Dit wordt mijn laatste column voor het zomerreces, zoals u al heeft kunnen lezen bij de Finance-sectie. Het leek me wel aardig om af te sluiten met een kort overzichtje van alle bepalingen waaraan de lidstaten van de Unie, en met name die welke de euro voeren, nu al moeten voldoen van Brussel. En dan hebben we het natuurlijk nog niet gehad over de maatregelen die nog komen gaan in het kader van de Banken Unie en Van Rompuy's Waarachtige Economische en Monetaire Unie. Oordeelt u zelf. Nog los van alle bepalingen uit hoofde van de noodfondsen dienen lidstaten met betrekking tot hun financieel-economische beleid de nodige richtlijnen, 'aanbevelingen' en kaders te volgen, die de EC van hen eist. Bij niet of niet tijdige opvolging van die 'aanbevelingen' kunnen sancties en boetes volgen. Achtereenvolgens behandel ik de richtlijnen uit het Sixpack, het Euro Plus Pact, het twopack en het Begrotings Pact (Fiscal Compact). Let wel, al deze maatregelen zijn genomen met instemming van de fracties van de VVD, PvdA, CDA, D'66, CU, SP (grotendeels) en GL. Alleen de mannenbroeders van de SGP (grotendeels), Dierenpoes (grotendeels) en PVV (geheel) hebben zich sterk gemaakt voor het behoud van de Nederlandse soevereiniteit en ons (financiële) zelfbeschikkingsrecht.
Het "six-pack" is getekend op 29 september 2010 en in werking getreden op 13 december 2010. Het is uitsluitend van toepassing op eurozone landen. Dit pact houdt in:
- bevordering van verstandig begrotingsbeleid door de EU-lidstaten;
- versterking van de controlemogelijkheden op het begrotingsbeleid;
- de mogelijkheid van het opleggen van sancties bij overtreding van de bepalingen van het Stabiliteits- en Groei Pact;
- nieuwe voorschriften waaraan de nationale begrotingskaders moeten voldoen;
- versterking van de controlemogelijkheden op macro-economische onevenwichtigheden tussen lidstaten;
- de mogelijkheid van het opleggen van sancties bij herhaling van macro-economische onevenwichtigheden.
Vervolgens is op 11 maart 2011 het Euro Plus Pact getekend door alle eurozone landen, op 25 maart 2011 aangevuld met Denemarken, Polen, Letland, Litouwen, Bulgarije en Roemenië, vandaar de naam Euro Plus. Het belangrijkste doel ervan is om het economisch beleid van de eurozone landen op elkaar af te stemmen. Onder meer door:
- het afschaffen van automatische aanpassing van salarissen aan inflatie (indexering);
- onderlinge erkenning van diploma's, zodat EU-burgers gemakkelijk in andere EU-landen kunnen werken;
- coördinatie van de hoogte van vennootschapsbelastingen tussen de EU-landen;
- een betere afstemming van de Europese pensioenstelsels op de veranderende samenstelling van de Europese bevolking;
- EU-landen verplicht stellen om bepalingen over een maximale hoogte van de staatsschuld in hun grondwet op te nemen;
-EU-landen verplichten om een 'financieel rampenplan' op te stellen, waarmee in problemen verkerende banken kunnen worden geholpen.
Alsof dit nog niet genoeg was, werden in november 2011 door de Europese Commissie twee verordeningen uitgebracht, onder de naam 'two-pack', naar analogie met het eerdere 'six-pack' dat ook over de versterking van het Europees economisch bestuur ging. Het eerste voorstel moet het mogelijk maken om tijdig te kunnen ingrijpen als landen ernstige moeilijkheden (dreigen te) ondervinden en daardoor de financiële stabiliteit van de eurozone in gevaar brengen. Het tweede voorstel gaat over een versterkte monitoring van de begrotingsplannen en de correctie van buitensporige tekorten. Inhoudelijk is het two-pack nauw verbonden met het Begrotingspact.
Dit
'Treaty on Stability, Coördination and Governance in the Economic and Monetary Union' is de voorloper van de Van Rompuy Papers, beter bekend onder de naam
'Naar een Waarachtige Economische en Monetaire Unie' (Towards a Genuine Economic and Monetary Union), zie voor een behandeling daarvan onder andere
hier en
hier en
hier en
hier en
hier.
Het Begrotingspact is getekend op 31 januari 2012 door alle EU landen met uitzondering van Groot-Brittannië. De bepalingen die daarin zijn opgenomen zijn tamelijk vergaand. Leest u maar even mee:
- begrotingen moeten in balans of positief zijn; landen mogen geen structureel tekort boven de 0,5% van het BBP hebben;
- landen moeten ervoor zorgen dat als zij hogere tekorten krijgen zij die tekorten automatisch terugdringen;
- de staatsschuld van een land mag maximaal 60% van het BBP bedragen. Wanneer de staatsschuld hoger is dan moeten landen hun tekort ieder jaar met minstens 1/20ste van het teveel aan staatsschuld terugdringen;
- binnen een jaar moeten de landen de uitgangspunten en nieuwe regels opgenomen hebben in de nationale wetgeving, het liefst in de grondwet. De Commissie ziet daar op toe; landen die dat niet doen kunnen een boete krijgen;
- de landen, en de eurolanden in het bijzonder, zullen regelmatig extra bijeenkomen om, indien nodig, hun economische beleid beter op elkaar af te stemmen.
De koers van Schip Europa is dus duidelijk, overduidelijk. Brussel gaat ons in de toekomst vertellen hoe het begrotingsbeleid, het economisch structuurbeleid en het beleid inzake financieel toezicht eruit komt te zien. Dit omvat alle wezenlijke aspecten van beleid: huizenmarkt, pensioenen, arbeidsmarkt, ontslagrecht, aow en andere aspecten van sociale zekerheid. Dit alles voortaan volgens Brusselse richtlijnen. En dat, terwijl zelfs een blinde mol kan zien, dat deze federale droom niet werkt. Dat het streven naar convergentie van een lappendeken aan verschillende landen, verschillende economieën, verschillende culturen onder één monetair juk slechts hoge werkloosheid en afnemende economische groei veroorzaakt. Een Interne Markt die mede daardoor voor geen meter functioneert. Er rest ons dus maar één conclusie.
Tot over twee weken! Nu eerst een boekje schrijven over die conclusie...
Klik hier voor een overzicht van mijn columns en volg mij hier op Twitter. 
