-Paul Cliteur- Pieter wil niet, Pieter kan niet, Pieter hoeft niet
Pieter Omtzigt heeft grote kwaliteiten als onderzoeker van lastige dossiers. Pieter verdiept zich erin, voert strijd tegen soms machtige vijanden (ook overheden) en spreekt frank en vrij over het onrecht dat hij boven tafel haalt. Het Nederlandse publiek sluit Pieter in de armen. Het publiek kiest ook massaal voor zijn partij. Pieter wordt beloond voor zijn succes.
Maar daar begint het probleem: “beloond”? Was dit wel een “beloning”? Pieter krijgt van het dankbare electoraat een nieuwe baan aangeboden. Als premier? Of als minister? Pieter mag nu iets anders gaan doen. Functie elders, zal ik maar zeggen, maar op een iets andere manier.
Wil Pieter wel?
Pieter gaat eens goed voor de spiegel staan en vraagt dan: “wil ik dit wel?” Hij praat erover met getrouwen en allengs wordt het hem duidelijk dat hij helemaal niet wil. Hij wil het werk blijven doen waarin hij glorieerde. Het werk dat hem motiveerde. Het werk waarin hij goed is. De “beloning” van het electoraat ervaart Pieter als een dolkstoot in de rug. Goed bedoeld allemaal, maar toch. Hij wil helemaal niet. Hij kán dat eigenlijk ook helemaal niet. Elke vezel in zijn lichaam verzet zich ertegen.
Pieter gaat in retraite. Pieter aarzelt. Maar met de dolk van het Nederlandse electoraat nog in zijn rug schuift hij toch weifelend aan. Aan de tafel met Geert, Dilan en Caroline. Daar gaat hij onmogelijke eisen formuleren. Maar op een bijzondere manier: hij eist eigenlijk niets. Hij maakt zich alleen maar “zorgen” over “de rechtsstaat”. Met het uitspreken van deze zorgen gaat Pieter op de sofa zitten en speelt Rupsje Nooit Genoeg. Geert komt dan cadeautjes brengen. Koran verbieden? Gaan we niet doen. Imams uitzetten? Doen we ook niet. Islamitisch bijzonder onderwijs afschaffen? Maak je geen zorgen, in de ijskast allemaal.
Dán pas slaat de angst Pieter echt om het hart. Deze Wilders is niet te stoppen. Hij verkoopt zijn eigen moeder nog als ik maar meedoe. Maar ik wil niet en ik kan niet.
Pieter hoeft niet
Waar nu de tijd voor gekomen lijkt, is: “Pieter hoeft niet”. Wij burgers van Nederland kunnen Pieter alleen maar eren door hem het werk te laten doen waar hij goed in is, waar hij geschikt voor is: Kamerwerk, als de buldog tegen de macht, de dossiervreter, het werk waarmee hij groot is geworden.
De oplossing? NSC kan gewoon een andere onderhandelaar aan tafel zetten. En de partij van Pieter kan gewoon meedoen met Geert, Caroline en Dilan.
Wij blij. Hij blij. Iedereen blij.
Paul Cliteur is auteur van “Westerse schuld en westerse weerbaarheid” en mederedacteur van Westerse schuld: mythe of realiteit? (2022): https://ap.lc/caMuo
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten