God bestaat niet

Akkoord, u wist dit allang, maar toch willen anachronismen als god, kerk, religie en bijgeloof maar niet sterven, niet hun rechtmatige plaats in de geschiedenis, op de vuilnisbelt, innemen. Natuurlijk, in beschaafde landen spelen goden een kleinere rol dan zij ooit deden. Het secularisme, de scheiding tussen kerk en staat, is nu eenmaal voorwaarde om tot een democratische rechtstaat te komen. En ja, studies tonen dat niet-gelovigen intelligenter zijn dan gelovigen (zelfs in de zo religieuze VS is de overgrote meerderheid van de wetenschappers atheïst of agnost).

Dit betekent niet dat u nu onmiddellijk naar uw christelijke buurman of islamitische collega moet rennen om hem uit te lachen, want als deze een beetje zijn huiswerk heeft gedaan, heeft hij zijn antwoord allang klaar. Mijn twee favorieten: “atheïsme is ook een geloof” en “je kunt niet bewijzen dat God niet bestaat”. Dat eerste is bespottelijk, een kinderachtige poging van het niveau "wat je zegt ben je zelf, met je kop door de helft" (al maakt tot mijn verbazing ook collega Dirk-Jan van Baar zich er schuldig aan). Als atheïsme een geloof is, is niet postzegels verzamelen een hobby en kaal een haarkleur. Enough said.

Het tweede argument waarmee de heiden veel wordt geconfronteerd is zo mogelijk nog vreemder: bewijs maar eens dat god(en) niet bestaan. Vreemd omdat de regel is dat wie stelt, moet bewijzen. De verdachte hoeft voor de rechter niet zijn onschuld aan te tonen en als een farmaceutisch bedrijf een nieuw geneesmiddel op de markt wil brengen, volstaat een briefje met “bewijs maar eens dat het niet werkt” aan het Ministerie van Volgezondheid niet om toestemming te verkrijgen (behalve bij homeopathie, maar dat is dan ook een vorm van religie en zeker geen wetenschap). De grote Christopher Hitchens vatte het zo samen: “that which can be asserted without evidence, can be dismissed without evidence.” Nog beter klinkt dit in het Latijn: “quod gratis asseritur, gratis negatur”.

We weten tegenwoordig dat onweer niets met Thor te maken heeft, dat Jahweh niet het universum en alles erin in zes dagen heeft geschapen en dat Allah niet de maan heeft gespleten. De wetenschap heeft god(en) verdrongen als prêt-à-porter oplossing voor alle zaken die de primitieve mens niet kon verklaren. Oké, we hebben nog geen 100% waterdicht antwoord op elke vraag waarmee de mens worstelt, maar we komen verdomd dicht in de buurt. Hoe meer we weten, hoe minder God er overblijft. De zondvloed blijkt verzonnen, de aarde is geen 6000 maar ruim 4,5 miljard jaar oud en zoet en zout water kun je prima mengen. En wat we ook voor nieuws ontdekken, goden zitten er maar niet tussen.

Toch geven de gelovigen het niet op, in 2012 kwam Emanuel Rutten, filosoof aan de Vrije Universiteit (waar anders), met een nieuw godsbewijs. Nou ja nieuw, het was het oude “je kunt niet bewijzen dat iets niet bestaat” in een modern, pseudowetenschappelijk jasje. Want als je God in een formule stopt en p noemt, klinkt dat zo lekker academisch. Alleen vergeet Rutten hierbij te melden dat als je in zijn theorie van p in plaats van God een kabouter, Sauron of het vliegend spaghettimonster maakt, de formule net zo goed is te verdedigen. Bertrand Russell (een wat gevierder filosoof dan de heer Rutten) wist het dit al in de jaren '50 toen hij gelovigen uitdaagde te bewijzen dat er geen theepot in een baan om de zon draait: wie stelt, moet bewijzen. En stellen doen ze, de (bij)gelovigen, maar bewijzen ho maar.

Op termijn wint de rede het van bijgeloof, daarvan ben ik overtuigd. God, Jahweh en Allah (same shit, different day) is uiteindelijk hetzelfde lot beschoren als Odin, Jupiter, Pachamama of Ba’al Hammon. Natuurlijk helpt het niet wanneer naïevelingen als Monique Samuel beweren dat religie spontaan naar ons land is teruggekeerd. Monique, ga buikdansen als het lente wordt in Arabië of vasten als je wordt bedreigd, maar houd voortaan dit soort onzin voor je. Die interesse is namelijk even spontaan ontstaan als het rooms-katholicisme (en de pokken) in Amerika. Geïmporteerd door immigranten zonder de traditie van scholing, wetenschap en secularisme die onze samenleving kenmerkt. Immigranten wiens achterkleinkinderen (of desnoods hun achterkleinkinderen) ooit net zo zullen lachen om het geloof van hun voorvaderen en achtergebleven neven en nichten als wij dat nu doen.

Noem mij een optimist, maar ik voorspel dat zelfs de islam stap voor stap zal veranderen en uiteindelijk verdwijnen, al lijkt dat nu nog ondenkbaar. Ook moslims zullen op termijn inzien dat hun Allah een verzinsel is en dat zij eigenlijk al sinds 630 "na Christus" in een achterhoedegevecht zijn verwikkeld. Al was het alleen maar omdat de alternatieven voor Zijn niet bestaan nog erger zijn: een sadistische, een machteloze of een apathische god. Doe mij er dan maar eentje die niet bestaat.