Jagers, denk aan de beestjes, dus meer schieten graag!

De Partij voor de Dieren wil dat er onmiddellijk een eind komt aan de jacht. Tijdelijk dan.

Volgens de altijd goed geïnformeerde PvdD is het probleem dat de arme beestjes te zwak zijn door gebrek aan voedsel en te goed zichtbaar tegen de witte sneeuw, om überhaupt nog een kans te maken tegen de boze boer en de verveelde adel met hun dubbelloops moordwapens. En dat kan natuurlijk niet, want het moet wel een sport blijven! Ik vraag me alleen af of onze dierenvriendjes zelf ook de immense paradox van hun voorstel inzien. Zo niet, dan zal ik het ze even uitleggen.

Het Nederlandse jachtbeleid komt niet zomaar uit de lucht vallen. Het is een wonderlijk goedwerkende balans van de belangen van de natuur en de wensen van de jager. De natuur is er namelijk bij gebaat dat er soms een dier dood gaat. Dat doet misschien pijn aan de geesten van de dierenliefhebber, maar het is nu eenmaal de realiteit van onze omgeving. Kijkt u maar eens naar de prachtige programma’s van David Attenborough. Daar zien we met regelmaat een hertje aan stukken gescheurd worden door een leeuw met lekkere trek. Zo werkt dat nou eenmaal.

“Ja, maar een leeuw moet eten en een jager doet het alleen maar voor de lol!” Zegt de dierenliefhebber dan. Klopt! En daar mag u zondermeer het uwe van denken, daar bemoei ik me liever niet mee. Probleem is echter dat die jagers nodig zijn om onze zelfgefabriceerde natuur enigszins te laten draaien. Herinnert u zich nog die zwijntjes, die zich iets te hard voortplanten en onze – en hun – leefomgeving bedreigden met hun massale gewroet? Daar moeten er een flink aantal van dood. Om de natuur te beschermen, maar ook het voortbestaan van de zwijntjes zelf. Als er teveel zouden zijn, dan zouden zij immers zoveel eten en wroeten dat er geen leefomgeving meer overblijft om überhaupt te kunnen overleven. Zwijntjes luisteren immers niet als je tegen ze zegt dat ze hun eigen woonhuis niet moeten slopen. En herten, konijnen, fazanten en haasjes helaas ook niet.

En zo is het op dit moment eigenlijk voor alle dieren. De koude, en de bevroren grond die daar logischerwijs mee gepaard gaat, zorgt voor erbarmelijke leefomstandigheden voor de beestjes. Voedsel is schaars. En dat is zeker niet leuk voor ze. Maar nog minder leuk is het, als het toch al beperkte voedsel gedeeld moet worden met soortgenoten die zwak, ziek en misselijk zijn. Normaal gesproken jagen de dubbelloopsvriendjes er lustig op los, waardoor de zwakkere dieren niet langer het voer van hun soortgenoten met betere overlevingskans wegkapen. (Zij leren deze zwakke beestjes herkennen in de theorie van hun jachtexamen, waarmee zij een kennis van de natuur hebben opgebouwd waar Marianne Thieme nog een mespuntje fois gras aan kan zuigen!) Als de PvdD haar zin krijgt, blijven die zieke beestjes nog even rondlopen, waarmee ook de overlevingskans van hun veel sterkere soortgenoten drastisch wordt verminderd. Met een beetje pech zijn ze over een paar weken dus allemaal dood. En dat terwijl die arme jagers werkeloos op de bank zitten.  

En zo komen we op de paradoxale conclusie van dit verhaaltje. Als de Partij voor de Dieren het lot van hun naamgevers werkelijk voor ogen heeft, als zij willen dat de Nederlandse konijntjes, haasjes en hertjes volgend jaar nog vrolijk kunnen rondlopen, dan zouden ze mee moeten schreeuwen met mijn hartenkreet: “Jagers, denk aan het lot van de beestjes, dus meer schieten graag!”

Foto: sentosa.com.au