De EU is geen ezel want Bankenunie gaat Europroject achterna

Om op tijd klaar te zijn voordat de Europese Centrale Bank (ECB) het toezicht op de belangrijkste banken van de eurozone overneemt, wordt de stresstest niet na, maar tegelijk met het grote balansonderzoek uitgevoerd. Dat is „niet optimaal” en zorgt voor „aansluitproblemen”, zegt De Nederlandsche Bank (DNB).

De datum van invoering van de Bankenunie en dus de sluitingsdatum van het bankenonderzoek en de stresstest zijn heilig en dus belangrijker dan een goede en verantwoorde procedure waarbij de stresstest voor banken plaatsvinden na het onderzoek van hun balans door de ECB. Maar door tijdgebrek worden beide onderzoeken nu gelijktijdig verricht. Dat betekent dat er weer fouten gemaakt kunnen worden met vergaande gevolgen. Dit geeft gesjoemel ook een kans.. Of moet ik het gesjEUmel noemen? Hebben we dan niets van het europroject geleerd?

Tegenwoordig wordt ook door een deel van de eurofielen toegegeven dat bij de invoering van de euro fouten zijn gemaakt, zelfs ernstige fouten. Echter, ze voegen er aan toe dat de invoering van de euro nu eenmaal heeft plaatsgevonden en niet terug te draaien is, dus moeten we er wel mee doorgaan. Ondanks vele adviezen van topeconomen, waarbij gewaarschuwd werd dat o.a. er grote werkloosheid in diverse landen zou ontstaan en ernstige spanningen; is de euro door de eurofiele politici er toch doorgedrukt.

Daarbij werden er ook allerlei regels geschonden. Frankrijk oefende zware druk uit om ervoor te zorgen dat Italië en daardoor ook Griekenland met een staatsschuld van 127%, respectievelijk 105% van het bbp direct bij de invoering van de euro konden toetreden tot de Eurozone. De ‘harde’ eis van het Stabiliteits- en Groeipact was een staatsschuld van maximaal 60%... (Het ging bij deze twee landen dus niet om een kleine overschrijding, zoals later bij Litouwen, dat daarom toen niet mocht toetreden tot de eurozone. Willekeur.)

Dat er een eurocrisis zou komen dankzij de staatsschulden lag daardoor bij de invoering van de euro al vast. De enige vraag was hoeveel jaar het zou duren voor die crisis zou uitbreken. Daarbij komt in samenhang met de invoering van de Bankenunie nog een belangrijk punt bij.

De desbetreffende datum, jaartal was heilig en dus belangrijker dan het op goede en verantwoorde wijze invoeren van de euro. Dat had een reden. Duitsland was in de periode na 1989 bezig  met – ook een economisch gezien –  een gigantisch klus om het voormalige Oost-Duitsland te integreren. Frankrijk heeft deze gigantische klus voor Duitsland ook briljant misbruikt. Duitsland voldeed in 2002, 2003, 2004 niet aan alle criteria van het  Stabiliteits- en Groeipact, die de hardheid van de euro zeker moest stellen. Dat was een tijdelijke afwijking door die integratie van Oost-Duitsland. Het was toen al duidelijk dat een paar jaar later Duitsland er wel aan zou voldoen. Frankrijk heeft toen Duitsland voorgesteld om de criteria niet (streng) toe te passen; terwijl het voor Frankrijk structurele problemen waren en zijn.

Dit was de reden dat Frankrijk eiste dat 2002 het jaar moest van invoering moest zijn en een ander moment (bijvoorbeeld 2005 of 2006) niet was bespreekbaar. Want dan zou Duitsland wel aan alle criteria hebben voldaan en dus had Frankrijk Duitsland dan niet kunnen overhalen om soepeltjes met de criteria om te gaan.

En nu herhaalt de zaak zich. De datum van invoering van de Bankenunie en dus de sluitingsdatum van het bankenonderzoek en de stresstest zijn heilig en dus belangrijker dan een goede en verantwoorde procedure waarbij de stresstest voor banken plaatsvinden na het onderzoek van hun balans door de ECB. Maar door tijdgebrek worden beide onderzoeken nu gelijktijdig verricht. Het gaat om de datum dat de Europese Centrale Bank (ECB) het toezicht op de belangrijkste banken van de eurozone overneemt. Nu zijn er twee mogelijkheden:

1.) De eurofielen die toegegeven dat bij de invoering van de euro fouten zijn gemaakt, zelfs ernstige fouten, grijpen nu hun kans door te zorgen dat zoiets bij de Bankenunie niet weer gebeurt.

En zij zullen dus de komende tijd als eersten een goede en verantwoorde procedure eisen, waarbij de stresstest voor banken plaatsvinden na het onderzoek van hun balans door de ECB. Ook al betekent dat de sluitingsdatum van deze procedure op een later tijdstip gesteld moet worden. Deze eurofielen zullen dit op de agenda zetten en regelen nog voor de eurokritische partijen als SGP, SP en PVV de kans krijgen.

2.) De eurofielen doen niets en er zal in de toekomst weer door een deel van de eurofielen worden toegegeven dat ook bij de invoering van de Bankenunie fouten zijn gemaakt, zelfs ernstige fouten. Echter ze zullen er aan toevoegen dat de invoering van de Bankenunie nu eenmaal heeft plaatsgevonden en niet terug te draaien is, dus moeten we er wel mee doorgaan.

In het tweede geval is het dan duidelijk dat mocht er nog enige twijfel mogelijk zijn dat de (meeste) eurofielen te goeder trouw de invoeringswijze van de euro hebben ondersteund, dan is dat nu bij de invoeringswijze van de bankenunie uitgesloten.

Dankzij het Verdrag van Rome (1957) trad de Europese Economische Gemeenschap (EEG) in werking op 1 januari 1958. Dat betekende een vrijhandelszone en dus concurrentie. Nederland heeft in de jaren voor 1958 op eigen kosten de landbouwsector gesaneerd om voor een goede concurrentiepositie te zorgen. Maar Frankrijk deed juist niets en had daardoor decennialang recht via de EEG op erg grote bedragen aan landbouwsubsidies. Betaald door vooral Duitsland en Nederland. En de geschiedenis herhaalt zich ook op dit punt. Nederland heeft de laatste jaren zelf haar grote banken gered tegen hoge kosten, waardoor onze staatsschuld flink is gestegen. ^1.]

Frankrijk deed niets zelf, maar heeft wel m.b.v. de directeur van de ECB, de Italiaan Draghi, gezorgd dat er een STEP-regeling ^2.] voor vooral de Franse banken kwam. Zodat Frankrijk niet in een Cyprus situatie kwam omdat zij haar eigen Franse banken niet kon redden.

In tegenstelling tot Nederland en Slovenië kan (of wil?) Frankrijk niet op eigen kosten zijn banken redden en dus moet het m.b.v. de Bankenunie zo geregeld worden dat straks vooral de andere eurolanden opdraaien voor de kosten van het redden van de Franse banken.

Zowel bij de invoering van de euro als daarna zijn er fouten gemaakt. Onder andere heeft men niet de (meeste) worst-case-scenario's (grondig) onderzocht en daarvoor goede regelingen gemaakt hoe die scenario's geregeld kunnen worden of nog beter voorkomen kunnen worden. In het algemeen geldt dat Verdragen, Wetten en Regels niet worden gemaakt voor situaties waarin we er met elkaar wel uitkomen in een goed gesprek. Ze worden gemaakt om zaken goed te laten verlopen, om oplossingen van te voren te maken voor het geval er in de toekomst belangenconflicten ontstaan, en om belangenconflicten van te voren zoveel mogelijk te voorkomen. En ook om van te voren (liefst) alle erg situaties te beschrijven met bijbehorende (mogelijke) oplossingen en sancties.

De overheid heeft o.a. wetgeving gemaakt, waarbij zij moord als een ernstig misdrijf beschrijft met zeer hoge straffen. Dat betekent NIET dat de overheid aanneemt dat elke burger ooit een moord zal plegen. Wel dat de overheid er van uitgaat dat de mogelijkheid bestaat dat er mensen zijn die een moord zullen plegen. Dezelfde denk- en werkwijze geld ook voor internationale Verdragen, zoals de EU-verdragen.

Daarbij moeten er dan ook regelingen komen dat in zo'n geval landen uit de euro hadden kunnen stappen en in de EU kunnen blijven. Zoals bijvoorbeeld in het geval dat het Verdrag op fundamentele punten – zoals afschaffing van de no bail-out clausule – veranderd worden. Ook had men van te voren de situatie dat één of meer eurolanden failliet dreigden te gaan, moeten bestuderen. Zodat men toen al had kunnen beseffen dat zoiets door wereldwijde werking van den financiële markten in de praktijk NIET mogelijk was. Of te wel dat het Verdrag op dit punt een fuikwerking had.

Maar in de praktijk gaat het met EU-verdragen en Euro-verdragen vaak anders. Een land, die zich niet aan de regels houdt kan niet de eurozone uitgezet worden. Daarnaast is het EMU-verdrag, Euroverdrag, een wurgcontract. Het stelt: Uit de Euro dan ook uit de EU.  Het  is  nog maar de vraag  of dat laatste volgens het  Verdrag van Wenen , Verdragenverdrag wel  is toegestaan. ^3.]            

Dat mensen als ideaal een verregaand verenigd Europa hebben, is hun goed recht. Maar ook dan heb je als Eurocommissarissen, EU-ambtenaren, regeringsleiders, EU en nationale parlementariërs de verplichting om degelijke, goeddoordachte en verantwoordde verdragen te maken die alle mensen in de EU ten goede komen. En niet leiden tot grote werkloosheid en zelfs excessen zoals bijvoorbeeld dat arme suikerpatiënten in Griekenland geen medicijnen meer krijgen. Interesseren je de gevolgen in de praktijk niet of doe je het verkeerd om je idealen door te drukken dan is dat een vorm van idealistisch misbruik.

Een goede en verantwoorde procedure waarbij de stresstest voor banken plaatsvinden na het onderzoek van hun balans door de ECB, is van fundamenteel belang voor de Bankenunie. Maar het is ook op een nog hoger niveau van fundamenteel belang. Omdat naast bankentoezicht men ook de banken in alle eurolanden voor elkaar verantwoordelijk maakt. Dus wanneer bijvoorbeeld een Franse bank failliet dreigt te gaan, zullen in de toekomst de banken uit alle eurozonelanden op draaien voor de kosten van het redden van die bank of voor het op verantwoorde wijze sluiten van die bank. En als dat niet lukt zullen de belastingbetalers uit all eurolanden er direct of indirect voor opdraaien.

Tot nu toe moet zo'n Franse bank gered worden door de andere Franse banken en Frankrijk zelf. Dus was het veel correcter geweest indien men eerst de resultaten had van een per bank correct uitgevoerde onderzoek van de balans en daarna een een degelijk stresstest. Dan beschik je over alle gegevens van alle grote banken in de eurozone. En dan kan elk land beter beoordelen of het wil toetreden tot de Bankenunie (wat betreft de verplichting om banken in andere landen te redden); en zo ja, op welke voorwaarden. Men stelt wel zo mooi dat de grote nationale banken internationaal werken en dus er internationaal toezicht, maar ook internationale redding, nodig is. Maar dat is niet het hele verhaal.

Stel bijvoorbeeld een grote Franse bank die ook internationaal werkt. Het hoofdkwartier staat in Frankrijk. De topmensen van die bank met hoge salarissen wonen vooral in Frankrijk. Daardoor krijgt de Franse staat veel geld binnen in de vorm van directe belastingen en BTW. Dat geldt ook voor (het grootste deel van) de vennootschapsbelasting, dividendbelasting en dergelijke.

Indien deze bank een tijdlang op risicovolle wijze te werk gaat levert dat dus Frankrijk zolang het goed gaat, veel geld op. Maar als het mis gaat worden de kosten, verliezen in eens dankzij de Bankenunie internationaal verrekend en draaien andere landen er ook voor op. Kortom de winsten, voordelen van het beleid van een (in dit voorbeeld) Franse bank zijn vooral nationaal voor het land zelf; en de verliezen, nadelen zijn vooral internationaal  dus vooral voor de andere landen.

Net zoals het voor de grote banken zelf gaat. De winsten, voordelen zijn voor de banken en bankiers en de verliezen en nadelen zijn voor de belastingbetalers.

Nog mooier is het voor een aantal landen om eerst voor de invoering van de Bankenunie nationaal te profiteren en dan vervolgens na de invoering van de Bankenunie verrast vast te stellen dat diverse banken in je land in wezen failliet zijn en de kosten internationaal te maken. En daarbij te lachen om de stomme landen die zelf hun banken hebben gered voor de invoering van de Bankenunie; en vervolgens voor jouw kosten opdraaien.

Zou het u erg verrassen als blijkt dat de EU dat solidariteit noemt? En zou het u erg verrassen dat het Bankenunieverdrag niet degelijk in elkaar zit en geheel onverwachts ook een fuikwerking (net als bij het euroverdrag) zou kunnen bevatten? ^4.] En wat denkt u dat de regering en de meerderheid van de parlementsleden, de eurofielen, in Nederland zullen doen in zake de Bankenunie?

En de slotconclusie is voor de eurofielen, de Brusselgetuigen. Een deel van de eurofielen zal later toegegeven dat bij de invoering van de Bankenunie fouten zijn gemaakt, zelfs ernstige fouten. Echter zullen ze er aan toevoegen dat de invoering van de Bankenunie nu eenmaal heeft plaatsgevonden en niet terug te draaien is, dus moeten we er wel mee doorgaan.

NOTEN:

Zelfs het kleine en relatief arme Slovenië heeft op eigen kosten in 2013 zijn eigen banken zelf gered.   Bron: NRC/Handelsblad, donderdag 13 december 2013, blz. 10 en 11

In tegenstelling tot Slovenië kan of wil Frankrijk niet op eigen kosten zijn banken redden en dus moet het m.b.v. de Bankenunie het zo geregeld worden dat straks vooral de andere eurolanden opdraaien voor de kosten van het redden van de Franse banken.

2.]  

1) Er is een STEP-markt (Short Term European Paper) gecreëerd. Deze waardepapieren worden buiten de beurs om verhandeld (is daardoor moeilijker).

2) Deze STEP-markt wordt vrijwel alleen door Franse banken gebruikt

3) Deze STEP-obligaties worden door de Franse Centrale bank geaccepteerd als onderpand

4) Een schakelbank houdt het toezicht op de transacties tussen de Banque de France en de deelnemende banken

5) De Banque de France parkeert deze obligaties op haar beurt weer bij de ECB.

Wat precies die onderpanden zijn, is ter discretie van de BdF. Aangezien dit iets is waarin de ECB geen concreet inzicht krijgt, is het voor Duitsland mogelijk een bom onder de afspraken rond de Bankenunie. Op langere termijn is het theoretisch ook mogelijk dat andere dan Franse banken aan dit spel gaan meedoen. Controle? Nul.

Bron: http://www.dagelijksestandaard.nl/2013/04/graties-geld-voor-frankrijk

Zie ook: http://www.stepmarket.org/

Het Verdrag inzake het verdragenrecht, ook wel het (Weens) Verdragenverdrag en Verdrag van Wenen genoemd, is een in 1969 in Wenen gesloten en in 1980 in werking getreden verdrag. Het codificeert het volkenrechtelijk gewoonterecht met betrekking tot de uitleg van verdragen en van jus cogens (artikel 53). De depositaris is de secretaris-generaal van de Verenigde Naties.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Verdrag_inzake_het_verdragenrecht

Maakt u zich geen illusies. Wanneer je vele bijna failliete banken – vooral uit Frankrijk, Italië en Spanje – in deze bankenunie stopt, komt er vanzelf een crisis. En in een crisis neemt de EU en eurozone noodmaatregelen om de euro te redden. Ook al zullen er tientallen miljoenen mensen (zo niet vele malen meer) daardoor straatarm worden.

Bij de invoering van de euro is ook volledige werkgelegenheid en toenemende welvaart beloofd; terwijl de eurocrisis er als systeemfouten al in zat.^5.] Dat heeft tot erg grote werkloosheid geleid in o.a. Spanje en Portugal. De ellende in  Griekenland gaat nog veel verder daar is de gezondheidszorg op het niveau van een arm derde wereldland gekomen. Veel suikerspatieneten krijgen geen insuline-spuiten meer. En nu vlak voor de EU-verkiezingen wordt door Eurocraten en Brusselgetuigen beweert dat de eurocrisis voorbij is. Ik betwijfel of dat financieel-economisch waar is. Maar zeker is dat het leed voor miljoenen, tientallen miljoenen mensen veroorzaakt door de eurocrisis nog lang  niet voorbij is.

Zie of het artikel De Eurocrisis-  toeval of mensenwerk met Updates -  De verandering van de Euro van een Duitse in een Franse muntsoort  indien als bijlage bij de e-mail toegevoegd;

of

http://www.dagelijksestandaard.nl/2013/09/de-euro-is-vooral-een-franse-munt-deel-1    en 

http://www.dagelijksestandaard.nl/2013/09/de-euro-is-vooral-een-franse-munt-deel-2