Waar blijven de gebalanceerde verhalen over de PVV?

Waar blijven de verhalen over de moeilijkheden die een partij tegenkomt omdat zij taboes doorbreekt en tegen de gevestigde orde ingaat?

Die taboes zijn natuurlijk het ter discussie stellen van problemen veroorzaakt door de islam, van kosten door immigratie, de (on)rechtvaardigheid van de rechterlijke macht, de kwaliteit van de publieke omroep en natuurlijk de onwenselijkheid van het afbreken van Nederland als soevereine staat ten faveure van een ondemocratische EU.

Die moeilijkheid is het gedemoniseer waardoor mensen niet zonder angst voor gevolgen hun sympathie kunnen betuigen, het buiten de politieke orde geplaatst worden. De onheuse benadering door de media. De noodzaak hierdoor de gelederen gesloten te houden, de noodgedwongen bescherming tegen een bloeddorstige pers.

Het simpele feit is dat als je voor bovengenoemde onderwerpen niet de platgetreden politiekcorrecte paden bewandeld, de probleemontkennende methode zoals zo vaak door bestuurders gehanteerd om hun vingers niet te branden. Maar als je daarentegen de simpele feiten benoemd zoals die door de man in de straat beleeft worden of die door een ieder die niet wegkijkt gezien worden, dan val je in de categorie die te vuur en te zwaard bestreden dient te worden.

Niet de actuele problemen, maar de boodschapper van die problemen wordt aangepakt. Dat was al het geval bij Janmaat, maar ook bij Bolkenstein, bij Fortuyn en nu bij Wilders. En de werkelijke problemen zijn al die tijd door de gevestigde orde vermeden als de pest.

Het zijn de linkse krachten, die tegenwoordig ook bij het grootkapitaal en zelfs het koningshuis de dienst uitmaken, en bepalen dat sommige onderwerpen onfatsoenlijk zijn. Iedereen die graag aanschurkt tegen de macht dient uit dat 'goede mensen' hout te zijn gesneden, zo is het onfatsoenlijk te wijzen op bv. de oververtegenwoordiging van allochtonen in de bijstand of criminaliteit. Het noemen van zo'n feit wordt door de bestuurders onfatsoenlijk gevonden. In werkelijkheid is dat tactiek om een lastig probleem niet aan te gaan en je mooie baantje daarmee in gevaar te brengen.

Waar blijft die stortvloed van verontwaardiging die het opneemt voor die verdrukte partij of die met de dood bedreigde kerel die z'n kont tegen de krib gooide en besloot dwars door die porseleinkast te denderen? Die met maar een ding, maar één wapen de hele gevestigde orde tegen zich in het harnas joeg.

Dat ene wapen bleek genoeg om te overleven en zelfs om succesvol te zijn. De kracht van dat simpele middel bleek alle leugens en vieze spelletjes weg te vagen. Dat wapen was natuurlijk de eenvoudige waarheid.