De EU-boycot van Westbank-producten steunt op twee foutieve premissen

Door progressieven wordt vaak aangevoerd dat zij Israël wel degelijk een bestaan gunnen: achter de grenzen van voor 1967. Maar hiermee wordt eigenlijk gezegd: we gunnen Israël vrede, maar wel achter grenzen die niet te verdedigen zijn. Zonder Judea en Samaria ontbreekt het Israël volledig aan strategische diepte. Zonder deze streken is het land op zijn smalste punt slechts 15 (!) kilometer breed. Een degelijk infanterie bataljon legt deze afstand in een klein anderhalf uur af, en militaire vliegtuigen kunnen het in een ogenblik. Dit zou geen probleem zijn als Israël omringd was door goede vrinden, maar dit is zij niet.

Een favoriet mantra van de bashers is: ‘Stop de bezetting!’ Deze komt in een aantal varianten. De een roept om de stop van de bezetting van Oost-Jeruzalem en de Westbank, de ander roept om de stop van de bezetting van Palestina. Vooral die laatste variant is interessant, want het betekent of Israël gewoon even in zijn geheel wil stoppen met bestaan.

Bezet grondgebied; de term die door de media en internationale gemeenschap wordt gebruikt om de status van de Westbank te duiden. De wijdverbreidheid van deze term, impliceert echter niet dat deze correct gebruikt wordt. Een belangrijk besef in het begrijpen van de correcte juridische status van de Westbank, is dat het gebied voor 1948 geen erkende soeverein had. 

Na de proclamatie van de staat Israël in 1948 vielen Egypte, Syrië, Libanon, Irak, Jemen, Saoedi Arabie en Jordanië de jonge staat Israel aan. Tijdens deze, door de Arabieren geïnitieerde vernietigingsoorlog, won Jordanië grond en bezette zij het gebied dat destijds bekend stond als Judea en Samaria. In 1950 doopte zij de streek om tot de Westbank. Zelfs de andere Arabische staten erkende de legaliteit van de Jordaanse bezetting van dit gebied destijds niet.

Van 5 tot 11 juni 1967 woedde de zesdaagse oorlog. Israël zag zich wederom geconfronteerd met een Arabische vernietigingsoorlog. Om deze oorlog te overleven voerde Israel een offensieve verdedigingsoorlog waarbij met name de Israëlische luchtmacht de vijandelijke luchthavens en luchtmachten onschadelijk wist te maken voordat de fragiele grenzen van Israël onder druk kwamen te staan. In dit proces dreef Israël de Jordaniërs terug, en ‘heroverde’ hierbij de Westbank. Hier zit de crux.

Omdat het gebied voor de Jordaanse bezetting geen erkende soeverein had, en de Jordaanse bezetting niet als legaal is erkend, geldt de huidige Israëlische aanwezigheid ook niet als bezetting. Van wie bezetten zij dan immers land? Om deze reden is de enige juiste term: betwiste gebieden, net als bij andere soortgelijke casussen zoals West Sahara, Zubarah, Thumbs Island en nog een hele lijst aan gebieden. 

Tijdens de zesdaagse oorlog in 1967 veroverde Israël de Sinai-woestijn op Egypte. Volgens het internationaal recht mag een staat uit zelfverdediging een gebied tijdelijk bezetten. Hierbij geldt dat het gebied net zolang behouden mag worden als de dreiging, die in eerste instantie tot de bezetting leidde, blijft bestaan. Zo geschiedde het dus ook dat in 1978 Israël en Egypte de Camp David-akkoorden tekenden, waarop Israël zich terugtrok uit de Sinai-woestijn en het gebied terug gaf aan Egypte.

Voor de Golanhoogte gaat een soortgelijk verhaal op, alleen bestaat er geen vredesbestand tussen Israël en Syrië. Zolang dit er niet is, heeft Israël het recht de Golanhoogte te bezetten omdat het van vitaal strategisch belang is voor de Israëlische veiligheid. Even samengevat: de Westbank is geen bezet gebied, maar betwist gebied. De Golan-hoogte is wel bezet gebied, maar niet wederrechtelijk.

Als de Israëlische aanwezigheid in de Westbank, vanaf 1967, de kern is van het voortduren van het conflict tussen Israëli’s en Palestijnen, waarom stelde het PLO-handvest uit 1964 dan in artikel 15 dat het hun doel was de gehele staat Israël te vernietigen? In dat jaar leefde er geen enkele Israeli in Judea of Samaria, maar volgens het handvest moest Israël alsnog in zijn geheel van de aardbodem verdwijnen.

Deze ’64 mentaliteit heeft zich sindsdien verankerd in de organisatie en is nog steeds expliciet van kracht in de PA, dat feitelijk gewoon de PLO met een ander naampje is. In 1993, tijdens de Oslo akkoorden zei Arafat ‘ja’ tegen vrede, maar zijn acties veroorzaakte de eerste gigantische golf aan terreur, de ‘intifada’ genaamd. In 2000, bood premier Barak de PA 93% van de Westbank aan, maar ze zeiden nee. In 2008 bood premier Olmert de PA bijna 100% van de Westbank aan en accepteerde bijna alle eisen, maar alweer wees de PA af. Ook nu weer lijkt Netanyahu bereid 86% van de Westbank over te willen dragen aan de PA, maar de uitkomst licht eigenlijk al vast: ze zullen het afwijzen want ze zijn niet geïnteresseerd in vrede. PA politici wijden al hun privileges, ja hun gehele politieke bestaansrecht aan het voortduren van het conflict. En zij zijn niet in staat de ‘vernedering’ te dragen de moslims te zijn die hun strijd tegen de Joden staken. De toorn en minachtig van de gehele islamitische wereld zou hen ten dele vallen.

Ik zeg niet dat dit geldt voor alle segmenten van de Palestijnse bevolking, maar de geschiedenis dwingt tot de conclusie dat de vertegenwoordigers van de Palestijnse bevolking in al hun hoedanigheden, nooit geïnteresseerd zijn geweest in vrede en zelfs nation building.

Toch meent de EU het nodig dat het verdwijnen van de nederzettingen de sleutel tot vrede is. Het ontmantelen van de Gaza-nederzettingen in 2005 heeft inderdaad fantastisch vredig uitgepakt.

Dergelijke EU-acties sterken mij temeer in mijn blijdschap over de soevereiniteit van Israël, en dat een Joodse staat beschikt over het lot van het Joodse volk. Wat wij vinden en willen doet er niet zo toe, en gelukkig maar.