Vlaanderen als voorloper

Je zou bijna gaan denken dat Vlaanderen vooropgaat in de vaart der volkeren.

Hebben de Vlaamse parlementsleden onlangs beslist dat ook kleuters over hun eigen dood mogen beslissen, nu mag er straks waarschijnlijk ook gekozen worden tussen de naam van de vader en die van de moeder, en geeft de overheid anders een dubbele naam: die van vader en moeder samen.

Natuurlijk heeft het allemaal met de naderende verkiezingen te maken. Elke partij wil vooruitstrevend lijken. Of misschien moet je eerder zeggen: geen enkele partij durft tegen dergelijke goedkope vooruitstrevendheid te protesteren. Want dat is de kern van de huidige, mateloos gedemocratiseerde politiek: iemand komt met een idioot voorstel en als dat een democratisch luchtje heeft, is er geen tegenhouden meer aan

Ik moet zeggen dat ik – sta me een overdrijving naar de andere kant toe - ruim de voorkeur geef aan een vorst met een paar raadgevers, die met elkaar dan gezellig tijdens een goede lunch de zaken regelen. Als die vorst niet achterlijk is – en u zou eens naar koning Willem I moeten kijken om te zien dat een vorst van goeden wille kan zijn – en als die raadgevers enig gezond verstand hebben, wat toch niet a priori uitgesloten is, dan kan er best iets goeds uit de bus komen. Met ons huidige systeem komt er steeds meer onzin uit de bus. Dat zo’n oligarchie best eens onrechtvaardigheid kan opleveren, zult u mij niet horen ontkennen, maar het gaat er nu om de twee systemen te vergelijken. Ik zie de beslissingsmacht liever bij ontwikkelde mensen dan bij een televisieprogramma of een krant, liever bij Herr Geheimrat dan bij Malle Eppie.

Dat ‘geheim’ bevalt me ook zo uitstekend! Het idee dat iedereen een duit in het zakje moet doen en dat alles openlijk moet geschieden, is een waanidee dat slechts mensen kan aanspreken die niet doordenken. Geheime diensten en legers die niets meer geheim houden: de absurditeit zelve. Een Obama heeft daar constant mee af te rekenen. Maar je kunt er elk jeugdhonk, elk kraakpand, warm voor laten lopen – dat besef ik.

Moet over de politiek echter daar beslist worden? Of in de vrouwenbladen? Een vrouwelijke Vlaamse minister verklaarde vergenoegd dat met die wijziging in het geven van achternamen, de vrouwenemancipatie weer een ferme stap voorwaarts had gedaan. Bij mij kwam ze daarmee echter alleen maar behaagziek over. Heeft ze wel eens gedacht aan de verwarring die de wijziging gaat geven? Aan de kosten die het met zich mee gaat brengen? Elke partij heeft de mond vol over kostenbesparing, maar elke partij zoekt naarstig naar dingen die nodeloze kosten met zich meebrengen en ons levensgeluk heus niet gaan bevorderen.

Er zit trouwens wel een grappig kantje aan die naamskwestie. Niemand in het volk heeft ooit wakker gelegen van de naam die de moeder van iemand zou kunnen hebben. Wat doet het ertoe, leek men te denken. Er was maar één groep waar die naam van de moeder er veel toe deed: dat was de aristocratie. Ook bij de rijken telde het. Ik herinner het me van het studentencorps. Al mijn jaarclubgenoten wisten precies hoe de moeders van de andere jongens heetten. In mijn jaarclub was zelfs een clubje van jongens met een moeder die De Geer heette. Het waren er drie. Natuurlijk was het onofficiële clubje opgericht door een jongen die niet van adel was en er toch even aan wilde herinneren dat zijn moeder dat in ieder geval wél was. Nogal een snob dus. De andere twee jongens deden in feite niet mee aan deze malle opzet en het was ook niet typisch voor het corps waar men wel iets geraffineerder te werk ging. Hoe dan ook, de moeder deed ertoe! Ook bij de meisjes die werden uitgenodigd voor de studentenbals. Was hun moeder een nobody of stond ze voor een van de grote banken? Voor mijn vrienden, die al aan profijtelijke huwelijken dachten, was dit van essentieel belang. Leuk dus dat Belgische partijen die beslist niet voor elitair willen doorgaan, zo compleet aanhaken bij iets dat ze archaïsch hoorden te noemen als ze een beetje consequent zouden zijn.

Dan nog iets over dat zelfbeslissingsrecht voor kinderen als het om euthanasie gaat. Ieder verstandig mens lijkt te zeggen dat dit per geval bekeken moet worden, dat men natuurlijk naar het kind moet luisteren, maar dat de ouders en de artsen toch ook wel zinnige overwegingen kunnen hebben. Kinderartsen lijken me doorgaans toch geen kinderbeulen. Wanneer je een stel ouders aan het woord laat dat toevallig wel een beul getroffen mocht hebben, dan hoeft dit toch niet meteen alle andere gevallen te overschaduwen? Maar ik zei het al eerder: onze media zijn dol op die uitzonderingen waarmee ze redelijke toestanden kunnen ondermijnen. Ze gaan in hun kleine kring dan voor wereldverbeteraars door. Ik zou die mijnen maar onder hun kont leggen.