en zou de inzet moeten zijn van vredesbesprekingen. De Navolanden, Rusland en China zouden daarbij moeten aanbieden de stabiliteit van het regime te garanderen door middel van een internationale vredesmacht.

Dit plan lijkt me de enige reële kans op vrede. Maar de westerse regimes hebben zich tot nu toe onbezonnen bemoeid met de Arabische lenteperikelen. Ze zullen zich niet vanzelf wijzer gaan gedragen met betrekking tot Syrië. Daarom is het zaak dat de westerse burgers hun regimes eens gaan aansporen om vrede te brengen in Syrië in plaats van oorlog.