Ilse DeLange en Waylon als helden onthaald

Leuk, maar toch een tikkeltje overdreven.

Ilse DeLange en Waylon, de muzikanten die Nederland gisteren vertegenwoordigden bij het Eurovisie Songfestival, werden vandaag opgewacht door een fantastisch blije meute van fans. De NOS bericht dat zij al een tijd stonden te wachten bij het vliegveld om hun helden een, wat hen betreft, passend onthaal te geven.

Natuurlijk is het (voor Nederland zeker) een bijzonder goede uitslag. Zeker als je er rekening mee houdt dat 'we' allemaal vanaf dag één riepen dat dit liedje te langzaam en ingetogen was om het goed te doen bij het Songfestival. Daar zouden andere landen nooit op stemmen, dachten 'we'. Een top tien plaats? Ja, dat was misschien nog wel mogelijk, maar daar hield het wel mee op.

Niet dus. The Common Linnets kwamen behoorlijk dicht bij de overwinning. Uiteindelijk moesten ze wel genoegen nemen met een tweede plaats, maar goed, dat was voor velen toch een verrassing en een zeer eervol resultaat.

Op zich ben ik het daar natuurlijk mee eens, maar er moet wel een kanttekening bij worden geplaatst. Tweede is tweede, en dus geen eerste. Waylon en Ilse worden als helden behandeld - net als het Nederlandse elftal toen het de WK-finale had verloren in 2012. Dat is leuk voor de betrokkenen zelf, maar het geeft wel een slecht signaal af, namelijk dat we genoegen nemen met zilver.

Ik begrijp dat Nederland een land is geworden waar je vooral niet het maximale uit jezelf moet halen omdat je anders te hoog boven de rest uitsteekt, maar laten we er in godsnaam voor waken om verliezers - en ja, de nummer twee is niets meer dan de best presterende verliezer - niet heilig te verklaren. We moeten al-tijd het beste van onszelf en onze vrienden, familie en kennissen eisen. We moeten excellentie nastreven. Dat betekent dus dat alleen overwinningen gevierd worden als... overwinningen.

Het duo heeft heel aardig gepresteerd en daar kunnen ze achteraf tevreden mee zijn. Maar laten we alsjeblieft niet doen alsof ze stiekem toch de winnaars zijn. Dat zijn ze niet. Hoe jammer we dat ook mogen vinden.