Meten met twee maten, in dezelfde situaties niet hetzelfde doen. Partijdig zijn. Personen of zaken verschillend beoordelen. Dat zijn zaken waarbij ik denk als we praten over het kabinet.
Het kabinet onder aanvoering van de immer glimlachende Mark Rutte. Maar die lach verbloemt helaas niet alles. Een lach doet veel, maar niet alles. Dit kabinet meet met twee maten als het gaat om minderheden. Eén minderheidsgroep is de laatste tijd veel in het nieuws geweest; de minderheid van homo's en lesbiennes.
Een tijd geleden waren we er weer getuige van: een bont gezelschap trok met z'n allen door de Amsterdamse grachten in het kader van de homoparade. Het bonte gezelschap viel op door hun manier van doen, maar ook door hun manier van kleden. Roze is de kleur die er veel werd gedragen. Op dit evenement is het nu ook hot om als kabinet afgevaardigd te zijn. Dit jaar was het ministerie van Defensie afwezig, onder aanvoering van een voorvechtster op dit terrein, minister Jeanine Hennis-Plasschaert.
Waarom het kabinet ook aanwezig denkt te moeten zijn op dit evenement doet er naar mijn mening niet toe. Wat er wat mij betreft wel toe doet, is het feit dat dit kabinet de minderheden verschillend beoordeelt. Dit kabinet steekt erg veel tijd, energie en geld in de minderheid van homo's en lesbiennes. Minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans heeft bijvoorbeeld drie speerpunten opgezet op het punt van mensenrechtenbeleid. Eén van deze speerpunten is het opkomen voor homo's. Hij zei het volgende:
"Ik ben niet op zoek gegaan naar een breuk met mijn voorganger. Ik ben op zoek gegaan naar het zetten van mijn eigen accenten. Naar het geven van misschien wel iets meer nadruk aan mensenrechten in het buitenlands beleid dan in het verleden het geval is geweest."
In de nieuwe nota is wat minder aandacht voor de vrijheid van godsdienst en levensovertuiging dan onder het vorige kabinet. Die vrijheden bestaan al eeuwen, maar ze worden makkelijk en goedkoop aan de kant geschoven. Maar dit is niet alles. Collega-minister Jet Bussemaker voegt de daad bij het woord en maakt 800.000 euro vrij om de homo-emancipatie onder allochtonen te verbeteren:
Daarom maakt zij acht ton vrij voor projecten in de vier groten steden om de acceptatie van homoseksualiteit onder Turkse, Marokkaanse, Surinaamse, Antillianen en orthodoxen te vergroten. Ze verwijst naar een onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau, waaruit blijkt dat bij sommige gemeenschappen driekwart het als een probleem ziet als zijn kind homoseksueel is.
En verder:
"Je kunt de mentaliteit niet in een klap veranderen, maar je kunt wel een steentje bijdragen om de discussie de goede kant op te helpen."
En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Er wordt enorm veel tijd, energie én geld gestoken in deze minderheid. Dat er aandacht wordt besteed aan deze groep kan ik deels begrijpen. Ik zeg deels,, omdat ik persoonlijk niet zit te wachten op gedwongen emancipatie. Hier zien we het extreme gelijkheidsdenken van veel Nederlanders. Natuurlijk, er moet aandacht zijn voor geweld tegen en discriminatie van homo's. Dat kunnen we niet tolereren.
Maar de enorme drive van dit kabinet staat in schril contrast met de aandacht voor andere minderheden. En dat is een kwalijke zaak. Als voorbeeld neem ik de minderheid van bevindelijk gereformeerden in Nederland. Deze minderheid kwam kort geleden ook in het nieuws. En ook bij deze minderheid kwam dit kabinet met een verklaring. Maar dan op een heel andere manier. De fijnzinnigheid in de oproep van bijvoorbeeld Jet Bussemaker bij de ene groep staat in schril contrast met de directe oproep van Mark Rutte destijds bij de andere groep:
De mazelen is volgens Rutte een verschrikkelijke ziekte, die zeer ingrijpend kan zijn voor kinderen. Dominees zou hij willen zeggen: "Roep je gemeenteleden op dat te doen, omdat de gevolgen anders verschrikkelijk zijn," zei de premier.
Dat er bij de ene groep een zeer open houding wordt toegepast en bij de andere groep juist een houding wordt toegepast waarin sprake lijkt van dwang, klopt mijns inziens niet. Het verschil is wel erg groot.
Dat deze minderheden in korte tijd in het nieuws komen laat een contrast zien, en dat is pijnlijk. Dat dit kabinet in beide gevallen een totaal andere stelling inneemt betreffende minderheden laat zien dat het kabinet met twee maten meet. Dat zou een kabinet niet moeten doen. Een kabinet is er voor alle Nederlanders, op een gelijke en eerlijke manier. Voordat het kabinet weer minderheden gaat benaderen en beoordelen, mogen ze zich voortaan eerst wel even bezinnen hoe ze dat precies gaan aanpakken.
