Burgemeester Van Aartsen: een bange man

'Haagse Syrië-gangers worden niet bestraft.' Dat is, in een notendop, wat de Haagse burgemeester Jozias van Aartsen antwoordde (pdf) op gestelde schriftelijke vragen over Haagse jihadisten die zijn afgereisd om in Syrië de heilige oorlog te voeren tegen de ongelovigen.

Eerst maar even de achtergronden. Den Haag is een stad waarin 52% van de bevolking allochtoon is, waarvan een groot gedeelte bestaat uit niet-westerse allochtonen van islamitische komaf. Den Haag kent een shariawijk waar meer dan 90% niet-westers allochtoon is, waar de islamitische 'superioriteit' dagelijks wordt geproclameerd aan de paar resterende achterblijvers. Den Haag is de stad die de twijfelachtige eer heeft ‘hofleverancier’ te zijn van de Nederlandse jihadisten, met zo’n 16 afgereisde gekken, grotendeels in de leeftijd tussen 18 en 26 jaar. En Den Haag is de stad die in Jozias van Aartsen haar burgervader kent, belast met de veiligheid van vijfhonderdduizend Haagse en Scheveningse inwoners. En deze burgervader zegt niets te kunnen doen om te voorkomen dat moordenaars en onthoofders vrijelijk door de straten van de residentie wandelen.

Want onthoofders en moordenaars zijn het, getuige de vele filmpjes en verhalen die her en der op internet opduiken (lezers met een sterke maag kunnen op de linkjes klikken). Dit zijn geen ondeugende jongetjes die zomaar wat in Syrië aanrommelen, maar gewetenloze mohammedanen die verkrachting, verminking van lijken en zelfs kannibalisme hanteren om de ‘ongelovigen’ maar uit te kunnen roeien in naam van een maangod.

De burgemeester kan, volgens zijn eigen woorden, juridisch en politiek gezien niets doen tegen dit peloton roofsoldaten. Het enige middel in de gemeentelijke gereedschapskist is volgens hem dat ze ‘goed gevolgd’ worden, en in overleg te blijven met moskeeën en islamitische organisaties. Maar hoe kan het dat de burgemeester genoegen neemt met deze status quo? Waarom neemt hij geen voorbeeld aan zijn Antwerpse ambtgenoot Bart de Wever, die jihadistisch tuig uit de gemeentelijke basisadministratie laat schrappen, zodat zij niet meer in de havenstad kunnen wonen en uitkering en sociale huurwoning verliezen? Waarom probéért hij niet eens iets, waarom belt hij niet zijn partijgenoot Opstelten op en waarom eist hij geen aanvullende middelen en bevoegdheden?

Jozias van Aartsen legt zich namelijk niet altijd neer bij de bepalingen van de wet. Een aantal maanden geleden kaartte hij meermaals de in zijn ogen onhoudbare situatie van in Den Haag bivakkerende, uitgeprocedeerde asielzoekers aan. Hij zocht hierover contact met toenmalig minister Leers en staatssecretaris Teeven, en noemde de opstelling van die bewindslieden ‘struisvogelpolitiek’. Toen wist de burgervader dus wél de weg te vinden naar de landelijke politiek, en deed hij wat hij kon om een in zijn ogen nijpende kwestie aan te pakken.

Frank Verhoef schreef eerder vandaag dat het antwoord op problemen zoals terugkerende jihadisten niet gezocht moet worden in de gemeentepolitiek. Daar ben ik het niet mee eens. Als veroordeelde pedofielen die hun straf hebben uitgezeten geweerd kunnen worden uit gemeentes en criminele Roma-families op de keien kunnen worden gezet, dan moet het mogelijk zijn voor de burgemeester van de Internationale Stad van Vrede en Recht om terugkerende jihadisten te weren. Maar hij probeert het niet eens.

Hoe is een dergelijke capitulerende houding ten aanzien van terugkerend terroristisch tuig dan mogelijk? Het antwoord op deze vraag is simpel. Van Aartsen is een bange man. Zijn realiteit is er een van feestelijke openingen, dure champagne en kunst- en cultuurbobo’s. Het is de realiteit van een totaal gefêteerde elite-bestuurder die zich op kosten van de belastingbetaler spijst en laaft aan culinaire hoogstandjes (Le Cercle Cigogne) en die vanuit de ivoren toren neerkijkt op het zwoegend gepeupel dat zijn riante levensstijl financiert. Het is een realiteit die niets op heeft met, nou ja, de echte realiteit.

Harde grauwe feiten, zoals jihadisten die terugkeren naar Den Haag na actief te hebben deelgenomen aan een bloederig en gruwelijk conflict, passen niet in zo’n wereldbeeld. En keiharde maatregelen om zulks te voorkomen vanzelfsprekend ook niet. Van Aartsen is in zijn element wanneer er ergens iets feestelijk moet worden geopend, maar zodra moordend tuig buiten de stad moet worden gehouden klotst het angstzweet tegen de plinten van de burgemeesterskamer.

De houding van Van Aartsen is goed te vergelijken met de angstige houding van de Britse autoriteiten die, nadat de Engelse militair Lee Rigby op gruwelijke wijze afgeslacht werd door jihadistisch tuig, opriepen dat de militairen er beter aan deden om hun uniform niet te dragen omdat ze anders gevaar zouden kunnen lopen. Wat een lafheid. Wat een capitulatie.

De elite, Van Aartsen voorop, legt de mohammedaanse moordmachines geen strobreed in de weg. Als een volleerde dhimmi gaat hij schielijk aan de kant wanneer de islam zich in volle hevigheid manifesteert.

Het zijn de gewone man en vrouw die in de steek worden gelaten. Het zijn de gewone man en vrouw die niet meer over straat kunnen, zonder de kans te lopen om tegen een in Syrië opgeleide moordmachine op te botsen. Met dank aan een bange man in een Haagse burgemeesterskamer. Een man die overigens wel hoopt op een herbenoeming, want hij is “nog niet klaar in de stad.” Wat de PVV betreft, is hij nog niet eens begonnen.