Klachten over inkomensafhankelijke huurverhoging stromen binnen

De afgelopen twee maanden hebben zo'n zestigduizend Nederlanders zich verzet tegen de inkomensafhankelijke huurverhoging. Een significant aantal aangezien er vorig jaar nog maar een paar duizend huurders waren die zich openlijk zorgen maakten over deze communistische ontwikkeling.

Dat blijkt uit onderzoek van de Volkskrant.

Mensen die zich ertegen verzetten omdat ze er sinds 2011 (het jaar dat gebruikt wordt als basiswaarde om de huurverhoging van dit jaar vast te stellen) financieel op achteruit zijn gegaan vind ik niet zo interessant. Die types zijn namelijk gewoon nog altijd aanhangers van het socialisme. Ze vinden het blijkbaar best dat anderen meer moeten betalen, maar wensen daar zelf niet aan mee te doen.

Waar het mij omgaat zijn die personen die het er principeel mee oneens zijn dat ze meer moeten betalen dan hun buurman voor eenzelfde soort woning, met dezelfde tuin, in dezelfde buurt. Deze mensen begrijpen namelijk dat dit niet slechts een sociaaldemocratische, maar een ronduit communistische maatregel is.

Denk eens rustig na. U werkt harder dan uw buurman. U verdient iets meer dan het mimimumloon, terwijl hij rondkomt van een uitkering en de hele dag thuiszit. Normaal gesproken heeft net een beetje meer te besteden dan hij; u vindt het oneerlijk dat het net een beetje meer is, maar goed, meer is wel meer.

En dan krijgt u opeens een enorme huurverhoging voor uw kiezen. Uw buurman? Die moet maar een beetje mee betalen.

Kan het nog oneerlijker dan dat? We hadden de Koude Oorlog toch gewónnen?

Ha-ha. Natuurlijk niet. Socialisten hebben de strijd om Nederland alles behalve verloren. Ze hebben hun strategie alleen een beetje aangepast - ze hebben geopteerd voor een langzame revolutie, in plaats van een plotselinge. Het resultaat blijft hetzelfde: Nederland wordt socialistenland.

Gelukkig dat er nog altijd een flink aantal Nederlanders zijn die zich daartegen verzetten. Dat geeft een mens dan toch weer hoop.