Soja, ja!

Inspiratieloos tors ik mijzelf, mijn oude, loodzware laptop en mijn enorme sporttas de Starbucks in op het Rembrandtplein in Amsterdam.

Aardig gefrustreerd, over het feit dat ik het schrijven van mijn column te lang heb uitgesteld en over het feit dat de sporttas net zo goed thuis had kunnen blijven (omdat ik het sporten toch niet meer ga redden), staar ik met een chagrijnige bek naar het Starbucks-menu op de krijtborden.

“Een chai tea latte met sojamelk?” vraagt de olijke Starbucks-jongeman. “Ja”, zeg ik verbaasd, omdat ik mij afvraag of hij gedachten kan lezen of dat ik zojuist met mijn mond open dacht.

“Lichaamstaal en mensenkennis”, is zijn bondige antwoord als hij mijn verbouwereerde smoelwerk ziet. “Ik dacht: Jongedame alleen. Komt hier werken. Iets schrijven waarschijnlijk. Houdt van koffie. Neemt die niet omdat het eigenlijk etenstijd is - en ze iets wil drinken dat vult - en omdat ze dan straks niet kan slapen. Daarbij heb je gewoon een sojamelk-uitstraling!”

En nu zit ik hier. Nog steeds verbaasd en eigenlijk behoorlijk geïrriteerd over de soja-belediging. Maar gelukkig is daar de heerlijke Starbucks-zonde om al mijn negativiteit weg te spoelen. Ik steek mijn hand met beker op naar de jongeman en bedank hem met een vriendelijke knik. Want door hem heb ik dan toch weer een column. En die soja-uitstraling... Ach, ik kan me er vast aan laten opereren.