Levenseindekliniek kan aantal euthanasieaanvragen niet aan: de donkere kant van euthanasie

Volgens de bestuurder van de Levenseindekliniek, Steven Pleiter, komt het omdat het taboe van euthanasie ervan af gaat. Steeds meer mensen willen euthanasie om een einde aan hun leven te maken op vrijwillige basis. Dit brengt de vraag met zich mee of dit nu eigenlijk een goede of slechte trend is.

Mensen hebben het zelfbeschikkingsrecht om te doen met hun lichaam wat ze willen, zolang ze andere mensen daar maar geen schade mee berokkenen. Euthanasie is in het leven geroepen zodat mensen professionele hulp krijgen bij het beëindigen van hun eigen leven, zodat ze geen zelfmoord plegen op andere manieren. Hoe dan ook, mensen die dood willen krijgen het op een of andere manier wel voor elkaar, dat is de gedachte.

de donkere kant van euthanasie moet daarbij ook belicht worden. Want waarom gebeurt het eigenlijk? Waarom is er een stijgende lijn in deze 'trend'? Dat het een moeilijke keuze is staat buiten kijf, maar het kan niet alleen zo zijn vanwege het taboe dat ervan af gaat.

We weten dat mensen steeds ouder worden en de levenskwaliteit toeneemt. We hebben in Nederland een soort obsessie ontwikkeld met 'langer leven' en 'gezonder' leven. Het wordt gezien als vooruitgang dat mensen steeds ouder worden, maar zitten mensen daar uiteindelijk wel op te wachten? Je hoort genoeg mensen zeggen die euthanasie willen plegen dat het 'gewoon klaar' is, of ook wel gezegd dat ze 'een voltooid leven hebben'. Dat lijkt mij niet een rare trend, want het menselijke verdwijnt niet, al worden mensen ouder. Uiteindelijk is het ook gewoon klaar en heb je als mens genoeg meegemaakt en ben je er ook moe van.

Dat is niet per se iets slechts natuurlijk, maar alsnog hebben veel mensen om de persoon heen moeite met euthanasie. Kijk maar naar de reacties op een documentaire over een vrouw die een einde aan der leven maakte, omdat het klaar is en ze niet meer verder wilde of kon leven. Het lijkt dan meer alsof men het haar niet gunt, omdat men het zelf niet aan kan of durft te zien. De confrontatie met de dood is eng en men begrijpt ook niet waarom iemand in vredesnaam dood zou willen.

Aan de andere kant is de eenzaamheid ook gestegen onder ouderen en ook bij jongere mensen. De stress en eenzaamheid in deze geïndividualiseerde samenleving die altijd gericht is op prikkels en zoveel mogelijk bereiken in een korte tijd, heeft ook een nare bijwerking. Verzorgingstehuizen zitten vol, families hebben geen tijd voor elkaar, of mensen hebben geen of minder kinderen om voor elkaar te zorgen en tijd te besteden aan elkaar.

Dan is euthanasie ineens een donker middel geworden, waarbij de christelijke partijen ergens een punt hebben. Dan gaat het niet meer alleen om 'voltooid leven', maar ook een eenzaam en onwaardig leven die het niet meer waard is om te leven. Hoe progressief we in Nederland ook zijn met het euthanasiebeleid, we moeten ook bekijken wat de redenen zijn van de mensen en of daar niet iets aan te doen is. De cohesie in de samenleving terugbrengen en elkaar duidelijk maken dat zorgen voor de eigen familie een deugd is, niet een last.