Slavenkoor

Het leek nog zo veelbelovend. Olli Rehn, de nooit gekozen begrotingspaus van Europa, sprak ‘ex cathedra’ dat Nederland voor 2013 dispensatie kreeg om de 3% norm niet te hoeven halen. Daar moest natuurlijk wel iets tegenover staan. Voor 2014 diende deze norm, en eigenlijk een heel nieuwe norm van 2.8%, toch maar beter gehaald worden, of Olli zou heel boos worden. Dat Frankrijk letterlijk zonder er om te vragen meteen twee jaar dispensatie kreeg, werd al door George Orwell in zijn onvolprezen ‘Animal Farm’ voorzien: sommigen zijn meer gelijk dan anderen. Premier Rutte verklaarde lachend –uiteraard lachend- dat 2.8% misschien niet helemaal nodig was en vervolgens heel zachtjes dat Nederland eigenlijk over zijn eigen financiën ging. Dat klonk mooi.

In de Eerste Kamer werd op 11 juni j.l. een debat gehouden met de ministers Kamp (Economische Zaken) en Dijsselbloem (Financiën) over het Nederlandse Nationale Hervormingsprogramma en het Stabiliteits- en Convergentieprogramma in het kader van het Europees Semester. Dat is een hele mond vol cryptische termen. In gewone-mensen-taal komt het er op neer dat we debatteerden over de financiële situatie van Nederland en Europa, en het verband tussen die twee. Natuurlijk werd uitgebreid ingegaan op de vraag in hoeverre Nederland op dit gebied soevereiniteit uit handen had gegeven aan Brussel. Door beide ministers werd in alle toonaarden ontkend dat er ook maar iets gebeurd zou zijn dat de bevoegdheden van de volksvertegenwoordiging in Nederland had ondermijnd of zelfs maar aangetast. Dat valt helemaal niet tegen, denk je dan als je midden in de nacht van Den Haag naar huis rijdt.

Eveneens op dinsdag 11 juni kwam Olli Rehn, nog steeds zonder enige democratische legitimiteit, op bezoek bij de Tweede Kamer. Na of zelfs al tijdens dat bezoek daar leken diverse kaarten opeens heel anders te liggen. Zijn opdrachten, aansporingen, adviezen, meningen en oprispingen werden opeens kritiekloos overgenomen door bewindslieden. Opeens was Olli Rehn de schaamlap geworden waarachter het bruggenbouwend Nederland van de huidige coalitie zich met graagte verschool. Inderdaad, de regering zag zelf wel in dat nog meer bezuinigen wellicht de reeds veroorzaakte schade aan de economie nog zou vergroten. Maar toch, de opdracht van Olli Rehn, die tot voor kort zelfs bedragen tot 8 miljard had genoemd, viel bij nader inzien best mee en kon onmogelijk genegeerd worden. Zelfs de nieuwste berekeningen van het Centraal Plan Bureau, toch tot voor kort de onbetwiste autoriteit en goeroe van financieel en bestuurlijk Nederland, werden opeens met de korrel zout genomen die dat instituut natuurlijk al jaren verdient.

Zijlstra en Samsom bleven niet lang achter. Want een ‘opdracht’ van Olli is niet zo maar iets. Die moeten we uitermate serieus nemen. En zo bezongen zij publiekelijk en opmerkelijk unisono dat de ‘opdracht’ van Rehn uitgevoerd moest worden. De achterliggende reden is duidelijk. Zowel de kabinetten Rutte I als Rutte II hebben jaren lang een iets te grote broek aangetrokken in Europa, en daar wordt ons land nu op afgerekend. En wat is er dan mooier dan het falen van je regeringsbeleid toe te schrijven aan externe factoren? Dat je hiermee de feiten verdraait, je eigen bevolking misleidt en een voorschot neemt op een serieus debat in Tweede en Eerste Kamer waar de relevante beslissingen op democratische wijze genomen dienen te worden, is natuurlijk een treurige vorm van volksverlakkerij. Maar kennelijk is men liever zelfverkozen slaaf van Brussel dan onafhankelijk volksvertegenwoordiger. Waarvan acte.