The Dijsselbloem Principle

Nou, om heel eerlijk te zijn, eigenlijk zegt Dijsselbloem tegen ons: trek de broekriem nog wat verder aan, maar heus, er is licht aan het eind van de tunnel. Klopt die boodschap? Geenszins. Dijsselbloem speelt het eurofiele spel op magistrale wijze, dat moet gezegd. Maar hij weet, u weet en wij allemaal weten, dat de werkelijkheid een andere is. Zolang we niks doen aan de one-size-fits-none structuur kan Dijsselbloem kletsen als Brugman, maar wordt de onderliggende problematiek niet opgelost. Eerder verergerd.

De gedachtengang die Dijsselbloem volgt is heel herkenbaar. Hij volgt blind het eurocratische pad van het redden van de euro kost wat kost. Binnen dat denkkader past niet het logisch nadenken over wat nu werkelijk het beste zou zijn voor de EU in het algemeen en de eurozone in het bijzonder. En dat is jammer.

Het Dijsselbloem principe gaat uit van een aantal premissen. Allereerst het terugdringen van de Europese schuldenberg. Een goed uitgangspunt, soit. Ten tweede het doorvoeren van diverse hervormingen, zoals op de Europese arbeidsmarkt, de woningmarkt en op het gebied van de harmonisatie van pensioenen. Hier wordt het al tricky, want de onderlinge verschillen zijn groot. Tenslotte, de derde en laatste pijler van het Dijsselbloem principe: het (weer) gezondmaken van de bankensector. Alle drie de pijlers van het Dijsselbloem principe zijn gebaseerd op een en dezelfde gedachte: het behoud van de euro en het intact laten van de eurozone. Dat is een kardinaal verkeerd uitgangspunt, dat niet gaat werken. Ik zal u uitleggen waarom niet en hopelijk lezen de ambtenaren van Jeroen even mee.

Over het terugdringen van het financieringstekort van de overheid, op dit moment meer dan drie procent, zijn we het natuurlijk eens. Hetzelfde geldt voor het terugbrengen van de enorme schuldenberg, die Nederland, geheel onnodig, over zichzelf afgeroepen heeft. Ook ons land heeft veel te lang op de pof geleefd om allerhande idioterieën te bekostigen waaronder het binnenhalen van een vijfde colonne cultuurvreemde en integratie ontwijkende opvreters, een oerwoud aan subsidieslurpers en een overbodige Publieke Omroep. Het mes moet dus in de overheid, dáár zit het geld en Jeroen moet zich niet verschuilen achter 'inverdien effecten', hoe waar die ook zijn. Maar de kost gaat de baat vooruit en over hervormen gesproken, dáár, in de quartiare sector, moet worden hervormd: het mes erin. Niet morgen, maar vandaag. Werk aan de winkel!

De hervormingen die Dijsselbloem, in navolging van de Europese Commisie, graag ziet op het gebied van de arbeidsmarkt en woningmarkt, zijn misschien in Europees verband te verdedigen, maar beslist niet als het gaat om Nederland. Pakken we de zaken aan die in de vorige alinea besproken zijn, dan zijn rigoureuze ingrepen in het ontslagrecht, de pensioenen en de hypotheekrente aftrek niet eens nodig. Maar zolang Dijsselbloem blijft vasthouden aan dat éne Europa komt hij nergens. Vraag je eens af: waarom zouden wij? Waarom zou ons land coute que coute deel moeten uitmaken van die Europese droom? Wat levert het ons op en wat kost het ons? Heeft de heer Dijsselbloem dat rekensommetje weleens gemaakt? Heeft hij de gegeven garanties, inmiddels zo'n 150 miljard, daarin wel meegenomen? Of denk hij, net als zijn voorganger, dat we dat geld met rente terugkrijgen? Vergeet het maar.

Dan de Banken Unie. Op zich heel logisch, begrijpelijk en verdedigbaar om de banken hun balansen te laten opkrikken. Maar dan natuurlijk niet als we vervolgens mede garant kunnen staan voor de verliezen van Spanje, Portugal, Griekenland, Cyprus, Italië, Frankrijk, Slovenië en God weet welke andere kneuzen er nog volgen. Wat is dat voor een 'euro-logica'? Zo moet het dus niet.

En zo kom ik, aan het slot van dit betoog, tot de conclusie dat het Dijsselbloem Principe een lege huls is, een holle frase, die niets oplost, integendeel, ons land uiteindelijk verstrikken zal in één onontwarbaar kluwen van Europese schulden en peilloos diepe echoputten. Dijsselbloem sloot afstempeling van de Griekse schuldenberg niet uit. Hi-la-risch! Een kind uit groep acht kan uitrekenen dat een landje als Griekenland nimmer de rente op haar schulden kan betalen, laat staan de hoofdsom aflossen. Boerebedrog, heer Dijsselbloem. Dat geld, dat zijn we kwijt. Het is foetsie!

Dijsselbloem zei nog, dat die landen 'goed op weg' waren naar een 'overschotpositie'. Omdat ze de lonen sterk verlaagd hadden. Wel heer Dijsselbloem, die 'interne devaluatie' zal geen soelaas bieden. De tijd is op en het geld is op. En het geeft geen structurele oplossing van de onderliggende problematiek: een te sterk divergerende eurozone. Indien er werkelijk een structurele oplossing geboden wordt, dan is een monetaire devaluatie de enige oplossing. En elke econoom met kennis van zaken weet dat. En of we nu de GuldenMark kiezen of een andere tussenoplossing, uiteindelijk komt het hier op neer: elk land dient zijn eigen troep op te ruimen, conform het Verdrag van Maastricht en later Lissabon.

Meer smaken zijn er niet.