Een hyperindividualistische samenleving om drugs alleen
De samenleving houdt zo'n beetje op te bestaan.
Gelegaliseerde drugs zijn de natte droom van D66. De partij van 'Anders Ja' (sic) is niet alleen tegen interpunctie, maar ook tegen de samenleving. Het enige wat die nare samenleving namelijk doet, is individuen in hun vrijheid beknotten. D66'ers staan boven de samenleving; zij weten wat goed is voor zichzelf. Daar hebben ze geen samenleving met zijn bekrompen publieke moraal bij nodig.
Een van de mooiste uitwassen van dat individualisme is natuurlijk het Nederlandse drugs-gedoogbeleid. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het niet uit mijn vingers krijg, om te tikken dat we alle drugs moeten verbieden, maar het lijkt me van belang de drugs-legaliserende ideologie bloot te leggen. Vrijelijk verkrijgbare drugs hebben een prijs.
Ik heb besloten dat ik den D66'er maar even aanval op zijn eeuwige en enigszins botte wapen: John Stuart Mill. Mill was een briljant logicus, maar is als zodanig vergeten. Wij kennen Mill enkel als de politiek filosoof die dienstdoet als de laatste verdedigingslinie van zowat iedere progressief-liberaal. Een kat in het nauw maakt rare sprongen en een D66'er in het nauw citeert lukraak Mill. Waaronder natuurlijk de evergreen: 'Het enige doel waarvoor macht rechtmatig tegen een lid van de gemeenschap kan worden uitgeoefend tegen diens wil, is om schade aan anderen te voorkomen.' Kortweg en onder vrinden: het schadebeginsel.
Leuk joh. Het debiteren van dergelijke filosofie, dikwijls zonder context, geeft de filosofie een slechte naam. Alsof het vooral wijsheden voor op het toilet zijn. Want de meer scherpzinnige ziel ziet al snel dat Mill een paar universele kwantors in zijn stelling heeft verstopt. 'Schade' is namelijk te herschrijven tot 'alle consequenties van zijn daden'. Alle consequenties? Ja, alle consequenties - en er was geen dorpje dat dapper standhield. Wat een bruikbaar principe, dat schadebeginsel! Alle handelingen langs de maatstaf van alle (mogelijke) consequenties leggen. Bijzonder praktisch.
Niet alleen is het geen praktisch principe, er schuilt ook een fundamentele en verkeerde assumptie in. Mill neemt namelijk aan dat elk individu een monade is, volstrekt oningebed in een samenleving, zoals D66'ers het graag zien. Alleen zijn individuen altijd deel van een geheel. Dat betekent dat er maar een zeer beperkt scala handelingen is waarvan geen enkele consequentie een ander individu raakt. En het lijkt mij dat het roken van crack daar zeker niet bijhoort. Wat dacht u bijvoorbeeld van de effecten die dat op uw vrienden, familie, werkgever of werknemers heeft?
Dit probleem is overigens wel oplosbaar. We kunnen ervoor zorgen dat drugs gelegaliseerd worden en dat we toch Mills schadebeginsel in acht kunnen nemen. Dat is door alle sociale banden door te snijden. Dan leven we daadwerkelijk op een monade. Beetje jammer alleen dat we een samenleving moeten vernietigen en vervangen door een verzameling individuen, louter en alleen om crack te kunnen roken.
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten